Ηταν Μάιος του 1975 και στις Βρυξέλλες, στο περιθώριο της τακτικής συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συναντιόταν για πρώτη φορά με τον τούρκο ομόλογό του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ για να συζητήσουν για τις γνωστές μονομερείς διεκδικήσεις της Αγκυρας στο Αιγαίο. Θυμάμαι πολύ καλά τη συνάντηση αυτή γιατί ήταν η πρώτη μου αποστολή στο εξωτερικό, ως απεσταλμένου του «Βήματος». Οχι όμως μόνον γι’ αυτό, καθώς τότε οι δύο πρωθυπουργοί είχαν καταλήξει σε συμφωνία για την παραπομπή στη Χάγη της διαφοράς για την υφαλοκρηπίδα. Λίγους μήνες όμως αργότερα ο Ντεμιρέλ έκανε πίσω επιμένοντας στη συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων του Αιγαίου και στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας όχι με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, αλλά με τους ασαφείς κανόνες της ευθυδικίας.
Θυμήθηκα την ιστορία αυτή καθώς 46(!) χρόνια αργότερα το πρόβλημα αυτό δεν έχει λυθεί, ενώ αύριο, καλώς εχόντων των πραγμάτων, ξεκινάει ο 61ος(!) γύρος των περιώνυμων διερευνητικών επαφών με στόχο και πάλι, όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός, την παραπομπή στη Χάγη, στην περίπτωση που δεν τα βρούμε. Και διερωτάται κανείς τι μπορεί να υπάρχει ακόμη που δεν έχει ήδη διερευνηθεί στους προηγούμενους 60 γύρους. Για να μην κοροϊδευόμαστε όμως, αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι βρισκόμαστε πάντα, μετά από τόσες δεκαετίες, σε απόλυτο αδιέξοδο. Το ερώτημα είναι λοιπόν πώς μπορεί να αρθεί τώρα το αδιέξοδο αυτό, καθώς προαπαιτούμενο πριν από την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ είναι μια συμφωνία για την έκταση των χωρικών υδάτων. Και εδώ πρέπει να πούμε ότι στις διερευνητικές επαφές του 2004 είχε υπάρξει μια καταρχήν σύγκλιση για κατά περίπτωση διαφοροποιημένη επέκταση στο Αιγαίο στα 12, 10, 8 ή 6 μίλια, με ανάλογη ευθυγράμμιση και του εναερίου χώρου, με στόχο να μην εμποδισθεί η ελεύθερη διεθνής ναυσιπλοΐα, που είναι και το κύριο ζητούμενο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
