Τα λάθη πληρώνονται

Μετά τα γνωστά συμβάντα στην Ανατολική Μεσόγειο τον περασμένο χρόνο, αντιμέτωπες με μια νέα τουρκική προκλητική ενέργεια βρίσκονται και πάλι η Ελλάδα και η Κύπρος, κατόπιν της επίσημης πλέον δήλωσης της Αγκυρας ότι στις επικείμενες διακοινοτικές συνομιλίες (5+1) στα περίχωρα της Νέας Υόρκης δεν πρόκειται να αποδεχθεί συζήτηση στο συμφωνημένο εδώ και χρόνια πλαίσιο λύσης για μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, αλλά θα επιμείνει στη δημιουργία δύο κρατών. Γεγονός που ουσιαστικά σημαίνει διχοτόμηση και προσάρτηση της υπό τουρκική στρατιωτική κατοχή, εδώ και 46 χρόνια, Βόρειας Κύπρου στην Τουρκία. Μια ενέργεια που έρχεται να προστεθεί στη γνωστή στρατηγική της να επωφελείται χωρίς καθυστέρηση των λαθών συμμάχων ή αντιπάλων της για να πετύχει τους μακροπρόθεσμους στόχους της. Οπως συνέβη άλλωστε πρόσφατα με τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ και τον Καύκασο.

Μια στρατηγική ευέλικτη όμως, που μπορεί να κάνει στροφή 180 μοιρών, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, αν αυτό είναι προς το συμφέρον της. Ετσι έγινε και τώρα με την επίθεση φιλίας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση με στόχο την αποτροπή των περιώνυμων κυρώσεων, καλλιεργώντας παράλληλα τις γνωστές ενδοκοινοτικές διαφωνίες για την αντιμετώπιση του τουρκικού προβλήματος και ρίχνοντας βέβαια την ευθύνη της αδιαλλαξίας στην ελληνική πλευρά. Μια ελληνική πλευρά που όλα αυτά τα χρόνια δεν κατόρθωσε να κατοχυρώσει τα δικαιώματα που της δίνει το Διεθνές Δίκαιο στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο, με αποτέλεσμα να αρμενίζουν, αντιστάσεως μη ούσης, στην περιοχή αυτή τα γνωστά τουρκικά ερευνητικά σκάφη, συνοδεία μάλιστα πολεμικών πλοίων, επιχειρώντας να επιβάλουν manu militari τις τουρκικές διεκδικήσεις. Για να μη μιλήσουμε για το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο, που ακολούθησε την αποτυχία της ελληνικής πλευράς να τα βρει πριν από χρόνια με τους Λιβύους.