Μια εξαιρετικά σημαντική ανατροπή στην εξωτερική και στην αντιπολεμική αμυντική πολιτική που ακολούθησε μετά την ήττα της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία, σηματοδοτεί η απόφαση που έλαβε ο καγκελάριος Ολαφ Σολτς, μετά από πολυήμερες πιέσεις των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ, να αποστείλει τα πολυσυζητημένα άρματα μάχης Λέοπαρντ στην Ουκρανία. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα χρόνια, υπό το βάρος της ναζιστικής θηριωδίας, η Γερμανία συνειδητά απέφυγε να μετέχει της όποιας στρατιωτικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ, έχοντας εναποθέσει ουσιαστικά την αμυντική της κάλυψη στην Ουάσιγκτον, διαθέτοντας άλλωστε στο έδαφός της τις μεγαλύτερες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Ευρώπη. Παράλληλα ακολούθησε μια πιο «κατευναστική» πολιτική απέναντι στη Σοβιετική Ενωση, πότε με τη γνωστή «Οστ Πολιτίκ» του Βίλι Μπραντ και πότε με τους ενεργειακούς αγωγούς της Ανγκελα Μέρκελ. Ακόμη και όταν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος της Ουκρανίας.
Ενας πόλεμος που σε λίγες ημέρες θα εισέλθει στο δεύτερο έτος του, χωρίς να διακρίνονται ελπίδες για μια σύντομη διπλωματική διευθέτηση. Αντίθετα και παρά τις δεκάδες χιλιάδες νεκρών και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, οι μάχες φαίνεται να φουντώνουν απειλητικά εν όψει της επερχόμενης άνοιξης και της βελτίωσης των καιρικών συνθηκών. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που μετά τη αποτυχία κάποιων διπλωματικών προσεγγίσεων (κυρίως από την πλευρά της Γαλλίας) οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, με επικεφαλής τους Αμερικανούς, αποφάσισαν να ενισχύσουν με άρματα μάχης το καθεστώς Ζελένσκι, του οποίου, ειρήσθω εν παρόδω, πολλοί υπουργοί κατηγορούνται τώρα για διαφθορά! Ετσι και ο πρόεδρος Μπάιντεν αποφάσισε να αποστείλει και αυτός τα περίφημα τανκς Αμπραμς, ενώ οι Γάλλοι σκέπτονται και αυτοί μήπως στείλουν τα δικά τους Λεκλέρ. Και το ερώτημα είναι πού θα φθάσει αυτή η ιστoρία, καθώς τώρα οι Ουκρανοί απαιτούν να σταλούν ακόμη και τα πολύ γνωστά μας (για άλλους λόγους βέβαια) πολεμικά αεροσκάφη F-16!
Eίναι λοιπόν φανερό ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας τεράστιας στρατιωτικής κλιμάκωσης, χωρίς αυτή να εγγυάται ότι θα οδηγήσει τελικά και στη νίκη των Ουκρανών κατά των Ρώσων. Ενώ τώρα δίνει στους Ρώσους την ευκαιρία να ισχυρίζονται ότι το ΝΑΤΟ έχει κηρύξει έναν έμμεσο πόλεμο κατά της Ρωσίας, για να αποφύγουν προφανώς τις δικές τους ευθύνες για την απρόκλητη επίθεσή τους στην Ουκρανία. Το χειρότερο όμως είναι ότι με τον τρόπο αυτόν φαίνεται να αποκλείονται (σε αυτή τη φάση τουλάχιστον) οι δυνατότητες για μια ενδεχόμενη διπλωματική συνεννόηση, ενώ μένει να δούμε πού θα οδηγήσει τελικά και η επανεμφάνιση της Γερμανίας στη διεθνή στρατιωτική σκακιέρα. Οταν μάλιστα (και λόγω των γερμανικών επιφυλάξεων) όλες οι προσπάθειες για μια ενιαία ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική έχουν παγώσει. Οπως φάνηκε και από την απουσία ουσιαστικού περιεχόμενου στην κοινή διακήρυξη για τα 60 χρόνια της γαλλογερμανικής συνεργασίας, παρά τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί.
