Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολυδιαφημισμένη συμφωνία με την Ιταλία αποτέλεσε ένα πρώτο ουσιαστικό βήμα για την επίλυση του γενικότερου επίμαχου προβλήματος της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών, σε μια στιγμή που η Τουρκία, αγνοώντας τις διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου, έχει προχωρήσει στις γνωστές μονομερείς της ενέργειες, που αμφισβητούν ευθέως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Το ερώτημα όμως είναι αν η συμφωνία αυτή αρκεί για να υποχρεώσει την Αγκυρα να αλλάξει στάση, καθώς αναφέρεται σε μια περιοχή όπου η Τουρκία δεν προβάλλει διεκδικήσεις. Αντίθετα, όμως, μπορεί να υποχρεώσει την Αλβανία να ξανασκεφτεί την απόρριψη της συμφωνίας που είχε υπογράψει με την Ελλάδα. Δύσκολο μεν, αλλά όχι ακατόρθωτο, αν φυσικά επικρατήσουν άλλες, πιο συμβιβαστικές αντιλήψεις, όπως επικράτησαν τελικά, ύστερα από 43 ολόκληρα χρόνια (!) στη συμφωνία με την Ιταλία.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά τα χρόνια η διαμάχη με την Ιταλία, πέρα από τις συζητήσεις για την επήρεια ορισμένων ελληνικών νησιών, αφορούσε κυρίως την πρακτική των ιταλών αλιέων να ψαρεύουν τις φημισμένες κόκκινες γαρίδες στον Αμβρακικό Κόλπο! Λύθηκε λοιπόν και αυτό το εξαιρετικά σημαντικό πρόβλημα, με μια περίπλοκη νομική ρύθμιση, και άναψε το φως για τη συμφωνία. Και τώρα να δούμε τι μπορεί να πετύχουμε με την Αίγυπτο, όπου το πρόβλημα δεν είναι οι κόκκινες γαρίδες, αλλά αν θα γίνει αποδεκτή η επήρεια της θαλάσσιας ζώνης του Καστελλόριζου, όπου οι θέσεις της Αιγύπτου ταυτίζονται με τις θέσεις της Τουρκίας, αποτρέποντας έτσι να ενωθούν οι θαλάσσιες ζώνες Ελλάδας και Κύπρου. Γι’ αυτό άλλωστε η συμφωνία με την Αίγυπτο κρίνεται, ευλόγως, ως πιο σημαντική από τη συμφωνία με την Ιταλία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
