Από τον 18ο αιώνα η Ελβετία αποτελούσε ελκυστικό πόλο για βασιλείς και πλούσιους αστούς της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Αυστρίας, χάρη σε μια κουλτούρα εχεμύθειας που καλλιέργησαν μεθοδικά οι ελβετοί τραπεζίτες, μετατρέποντάς την σε ένα είδος «θρησκείας». Μέχρι την αυγή του 20ού αιώνα η χώρα είχε χτίσει τον μύθο της ως παγκόσμιο κέντρο χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και το 1934, εισάγοντας το άρθρο 47 στο τραπεζικό της δίκαιο, καθιέρωσε ως απαράβατη αρχή το τραπεζικό απόρρητο.
Σύμφωνα με αυτό, οι ελβετικές τράπεζες απαγορεύεται να μοιράζονται οποιαδήποτε πληροφορία πελατών τους με τρίτους, ακόμα και σε περιπτώσεις που άλλα κράτη διερευνούν υποθέσεις φοροδιαφυγής ή μαύρου χρήματος. Σε αντίθετη περίπτωση, διώκονται ποινικά. Το 2014 το άρθρο 47 ενισχύθηκε, προβλέποντας ποινή φυλάκισης έως και πέντε χρόνια για όποιον διαβιβάζει εμπιστευτικές τραπεζικές πληροφορίες σε τρίτους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
