«Ως ισραηλινός πολίτης, έχω διαμαρτυρηθεί έντονα για το καθεστώς κατοχής στο οποίο υπόκειται ο παλαιστινιακός λαός. Θέτω την εβραιοαραβική αλληλεγγύη ως μία από τις κορυφαίες προτεραιότητες της ζωής μου. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να υποθέσει ότι θα είχα συμμετάσχει στις πολλές φιλοπαλαιστινιακές πορείες στη Νέα Υόρκη από την έναρξη του πολέμου. Αλλά για να συμμετάσχω, θα έπρεπε να αρνηθώ το δικαίωμά μου στην ύπαρξη» αναφέρει στο «ΒΗΜΑ» ο Λούι Φίσμαν, καθηγητής στο Brooklyn College του City University of New York, αρθρογράφος και ιστορικός με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Γιατί, παρά τις φιλοπαλαιστινιακές απόψεις σας, αρνείστε να συμμετέχετε στις πορείες υπέρ της Παλαιστίνης;
«Οι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης ξεκίνησαν πολύ νωρίς, μόλις δύο ημέρες μετά τα τραγικά γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, όπου δυστυχώς έβλεπε κανείς πολλούς ανθρώπους να επικροτούν τις τρομοκρατικές αυτές επιθέσεις, ως μέρος της παλαιστινιακής αντίστασης. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως οι πράξεις της Χαμάς είχαν ως αποτέλεσμα να τοποθετήσουν ξανά την Παλαιστίνη στον χάρτη και σίγουρα οι Παλαιστίνιοι έχουν το δικαίωμα της αντίστασης. Το τι μπορεί όμως να περιλαμβάνει η αντίσταση αυτή, ως ακαδημαϊκός θα πω πως είναι αμφιλεγόμενο. Δηλαδή, οι επιθέσεις για παράδειγμα εναντίον εποίκων στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη, από πολλούς αναλυτές θεωρούνται «αντίσταση». Ομως, στην προκειμένη είδαμε επιθέσεις σε απλούς πολίτες σε πόλεις και κιμπούτς στον Νότο, κάτι που ουσιαστικά υπονομεύει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει ως κράτος. Οσο λοιπόν και αν στηρίζω τον λαό της Παλαιστίνης γενικά, δεν μπορώ να συμμετάσχω κάπου που γνωρίζω ότι συμφωνούν με πράξεις οι οποίες ουσιαστικά αρνούνται και το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει».
Θεωρείτε λοιπόν πως οι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης είναι αντισημιτικές;
«Κατ’ αρχάς, στον πυρήνα τους είναι αναμφίβολα αντισιωνιστικές – με την έννοια βέβαια του σιωνισμού θολή. Υπάρχει σίγουρα μια γενικευμένη αντίληψη πως ο σιωνιστής είναι ο «κακός Εβραίος» και ο αντισιωνιστής ο «καλός Εβραίος». Μέχρι αυτό το σημείο εξηγείται και η παρουσία αρκετών Εβραίων σε τέτοιες διαδηλώσεις, συνδυαστικά βέβαια και με τις προσωπικές τους απόψεις. Ταυτόχρονα όμως κομμάτι αυτών των διαδηλώσεων αποτελεί η χρήση σκληρής γλώσσας, όπως βλέπουμε έντονα και στα κοινωνικά δίκτυα ή ακόμα και το κάλεσμα για μποϊκοτάζ σε εταιρείες Εβραίων. Είναι σαν να πρέπει να νιώσουμε όλοι συνένοχοι για αυτό που συμβαίνει στη Γάζα, απλά και μόνο επειδή είμαστε Εβραίοι. Και τότε είναι που ξεπερνιούνται τα όρια και φτάνουμε στον αντισημιτισμό».
Πώς θα μπορούσε κάποιος να εκφράσει τη συμπαράστασή του στον παλαιστινιακό λαό, χωρίς να θεωρηθεί αντισημίτης;
«Αρχικά, σε καμία περίπτωση δεν είναι αντισημίτες όλοι όσοι συμμετέχουν σε φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις. Αλλά υπάρχουν αντίστοιχα διαδηλώσεις που είναι υπέρ της ειρήνης, όχι υπέρ ή κατά κάποιας από τις δύο πλευρές. Και αυτό θεωρώ πως είναι το πιο σωστό, να υποστηρίζει κανείς την ειρήνη. Οπως θεωρώ πως είναι σημαντικό να εκφράζεται το δικαίωμα και των δύο λαών να συνυπάρχουν σε αυτή τη γη».
Τελευταίως, βλέπουμε κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ να κατηγορούνται ότι επιτρέπουν τον αντισημιτισμό, ο οποίος έχει αγγίξει αριθμούς-ρεκόρ. Ως καθηγητής σε αμερικανικό πανεπιστήμιο ποια είναι η δική σας εμπειρία;
«Στην αρχή πίστευα πως πρόκειται για υπερβολή, όμως τελικά υπάρχει πρόβλημα. Εδώ και πολλά χρόνια διδάσκω την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, και οι φοιτητές μου, καθώς βρισκόμαστε στις ΗΠΑ, είναι όλων των εθνικοτήτων και θρησκευμάτων, μεταξύ αυτών Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι. Αγγίζω ευαίσθητα ζητήματα, όπως οι εποικισμοί και τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει και οι δύο πλευρές όλα αυτά τα χρόνια. Υπάρχει φανατισμός και από τις δύο πλευρές, και για αυτό πολλές φορές ορισμένοι δεν γνώριζαν καν ορισμένα από αυτά τα περιστατικά – τουλάχιστον στην πλήρη έκτασή τους. Πολλές φορές υπάρχουν εντάσεις, όμως επιτρέπω την ελευθερία έκφρασης στα πλαίσια όπου υπάρχει τεκμηρίωση και κατάλληλο ακαδημαϊκό υπόβαθρο. Για αυτό πιστεύω πως σε μεγάλο βαθμό φταίνε οι καθηγητές για αυτό που συμβαίνει στα αμερικανικά πανεπιστήμια, καθώς ναι μεν υποστηρίζουν την ελευθερία έκφρασης των φοιτητών, χωρίς όμως την κατάλληλη καθοδήγηση ως προς τον αντίκτυπο του λόγου τους. Φοβούνται και τη σκιά τους στον βωμό της πολιτικής ορθότητας, με αποτέλεσμα αυτά που είδαμε στο Κογκρέσο: οι πρόεδροι τριών εκ των κορυφαίων πανεπιστημίων του κόσμου (Harvard, MIT και Penn) να μην μπορούν να καταδικάσουν το κάλεσμα σε γενοκτονία, επειδή αυτό ονομάζεται «Ιντιφάντα». Πόσο ασφαλής να νιώσει ένας εβραίος φοιτητής μετά από αυτό;».
