Με αφορμή τις ιταλικές εκλογές «Το Βήμα» επικοινώνησε με τον Μάρκο Τάρκι, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, μελετητή του λαϊκισμού στην Ιταλία (βλ. το βιβλίο του «Italia populista», εκδ. Il Mulino 2015). Ο Τάρκι (γεν. 1952) θεωρείται σημείο αναφοράς των συντηρητικών διανοουμένων στην Ιταλία.
Aν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, η Κεντροδεξιά θα κερδίσει τις εκλογές στην Ιταλία και η Τζόρτζια Μελόνι θα γίνει πρωθυπουργός. Ποια είναι τα κλειδιά αυτής της επιτυχίας;
«Πρώτον, το γεγονός ότι κατάλαβε ότι έπρεπε να ασχοληθεί με ζητήματα που απασχολούν την καθημερινότητα των Ιταλών, κυρίως εκείνων που ανήκουν σε ευάλωτα κοινωνικά στρώματα: με τον φόβο αυτών των ανθρώπων για τις συνέπειες από την αύξηση του αριθμού των μεταναστών από χώρες του νοτίου ημισφαιρίου, τη διεύρυνση της πολιτισμικής ανομοιογένειας και τα προβλήματα συνύπαρξης που ανακύπτουν στα προάστια των μεγάλων πόλεων. Με την ανασφάλεια αυτών των ψηφοφόρων εξαιτίας της αύξησης της «μικροπαραβατικότητας», με την απόγνωσή τους εξαιτίας της αύξησης του πληθωρισμού και του ενεργειακού κόστους μετά τις εντάσεις με τη Ρωσία.
Δεύτερον, η Μελόνι εκμεταλλεύτηκε τη δυσπιστία των ψηφοφόρων απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο της Ιταλίας που δεν κατόρθωσε να αντιμετωπίσει τα συγκριμένα ζητήματα και το οποίο υπακούει στη θέληση «ισχυρών δυνάμεων» στο εσωτερικό της Ιταλίας και διεθνώς. Ολοι αυτοί οι παράγοντες είναι οι ίδιοι που έδωσαν στη Λέγκα 34% των ψήφων στις ευρωεκλογές του 2019. Ο Σαλβίνι όμως σπατάλησε αυτό το κεφάλαιο προκαλώντας την πτώση της κυβέρνησης, η οποία είχε προκύψει από τη συμφωνία της Λέγκας με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την έλευση του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος στην εξουσία».
Πολλοί στις Βρυξέλλες θεωρούν τη Μελόνι επικίνδυνη για τη δημοκρατία. Γιατί η ΕΕ φοβάται την πολιτική αλλαγή στην Ιταλία;
«Ως έναν βαθμό επειδή στο πρόσφατο παρελθόν τόσο η Μελόνι όσο και ο Σαλβίνι άσκησαν οξεία κριτική στην πολιτική της ΕΕ και την υποχώρηση σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας που αυτή προϋπέθετε, διεκδικώντας μεγαλύτερη αυτονομία για την Ιταλία. Επίσης επειδή επί σειρά ετών η ΕΕ υιοθετεί σε πολλούς τομείς προοδευτικές απόψεις οι οποίες δεν αρέσουν στα συντηρητικά κόμματα».
Ως προς τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Μελόνι βεβαιώνει ότι είναι «νατοϊκή». Πώς θα συνεργαστεί με τον Σαλβίνι, φίλο της Ρωσίας, και τον Μπερλουσκόνι, αμφίθυμο ως προς τον Πούτιν;
«Η Μελόνι και το κόμμα της είναι από πάντα νατοϊκοί, όπως ήταν και τα κόμματα από τα οποία προέρχονται, η Εθνική Συμφωνία του Φίνι (1995-2009) και νωρίτερα το MSI (Κοινωνικό Κίνημα της Ιταλίας). Το ότι στη βάση του FdI υπάρχουν, και πάντα υπήρχαν, ρεύματα ψηφοφόρων εχθρικά προς το ΝΑΤΟ και την ηγεμονία των ΗΠΑ, τα οποία τάσσονται υπέρ της πλήρους ανεξαρτησίας της Ευρώπης, είναι αληθές. Ωστόσο ποτέ τα ρεύματα αυτά δεν καθόρισαν τη γραμμή των κομμάτων, ενώ σήμερα διαθέτουν ακόμη λιγότερη ισχύ. Για χρόνια η Λέγκα τασσόταν υπέρ της στενότερης συνεργασίας της Ιταλίας με τη Ρωσία, όμως μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία άλλαξε άποψη. Σημειωτέον ότι πολλοί εκ των ηγετικών στελεχών της Λέγκας (ο Τζάια, ο Τζορτζέτι, ο Φεντρίγκα και άλλοι) δεν συμμερίζονταν εξ αρχής αυτή τη φιλορωσική άποψη του Σαλβίνι. Οσο για τον Μπερλουσκόνι, επισήμως, όλο αυτό το διάστημα έχει επικρίνει τον Πούτιν και στήριζε πάντα το ΝΑΤΟ. Δεν νομίζω συνεπώς ότι μια κεντροδεξιά κυβέρνηση θα έθετε σε κίνδυνο την αφοσίωση της Ιταλίας στο ΝΑΤΟ».
Δικαίωμα στην ευθανασία, δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, πολιτικά δικαιώματα: αληθεύει ότι η ιταλική Δεξιά υπερασπίζεται απόψεις που δεν εκφράζουν τις ευαισθησίες των νεότερων γενεών;
«Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της με τίτλο «Είμαι η Τζόρτζια», η Μελόνι είναι σαφής: παρότι δεν θα αλλάξει τον νόμο περί αμβλώσεων, το κόμμα της σχεδιάζει να ακολουθήσει συντηρητική πολιτική στον συγκεκριμένο τομέα, να υπερασπιστεί την παραδοσιακή οικογένεια, να μην την εξισώσει με τα σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων, να αντιταχθεί στη διάδοση των gender theories (θεωριών περί φύλου) και να αντιταχθεί στο δικαίωμα στην ευθανασία. Οι ψηφοφόροι γνωρίζουν αυτές τις απόψεις της και αν της δώσουν την ψήφο τους, σημαίνει ότι τις συμμερίζονται (όπως τις συμμερίζονται η Λέγκα και πολλοί καθολικοί της Κεντροδεξιάς). Οι «ευαισθησίες των νεότερων γενεών» δεν δημιουργήθηκαν αυθόρμητα: είναι προϊόν των προοδευτικών απόψεων των εκπαιδευτικών που κυριαρχούν σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και του γεγονότος ότι οι εκπαιδευτικοί πείθουν τους μαθητές. Αν η Κεντροδεξιά θέλει να αντιστρέψει αυτή την τάση θα πρέπει να δώσει μάχη με πειστικά επιχειρήματα. Δεν ξέρω αν είναι ικανή να το πράξει, αμφιβάλλω πάρα πολύ».
