Μετά τις διασκέψεις που διοργάνωσε η Γαλλία ακολούθησε η επεισοδιακή παραίτηση Χαρίρι, η παρατεταμένη ακυβερνησία και οι διαδηλώσεις των «Αγανακτισμένων». Η παρούσα λιβανική κυβέρνηση συνεργασίας ανέλαβε καθήκοντα στις 20 Ιανουαρίου 2020, με την οικονομία να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Ο πρωθυπουργός, Χασάν Ντιάμπ, στηρίζεται από τη φιλοϊρανική Χεζμπολάχ και ίσως τώρα θα ήταν η ώρα είτε το Ιράν είτε και η Τουρκία να επιβραβεύσουν τον Λίβανο για την αυτοαπομόνωσή του από τους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο. Ομως το Ιράν πασχίζει να αντιμετωπίσει τις αμερικανικές κυρώσεις που υφίσταται. Η Τουρκία μπορεί να ήταν ικανή να προσφέρει στη Βηρυτό βραχυπρόθεσμη οικονομική ενίσχυση (π.χ. παροχή ηλεκτροδότησης), αλλά όχι κάτι περισσότερο. Οσο για τη Σαουδική Αραβία και τα κρατίδια του Κόλπου, από τη στιγμή που ο Λίβανος ελέγχεται πολιτικά από τη Χεζμπολάχ, ανήκει σε εχθρικό στρατόπεδο. Ετσι, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο καλείται τώρα να επιβάλει λύσει, και ο Λίβανος καλείται να εμπεδώσει τι ακριβώς σημαίνει η λέξη «Realpolitik».