Στη μεταβατική εποχή που ζούμε σε διεθνές επίπεδο, καθώς όλες οι γνωστές σταθερές του παρελθόντος έχουν εξαφανισθεί, χωρίς όμως να έχουν εμφανισθεί οι νέες, το νέο μεγάλο ερώτημα που τώρα προκύπτει είναι το πού βαδίζουν δύο χώρες-κλειδιά. Δύο χώρες με σκληρά αυταρχικά καθεστώτα, η μεν Κίνα με τον πλήρη έλεγχο που ασκεί το Κομμουνιστικό Κόμμα, το δε Ιράν με το ακραίο ισλαμικό καθεστώς των Μουλάδων. Οπου σχεδόν ταυτόχρονα ξέσπασαν τελευταία τεραστίων διαστάσεων ταραχές, που εξελίχθηκαν σε ένα ουσιαστικό κύμα πολιτικής ανυπακοής, που κλονίζει μεν τις υφιστάμενες ηγεσίες, είναι άγνωστο όμως αν θα τις ανατρέψει. Καθώς το Πεκίνο εφήρμοσε την πολιτική του μαστιγίου και του καρότου, αίροντας ορισμένα από τα σκληρά μέτρα κατά της COVID (που υποτίθεται προκάλεσαν τις αντιδράσεις) αλλά βγάζοντας στους δρόμους τα τεθωρακισμένα για να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές. Ενώ η Τεχεράνη επέλεξε και αυτή τη βίαιη καταστολή, κατηγορώντας παράλληλα τη Δύση ότι υποκινεί τις ταραχές.
Επόμενο ήταν η κατάσταση στην Κίνα να θυμίσει τις ανάλογες ταραχές στην πλατεία Τιανανμέν που συγκλόνισαν το Πεκίνο το 1989 και οδήγησαν σε ένα πρώτο διστακτικό άνοιγμα προς τη Δύση, κυρίως στον οικονομικό τομέα. Και είναι ακριβώς εκεί που εκφράζεται σήμερα η διεθνής ανησυχία, καθώς η Κίνα είναι η πρώτη στον κόσμο χώρα σε εισαγωγές κυριολεκτικώς των πάντων, ενώ βιομηχανικοί κολοσσοί της Δύσης κατασκευάζουν τα προϊόντα τους εκεί. Δεν θέλει λοιπόν και πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνουν όλα αυτά, τη στιγμή που κορυφώνεται ο ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ, επικρέμαται η απειλή για μια επίθεση στην Ταϊβάν και παραμένουν τα ερωτηματικά για τις σχέσεις Κίνας – Ρωσίας. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που την περασμένη Πέμπτη επισκέφθηκε το Πεκίνο ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, ο οποίος ζήτησε από τον Σι να πείσει τον Πούτιν να αποφύγει τη χρήση πυρηνικών όπλων, σε μια φανερή προσπάθεια να εκφράσει το χωριστό βάρος της Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ.
Παράλληλα όμως συνεχίζονται για τρίτο συνεχή μήνα οι αναταραχές στο Ιράν, που ξεκίνησαν με αφορμή τον μέχρι θανάτου ξυλοδαρμό μιας εικοσάχρονης κοπέλας, επειδή δεν ήταν «ευπρεπώς ενδεδυμένη». Το καθεστώς των Μουλάδων φαίνεται τώρα να έχει περιέλθει σε αδιέξοδο, συνεχίζοντας πάντως να εντείνει τα κατασταλτικά μέτρα, διστάζοντας όμως να βγάλει στους δρόμους τους σκληρούς «Φρουρούς της Επανάστασης», φοβούμενο νέα έξαρση των ταραχών. Ενώ υπάρχουν ήδη εκατοντάδες νεκροί διαδηλωτές, χωρίς κάποια ελπίδα να ηρεμήσουν τα πράγματα ή να έχει ανοίξει μια προοπτική αλλαγής καθεστώτος, τη στιγμή που η οικονομία καταρρέει και η μόνη αντίδραση είναι οι συνεχείς κατηγορίες για υπονόμευση από τους Δυτικούς. Γεγονός που έχει απομακρύνει κάθε συζήτηση για επανάληψη των διαπραγματεύσεων για τον επιτακτικά αναγκαίο έλεγχο των πυρηνικών του Ιράν.
