«Ο πόλεμος είναι στο σπίτι μου. Έχει εισχωρήσει στην ιδιωτικότητά μου» είναι οι πρώτες λέξεις της Μιχάλ Γκοβρίν, από την άλλη μεριά της οθόνης, στη γειτονιά Ρεχάβια της Ιερουσαλήμ.
«Έχουμε την αίσθηση του πολέμου, ήδη από το πρωί της 7ης Οκτωβρίου, με τον πρώτο συναγερμό που έτρεξα στις σκάλες, μαζί με άλλες οικογένειες, να βρω καταφύγιο. Η χώρα είναι σε κατάσταση σοκ» προσθέτει η ισραηλινή συγγραφέας, σκηνοθέτρια, ακαδημαϊκός και κόρη επιζήσασας του Ολοκαυτώματος, με πατέρα τον ιδρυτή του κιμπούτς Τελ Γιόσεφ.
Συναγερμοί που ηχούν κάθε τόσο. Ξενοδοχεία γεμάτα εκτοπισμένους – μεγάλο μέρος του Ισραήλ είναι εκκενωμένο, και στον βορρά και στον νότο. Σύμφωνα με την Γκοβρίν, στην Ιερουσαλήμ και στο Τελ Αβίβ όσοι διαδήλωναν κατά της κυβέρνησης δημιούργησαν από την πρώτη στιγμή ένα μεγάλο δίκτυο αλληλεγγύης.
«Γιατί δεν αισθανόμαστε ότι η κυβέρνηση λειτουργεί» εξηγεί. Η κορυφαία ισραηλινή συγγραφέας (το Salon du Livre την κατέταξε στους τριάντα συγγραφείς που άφησαν το στίγμα τους στην παγκόσμια λογοτεχνία) μας περιγράφει ότι οι εθελοντές εργάζονται μέρα-νύχτα «συλλέγοντας τρόφιμα, φιλοξενώντας στα διαμερίσματά τους κόσμο».
«Πίστευαν ότι η Χαμάς δεν είναι άμεσος κίνδυνος»
Σε δεύτερο χρόνο βίωσε ιδίοις όμμασι το σοκ της επίθεσης της Χαμάς, επισκεπτόμενη το κιμπούτς Μπεερί. «Είδα με τα μάτια μου τα απομεινάρια της σφαγής, τη βαρβαρότητα σε αυτόν τον παράδεισο μέσα στην έρημο. Ο κόσμος που ζούσε εκεί πίστευε στην ειρήνη. Μια από τις ομήρους είναι ακτιβίστρια υπέρ των ανθρώπων στη Γάζα. Το εύθραυστο όνειρο για ειρήνη κακοποιήθηκε με τον πιο κυνικό και άγριο τρόπο».
«Έχουμε χάσει κάθε αίσθημα ασφάλειας» λέει η Γκοβρίν. Τι έφταιξε; «Η τυφλότητά μας, η ακραία αυτοπεποίθηση και η αφέλεια. Πίστευαν ότι η Χαμάς δεν είναι άμεσος κίνδυνος και οι προειδοποιήσεις απορρίφθηκαν».
Οι μυστικές υπηρεσίες και ο στρατός ανέλαβαν την ευθύνη αλλά «δυστυχώς, κανένας από την κυβέρνηση δεν είχε το θάρρος να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί» επισημαίνει. «Από τον Ιανουάριο που ανέλαβε, η κυβέρνηση ήταν απασχολημένη να διχάζει την κοινωνία. Η νομοθετική μεταρρύθμιση και μας δίχασε και μας αποδυνάμωσε. Όμως οι άνθρωποι που απεχθανόταν και αποκαλούσε προδότες είναι αυτοί που εθελοντικά κρατούν το έθνος ενωμένο σήμερα».
«Ο Νετανιάχου», υποστηρίζει η Γκοβρίν, «είναι το τοτέμ ενός ηγέτη που έχει χάσει την ανθρωπιά του. Κρατιέται στην εξουσία χειραγωγώντας άνανδρα τα μέσα ενημέρωσης. Και αυτός και η κυβέρνησή του ήταν αλαζόνες πριν από τη σφαγή», συνεχίζει, σχολιάζοντας τον εκατέρωθεν «άγριο πόλεμο προπαγάνδας».
«Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε την αλλόκοτη συνθήκη να κατηγορούν το θύμα για τη μοίρα του. Να κατηγορούν το Ισραήλ για τη βαρβαρική, καλά σχεδιασμένη από το Ιράν, επίθεση της Χαμάς. Οι Ισραηλινοί κατηγορούμαστε και για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα που είναι όμηροι της Χαμάς».
«Η Γάζα μετετράπη σε φυλακή»
«Η Γάζα θα μπορούσε να είναι το Μονακό, η Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής, αλλά σφαγιάζοντας τους ανθρώπους της Παλαιστινιακής Αρχής και πετώντας τους από οροφές επικράτησε η Χαμάς το 2007 και η Γάζα μετετράπη σε φυλακή. Ο ρόλος της Χαμάς έχει τελειώσει πλέον στη διεθνή σκηνή» εκτιμά.
Το Φόρουμ των Ομήρων και των Οικογενειών τους αμφισβητεί ότι ο κύριος στόχος των επιχειρήσεων του ισραηλινού στρατού στη Γάζα είναι η απελευθέρωση των ομήρων. «Συμφωνώ. Η απελευθέρωση των ομήρων θα έπρεπε να είναι ο ύψιστος στόχος του Ισραήλ» τονίζει ενώ η σκέψη της είναι και στους αμάχους Παλαιστινίους. «Στον Νότο θα έπρεπε να δημιουργηθεί μια ελεύθερη ζώνη, με νοσοκομεία, σχολεία» συνεχίζει η Γκοβρίν, που επιμένει να πιστεύει στη λύση των δύο κρατών.
Δεν περίμενε να ξαναζήσει τη σημερινή έξαρση του αντισημιτισμού. Ο μεγαλύτερος όμως φόβος της σήμερα είναι «να δολοφονηθώ από μια ιρανική ατομική βόμβα. Ο φόβος μου είναι επίσης ο αρχαίος φόβος ενός καταδιωκόμενου έθνους που τρέχει από τη μια σφαγή στην άλλη… πως θα πρέπει να επινοήσουμε έναν τόπο για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Ο φόβος μου είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος».
