H βαριά σκιά του Ντόναλντ Τραμπ δεν απλώνεται πλέον μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως απέδειξε η περιπετειώδης εκλογή του νέου προέδρου της αμερικανικής Βουλής (που αναγκάστηκε να υποκύψει στον εκβιασμό των ακροδεξιών τραμπικών βουλευτών), αλλά επεκτείνεται και πέραν των συνόρων.
Διότι η εισβολή των έξαλλων οπαδών του ηττηθέντος Μπολοσονάρου στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές της Βραζιλίας, στο Κογκρέσο της πρωτεύουσας Μπραζίλια, δεν υπήρξε παρά μια ακριβής επανάληψη της ανάλογης εισβολής στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον, πριν ακριβώς δύο χρόνια. Γεγονός που αποτελεί ένα πρόσθετο και σοβαρότατο πλήγμα κατά των δημοκρατικών θεσμών γενικότερα σε διεθνές επίπεδο, σε μια στιγμή που ο αυταρχισμός σε συνδυασμό με έναν ξέφρενο λαϊκισμό, υπέρ της προστασίας των δήθεν «κατατρεγμένων» από τις δήθεν «ελίτ» που μας κυβερνούν, έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Για να μη μιλήσουμε και για τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία του Ερντογάν, εν όψει των εκεί προεδρικών εκλογών.
Διαβάστε επίσης:
Διότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Νεοσουλτάνος έχοντας αντιληφθεί ότι χάνει τις εκλογές, δεν διστάζει, χρησιμοποιώντας τα πλήρως ελεγχόμενα από αυτόν όργανα της Δικαιοσύνης, να θέσει εκτός νόμου τη λειτουργία του φιλοκουρδικού κόμματος HDP, που είναι σήμερα το τρίτο κόμμα στο τουρκικό Κοινοβούλιο, αλλά και να εξοντώσει πολιτικά, μέσω καθοδηγούμενων δικαστικών αποφάσεων, τον προηγούμενο στις δημοσκοπήσεις δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου. Και είναι απέναντι σε αυτή την Τουρκία που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τηρεί ίσες αποστάσεις με την Ελλάδα, στη γνωστή ελληνοτουρκική διαμάχη, αποδεικνύοντας ότι αδιαφορεί τελικά για τους δημοκρατικούς θεσμούς, συνεχίζοντας να διακατέχεται από μια ψυχροπολεμική νοοτροπία περί της γεωπολιτικής αξίας της Τουρκίας. Ευτυχώς πάντως που υπάρχει το Κογκρέσο, που με τις σχετικές του εκθέσεις εμφανίζεται να τηρεί μια πιο ισορροπημένη στάση. Αν και τώρα, με την εκλογή του νέου Ρεπουμπλικανού προέδρου του, τίθεται το ερώτημα για το ποια θα είναι η πορεία του στην κρίσιμη διετία έως τις προεδρικές εκλογές του 2024.
Ενός προέδρου που χρειάστηκε 15(!) αλλεπάλληλες ψηφοφορίες για να εκλεγεί και που υποχρεώθηκε σε εξευτελιστικές υποχωρήσεις απέναντι στους ακραίους τραμπικούς βουλευτές για να το πετύχει. Και οι οποίοι τώρα ουσιαστικά ελέγχουν την ισχνή ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στο Κογκρέσο, εντείνοντας το ρήγμα στο εσωτερικό του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που φαίνεται ότι δεν μπορεί να απαλλαγεί και αυτό από τη βαριά σκιά του Τραμπ. Μια σκιά που έχει οδηγήσει σε μια νέα απειλή για τη δημοκρατική λειτουργία του αμερικανικού συστήματος, των γνωστών «Check and Balances». Μια ακόμη απειλή που έρχεται να ενταχθεί στο παγκόσμιο κλίμα κυριαρχίας του αυταρχισμού και του λαϊκισμού, που δεν περιορίζεται πλέον μόνο στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, καθώς εξαπλώνεται και στην έως τώρα θεωρούμενη μεγαλύτερη Δημοκρατία στον κόσμο. Και αυτό είναι που θα πρέπει να μας προβληματίσει.
