Tην κινηματογραφική διάσωσή του από το Σουδάν μετά το πραξικόπημα της 15ης Απριλίου 2023 από παραστρατιωτικούς υπό τον στρατηγό Μοχάμεντ Χάμνταν Νταγκάλο (Χεμεντί) περιγράφει στο «Βήμα» ο Νικόλαος Λήμνιος, επιχειρηματίας στη χώρα, με οικογενειακό εργοστάσιο παραγωγής της Coca-Cola και της Pepsi Cola και εργαστήρι παραγωγής ιταλικού παγωτού.
Ημέρα Σάββατο. Ημέρα ανεφοδιασμού. Ημέρα (και) πραξικοπήματος. Και ο κ. Λήμνιος από το Μπάχρι, στην «άλλη πλευρά του Νείλου», όπου βρισκόταν η κατοικία του, ξεκίνησε στις 9.30 το πρωί, ανυποψίαστος, με το όχημά του για το Χαρτούμ. «Ηθελα να ψωνίσω προμήθειες για το σπίτι» εξιστορεί. «Δεν υπήρχε καμία ένδειξη καθ’ οδόν για το πραξικόπημα. Ακόμη και το Στρατηγείο δεν είχε ιδιαίτερη στρατιωτική παρουσία. Ούτε στον δρόμο υπήρχε στρατός. Ηταν ένα συνηθισμένο πρωινό Σαββάτου. Απόλυτη ηρεμία, έως τη στροφή για το σουπερμάρκετ» θυμάται σήμερα, ασφαλής πια, στην Αθήνα. Ενώ πάρκαρε το όχημά του έξω από το σουπερμάρκετ, τον κάλεσε μια φίλη να τον πληροφορήσει ότι η πολιτοφυλακή των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης (RSF) συγκρουόταν με τον επίσημο στρατό, επιχειρώντας να καταλάβει την εξουσία. «Απόρησα!».
Πυροβολισμοί και κανονιοβολισμοί
Τελικά, ο Νικόλαος Λήμνιος δεν γύρισε ποτέ – από εκείνη την ημέρα – στο σπίτι του. Την ώρα που κατευθυνόταν στην είσοδο του σουπερμάρκετ «άρχισαν στον δρόμο πυροβολισμοί και κανονιοβολισμοί. Ηταν μια κόλαση!». Αναγκάστηκε να διαφύγει, τρέχοντας, προς το σπίτι φίλων, πλησίον του σουπερμάρκετ, πίσω από το διεθνές αεροδρόμιο του Χαρτούμ. «Είχα άγιο! Είχαμε δει πολλά στο παρελθόν στο Σουδάν, αλλά σε δυο-τρεις μέρες ξεκαθάριζε η κατάσταση και η ζωή συνεχιζόταν κανονικά με την εκάστοτε νέα ηγεσία. Αυτή τη φορά φαινόταν ότι ήταν διαφορετικά» υπογραμμίζει ο κ. Λήμνιος, που έμεινε εγκλωβισμένος στο σπίτι των φίλων εννέα ημέρες, ενώ τα αποθέματα τροφίμων και νερού εξαντλούνταν («δεν παίρναμε το ρίσκο να βγούμε για προμήθειες»), και ρεύμα, υδροδότηση και σύνδεση στο Διαδίκτυο κατέρρεαν συνέχεια. «Το χειρότερο όμως ήταν ότι δεν είχα το φάρμακο για την καρδιά μου! Το ξαναπήρα φτάνοντας στη Αθήνα» λέει.
