Μπορεί να φαντάζει ακατανόητη για πολλούς η εκτός ορίων βίαιη αντίδραση των Γάλλων στο νομοσχέδιο για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια (και μάλιστα προοδευτικά έως το 2030) όταν σε όλες σχεδόν τις άλλες χώρες της Ευρώπης το όριο είναι μεταξύ 65 και 67. Αλλά έτσι είναι πάντα τα πράγματα στη Γαλλία, όταν λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις που ανατρέπουν την καθημερινή ζωή των πολιτών. Είναι αυτό το μόνιμο αίσθημα για εξέγερση που φωλιάζει στην ψυχή κάθε γάλλου πολίτη από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Ουσιαστικά θεωρούν ότι τα μεγάλα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται μόνον στο Κοινοβούλιο, αλλά απευθείας από τον λαό στους δρόμους. Σε αντίθεση με τη Βρετανία όπου όλες οι μεγάλες πολιτικές μάχες δίνονται στο Κοινοβούλιο. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι στη Βρετανία δεν υπήρξε ποτέ κάτι ανάλογο με τη Γαλλική Επανάσταση και η Μοναρχία παραμένει πάντα στον θρόνο της.
Ετσι λοιπόν και τώρα, όπως συνέβη τη δεκαετία του ’50 με τον πόλεμο για την ανεξαρτησία της Αλγερίας, ή το 1968 με τον γνωστό Μάη, ή ακόμη πρόσφατα με τα Κίτρινα Γιλέκα, οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν, όπως αυτοί ξέρουν να το κάνουν, φέρνοντας σε εξαιρετικά δυσχερή θέση τον γάλλο πρόεδρο. Ο οποίος στην πρώτη προεδρική εκλογή το 2017 πέτυχε τον διεμβολισμό του παραδοσιακού γαλλικού κομματικού συστήματος με την αποδυνάμωση της ισχυρής Κεντροδεξιάς και της ισχυρής Κεντροαριστεράς, προς όφελος του δικού του κεντρώου σχηματισμού. Αλλά δεν τα κατάφερε κατά την επανεκλογή του το 2022, αντιμετωπίζοντας την ακροδεξιά Λεπέν ως πρώτο κόμμα και την ακραία Αριστερά του Μελανσόν επίσης ενισχυμένη. Το αποτέλεσμα είναι να αντιμετωπίζει έκτοτε ένα τεράστιο πρόβλημα στους κυβερνητικούς χειρισμούς, που τον υποχρεώνει σε μια συνεχή δύσκολη διαπραγμάτευση για την ψήφιση των νόμων. Εχοντας έτσι εγκαταλείψει τις αρχικές του φιλόδοξες προθέσεις για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
