Μόνον έκπληξη δεν αποτέλεσε η νέα προκλητική ενέργεια της Αγκυρας να εγείρει αξιώσεις δυτικά της Ρόδου. Και τούτο διότι εδώ και καιρό ο γνωστός μας Νεοσουλτάνος, στο πλαίσιο της αναθεωρητικής πολιτικής του Νεοοθωμανισμού (μετά μάλιστα την προβολή της απαράδεκτης από κάθε άποψη Διεθνούς Δικαίου θεωρίας της «Γαλάζιας Πατρίδας»), έχει θέσει ξεκάθαρα τις μονομερείς διεκδικήσεις του, σε όλη την έκταση από τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που είχε συμβεί και τη διετία 1973-74, όταν προβλήθηκαν οι μονομερείς και πάλι διεκδικήσεις στο Αιγαίο. Και μπορεί τα προβλήματα που τότε προέκυψαν να μην έχουν επιλυθεί έως σήμερα, έρχονται όμως τώρα να προστεθούν και νέα, στα οποία υπεισέρχονται μάλιστα πολλές εξωγενείς παράμετροι που καθιστούν ακόμη δυσκολότερη την επίλυσή τους.
Και το ερώτημα είναι γιατί η Αθήνα δεν κατόρθωσε όλη αυτή την περίοδο να προλάβει τις αρνητικές αυτές εξελίξεις, προτιμώντας αντί να προβάλει ευθέως και να επιμείνει με όλα τα μέσα στις νομικές της θέσεις στην αμφισβητούμενη από την Αγκυρα επίδικη περιοχή, να προχωρήσει στις γνωστές τριμερείς συνεννοήσεις με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, οι οποίες, όπως τώρα αποδεικνύεται, είναι εντελώς ανίσχυρες να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προκάλεσαν και τη δικαιολογημένη εν πολλοίς αντίδραση της Αγκυρας, η οποία θεωρεί ότι δεν μπορεί να μείνει έξω από τον διαμοιρασμό των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου διαθέτει το μεγαλύτερο μήκος ακτών. Οταν μάλιστα η διεκδίκηση αφορά τον όποιο ενεργειακό πλούτο. Εξ ου και οι συνεχείς προκλητικές γεωτρήσεις με τα περιώνυμα τουρκικά γεωτρύπανα, που καθιστούν εξαιρετικά αμφίβολη πλέον και την επίλυση του Κυπριακού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