Εχοντας και ιταλικό διαβατήριο, χάρη στην εργαζόμενη στο ιταλικό ΥΠΕΞ ιταλίδα πρώην σύζυγό του, άρχισε να λαμβάνει εγκαίρως SMS από την ιταλική πρεσβεία με οδηγίες. «Με είχαν καλέσει και από την ελληνική κοινότητα για το δικό τους σχέδιο απεγκλωβισμού. Τους είπα ότι θα κινηθώ με τους Ιταλούς, αν και αρχικά δεν σκόπευα να φύγω. Το Σουδάν είναι η γενέτειρά μου, η πατρίδα που μου έδωσε όσα δεν θα μπορούσε να μου δώσει καμία χώρα. Ευημερούσαμε. Ηταν το σπίτι μου, όλη μου η ζωή. Αλλά η κατάσταση ξέφυγε, είχαν αρχίσει οι λεηλασίες, τα ανεξέλεγκτα πυρά… Και αποφάσισα να ακολουθήσω το ιταλικό σχέδιο» αναφέρει ο έλληνας επιχειρηματίας στο Σουδάν, που τελικά διέφυγε από το αεροδρόμιο του Ομντουρμάν, όπου περίμενε με «αναμμένες μηχανές» το C-130 των Ιταλών, δίπλα σε εκείνα της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας. «Οι Βρετανοί ήρθαν μεταγενέστερα. Και οι Ελληνες ακόμη πιο αργά. Πρώτοι βεβαίως πήραν τους πολίτες τους οι Αμερικανοί» σχολιάζει.
Μόλις δόθηκε το «πράσινο φως» αναχώρησε με το δικό του όχημα για το αεροδρόμιο. «Κινηθήκαμε σε κομβόι, ομάδες οκτώ με δέκα ατόμων». Επικίνδυνη, σημειώνει, ήταν η διαδρομή μόνο στο κομμάτι που ήλεγχε η πολιτοφυλακή των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης. «Σαράντε πέντε λεπτά ταξίδι».
Από εκεί χρειάζονταν ακόμη 40 λεπτά ως το αεροδρόμιο του Ομντουρμάν, «αλλά δεν κινδυνεύαμε πλέον, γιατί την περιοχή ήλεγχε ο εθνικός στρατός. Ημασταν πολύ τυχεροί γιατί δεν μας επιτέθηκαν οι δυνάμεις RSF, παρ’ όλο που μας σταμάτησαν για να μας ψάξουν». Τελικά, δεν τους ήλεγξε κανείς. «Ετσι κι αλλιώς δεν μετέφερα κάτι πέρα από το διαβατήριό μου. Αφησα τα πάντα πίσω μου».
«Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή στο Σουδάν. Κι εγώ απλώς γελούσα…»
Περιπέτεια πέρα από κάθε φαντασία
Συγκεντρώθηκαν τελικά 150-200 ιταλοί υπήκοοι στο αεροδρόμιο του Ομντουρμάν, όπου, χωρίς ελέγχους, «απλώς τσεκάροντας ονόματα, σε αντίθεση με τους Γερμανούς», θυμάται ο κ. Λήμνιος, μπήκαν αμέσως στο ιταλικό C-130 που τους μετέφερε στο Τζιμπουτί. «Διανυκτερεύσαμε στην ιταλική βάση και το πρωί μας μετέφεραν σώους στη Ρώμη. Ηταν μια περιπέτεια που δεν τη φανταζόμουν. Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή στο Σουδάν… Κι εγώ απλώς γελούσα».
Σκοπεύει να επιστρέψει στην αφρικανική γενέτειρά του; «Οχι. Η κατάσταση, μαθαίνω, επιδεινώνεται διαρκώς. Εχουν διαλυθεί τα πάντα. Δεν υπάρχει ασφάλεια. Και η οικογένειά μου πλέον έχει διασπαρθεί στην Ιταλία, στην Ολλανδία και στην Αυστραλία. Στο Σουδάν έχει παραμείνει εγκλωβισμένος μόνο ένας Ελληνας».
Στην Αθήνα μεταφέρθηκαν συνολικά 30 Ελληνες. Στους 25 από αυτούς έχει παραχωρηθεί στέγη στις κατασκηνώσεις του Δήμου Ζωγράφου στη Ραφήνα. «Αλλά είναι χωρίς επίδομα, χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη, παρότι έχασαν το βιος τους» λέει ο κ. Λήμνιος, που δηλώνει για την ώρα «τυχερός» καθώς ένας φίλος τού έχει παραχωρήσει κανονική στέγη προσωρινά και διαθέτει και ΑΜΚΑ. «Η πολιτεία θεωρεί ότι έκανε το χρέος της με τη μεταφορά τους στην Αθήνα. Αλλά πώς θα επιβιώσουν;».
