Το δημόσιο χρέος του Λιβάνου δεν είναι διαχειρίσιμο. Η κατακόρυφη αύξηση του κόστους ζωής, ο ασυγκράτητος πληθωρισμός, οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές κρίσεις και η επί χρόνια πλημμελής δημοσιονομική πολιτική, έφεραν τη χώρα στα όρια της χρεοκοπίας. Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση της Βηρυτού αναζητά λύσεις με τη συνδρομή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο ιστορικά με απλουστευμένα συμπεράσματα περί «αυτοεκπληρούμενης προφητείας»: Ανέκαθεν η κεντρική εξουσία δεν είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στα του οίκου της. Η μοναδική πολυκομματική κοινοβουλευτική δημοκρατία στον αραβικό κόσμο, αντί να θεσμοθετήσει μηχανισμούς σύγκλισης των φυγόκεντρων εθνοτικών τάσεων, εν τέλει ενίσχυσε τις πολώσεις οδηγώντας τη χώρα σε μακρές περιόδους ακυβερνησίας. Εθνοτικές παραστρατιωτικές ομάδες υπερκάλυπταν τον θεσμικό ρόλο του λιβανικού στρατού, ενώ συνδέονταν με πολιτικά κόμματα που ήλεγχαν υπουργικά πόστα. Πρόθυμες ξένες δυνάμεις προσκαλούνταν να διαφυλάξουν τα κεκτημένα των διαφόρων εθνοτικών ομάδων εις βάρος της λιβανικής κυριαρχίας. Και κάπως έτσι ο Λίβανος συνήθισε να αναζητά λύσεις έξωθεν για να επιλύσει ατέρμονες προστριβές στο εσωτερικό του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
