Ζυγαριά-δυνάστης

Την ονειρευόµουν καιρό. Προσφάτως, µε τις εκπτώσεις, βρήκα ευκαιρία και την αγόρασα. Η νέα µου ζυγαριά δεν µετράει µόνο τα κιλά µου, αλλά και την επάρκεια του νερού στον οργανισµό µου και τον βασικό µεταβολισµό µου και το σπλαχνικό λίπος και τον µυϊκό ιστό και την οστική µάζα. Οταν τη συνδέσεις µε το κινητό τηλέφωνό σου παρακολουθεί την καθηµερινή άσκησή σου, καταγράφει τα βήµατα που έκανες, τους ορόφους που ανεβοκατέβηκες. Εχει και φοβερό ντιζάιν. Ο ενθουσιασµός µου την πρώτη φορά που ανέβηκα πάνω της δεν περιγράφεται. Κυρίως επειδή όλες οι µετρήσεις ήταν µέσα στα αποδεκτά όρια. Ολες εκτός από το νερό που το βρήκε «ανεπαρκές» και το σπλαχνικό λίπος που ήταν 12, ενώ έπρεπε να είναι κάτω από 10. Μικρό το κακό, σκέφτηκα και βγήκα να συναντήσω κάτι φίλους για δείπνο. Η «βαθµολογία σώµατος» που µου έδωσε η ζυγαριά µου το πρωί της εποµένης ήταν χαµηλότερη από τη βαθµολογία που µου είχε δώσει την προηγούµενη ηµέρα. Το 82 µε άριστα το 100 που είχα πάρει την πρώτη φορά ξαφνικά έγινε 76. Νευρίασα και πέρασα όλη την ηµέρα µε νηστεία. Για να απογοητευθώ όταν είδα το 76 να γίνεται µε το ζόρι 77. Τόση αυστηρότητα; Ο δε δείκτης νερού υποχώρησε και από «54,3% – ανεπαρκές» (η επάρκεια τοποθετείται από το 55,0% και πάνω) έγινε «53,6% – ανεπαρκές». Ηπια κι εγώ ένα δίλιτρο πριν ξαπλώσω και όλο το βράδυ πήγαινα στην τουαλέτα. Μαρτύριο! Την εποµένη εξακολουθούσα να έχω το νερό στο «53,6 – ανεπαρκές», τη «βαθµολογία σώµατος» κολληµένη στο 76 και τα νεύρα τσατάλια. Αποφάσισα να κάνω πιο αυστηρή δίαιτα, περισσότερη γυµναστική και να πίνω περισσότερο νερό. Το πρωινό ζύγισµα άρχισε να γίνεται εµµονή. Και η ζυγαριά των ονείρων µου άρχισε να µετατρέπεται στον απόλυτο δυνάστη της καθηµερινότητάς µου. Με τον φόβο της ζω τις τελευταίες ηµέρες. Με το που πεινάω φέρνω στο µυαλό µου το καντράν της να αναβοσβήνει στο «Δεν επιτεύχθηκαν οι στόχοι σας» και µου κόβεται η πείνα. Με το που βλέπω βιτρίνα ζαχαροπλαστείου φεύγω τρέχοντας, τρέµοντας την ετυµηγορία του «δείκτη σωµατικού λίπους». Αν περάσει µέρα που δεν έχω κάνει πάνω από 10.000 βήµατα (τόσα χρειάζονται για να επιτύχω τον «καθηµερινό στόχο άσκησης») δεν µπορώ να κοιµηθώ γνωρίζοντας εκ των προτέρων την ξινίλα µε την οποία η ζυγαριά θα µε καληµερίσει: «Δεν πέτυχες τον στόχο άσκησης». Ωρες-ώρες νοµίζω πως όταν ξαπλώνω στον καναπέ του σαλονιού για να ξεκουραστώ µε παρακολουθεί, και πως αν και δεν µπορεί να µε βρίσει (ευτυχώς δεν πήρα το µοντέλο που µιλάει – γιατί υπάρχει και αυτό) µου στέλνει κύµατα απαξίωσης και χλευασµού. Γι’ αυτό σήµερα πριν καθίσω για να χαζέψω στο Netflix έκλεισα την πόρτα του µπάνιου, ώστε να την αποµονώσω, να την αποφύγω. Δεν ξέρω αν υπό την αυστηρή παρακολούθησή της θα αποκτήσω, τώρα, στα γεράµατα, το σώµα των ονείρων µου, έχω αρχίσει όµως να φοβάµαι πως θα τρελαθώ. I can’ t breathe!