Ως επιστροφή στο σημείο εκκίνησης βλέπουν στις ΗΠΑ τη διοργάνωση της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον (9-11 Ιουλίου), την πόλη όπου όλα ξεκίνησαν πριν από 75 χρόνια, όταν εκπρόσωποι 12 χωρών βρέθηκαν στην αμερικανική πρωτεύουσα (το 1949) για να υπογράψουν το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο. Για αυτόν τον λόγο η σημερινή σύνοδος θα έχει έντονους συμβολισμούς που θα τιμούν την ιστορία της Συμμαχίας. Την ίδια στιγμή, όμως, θα είναι και μια σύνοδος ουσίας, με έντονες συζητήσεις για το μέλλον αλλά και τον ρόλο που μπορεί να παίξει το ΝΑΤΟ μέσα σε ένα πρωτόγνωρα ευμετάβλητο γεωπολιτικό περιβάλλον.
Υπό έλεγχο
Ωστόσο, στον Λευκό Οίκο βλέπουν αυτή την ευκαιρία να επισκιάζεται από τους πολιτικούς κραδασμούς που έχει προκαλέσει η ομολογουμένως καταστροφική εμφάνιση του Τζο Μπάιντεν στο προεδρικό ντιμπέιτ. Πλέον γνωρίζουν καλά ότι περιθώριο για δεύτερο στραβοπάτημα δεν υπάρχει. Υπό το βάρος της δημόσιας πίεσης αλλά και της εσωκομματικής αμφισβήτησης, το επιτελείο Μπάιντεν θέλει να αξιοποιήσει τη σύνοδο. Στόχος είναι να αποκατασταθεί εν μέρει το ηγετικό προφίλ του στα μάτια μιας καχύποπτης κοινής γνώμης και από εκεί και πέρα να διαβεβαιωθούν οι φίλοι και οι σύμμαχοι ότι όλα βαίνουν καλώς και η κατάσταση παραμένει υπό έλεγχο.
Βεβαίως, στο πίσω μέρος του μυαλού τους όλοι έχουν τον Ντόναλντ Τραμπ που δεν κρύβει ότι θέλει να χαράξει νέα πορεία στη Συμμαχία. Ο φόβος για αυτόν τον «ριζικό αναπροσανατολισμό» του ΝΑΤΟ, όπως τον αποκαλούν οι συνεργάτες του Τραμπ, έχει κινητοποιήσει πρέσβεις σημαντικών ευρωπαϊκών χωρών. Μάλιστα δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναζήτησαν μάταια συμβουλές στη δεξαμενή σκέψης Heritage Foundation, το συντηρητικό ίδρυμα που έχει εξελιχθεί στην πλατφόρμα που προσφέρει το απαραίτητο θεωρητικό υπόβαθρο στις πολιτικές του τραμπισμού. Ωστόσο, η κατανόηση που βρήκαν εκεί ίσως να είναι μικρότερη και από αυτή που θα έδειχνε ακόμα και ο ίδιος ο Τραμπ.
Οι δεσμεύσεις
Πάντως με ή χωρίς Τραμπ, στην ατζέντα της συνόδου θα βρεθεί η ανάγκη για μεγαλύτερη συνεισφορά από τα ευρωπαϊκά κράτη και η ανάγκη της υλοποίησης των συμφωνημένων δεσμεύσεων για αμυντικές επενδύσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, η Ελλάδα προσέρχεται έχοντας τακτοποιήσει όλες τις συμμαχικές υποχρεώσεις της. Από την αμερικανική πλευρά έχει αναγνωριστεί ουκ ολίγες φορές ότι η Αθήνα πετυχαίνει τον στόχο για αμυντικές δαπάνες της τάξεως του 2% του ΑΕΠ.
Επιπλέον, από αυτές τις δαπάνες τουλάχιστον το 20% διατίθεται για την απόκτηση σημαντικού νέου εξοπλισμού, εκπληρώνοντας έτσι και αυτή τη δεύτερη νατοϊκή υποχρέωση. Από εκεί και πέρα, η ατζέντα της συνόδου θα είναι πλούσια, καθώς θα εκτείνεται από τη στήριξη της Ουκρανίας ως τη συνεργασία του ΝΑΤΟ με τους ισχυρούς τέσσερις εταίρους στον Ινδο-Eιρηνικό, όπως οι Αυστραλία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία και Νότια Κορέα.
Οσον αφορά την Ουκρανία, το μεγάλο ντιμπέιτ που λαμβάνει χώρα στην Ουάσιγκτον αυτές τις μέρες έχει να κάνει με το εάν το τελικό κείμενο της συνόδου θα πρέπει να περιλαμβάνει μια αναφορά για την πιθανή ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα κορυφαίοι πολιτικοί αναλυτές ένωσαν τις φωνές τους σε ένα κοινό κείμενο με το οποίο κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εν όψει της συνόδου και προειδοποιούν για το ρίσκο που συνοδεύει ένα τόσο τολμηρό βήμα.
