Το ακούω ολοένα και περισσότερο αυτόν τον καιρό. «Πάλι καλά που υπάρχει το Διαδίκτυο και χάρη σε αυτό τα lockdowns αντέχονται» μου λένε διάφοροι φίλοι και μου εξιστορούν πως χάρη στο Internet μπορούν να περνούν την ημέρα τους στην οικιακή απομόνωση, χωρίς να φλερτάρουν με τη βαρεμάρα, την αφόρητη ρουτίνα και την κατάθλιψη. Και δεν το λένε γενικά, αλλά χρησιμοποιούν και του κόσμου τα παραδείγματα για να με πείσουν. Αλλος μού λέει ότι έπαιζε online το κολλητικό παιχνίδι στρατηγικής Empire επί ώρες. Αλλος μού διηγείται το πώς μπορεί να βρίσκει τραγούδια και άλμπουμ που καιρό τώρα έψαχνε. Αλλος ορκίζεται ότι πέρασε μία νύχτα συζητώντας με μια Κατερίνα που ζει στο Μιλάνο και που την ανακάλυψε στο Instagram πριν από μία εβδομάδα, αλλά νιώθει σαν να την ξέρει χρόνια. Και όλοι μού μιλάνε για το Netflix ρωτώντας πάντα αν έχω εντοπίσει κάποια καλή, καινούργια σειρά. Τους ακούω και αναρωτιέμαι αν θυμούνται πώς ήταν ο κόσμος πριν από το Ιnternet: θα έπρεπε να τον θυμούνται, γιατί είναι όλοι μεγάλα παιδιά.
Για τους μικρούς, κόσμος κανονικός πριν από το Διαδίκτυο λογικά δεν πρέπει να υπήρχε: το κατανοώ. Oποιος είναι είκοσι χρόνων έχει μεγαλώσει με ένα τάμπλετ στο χέρι, σκάλιζε το κινητό του μπαμπά του από τα γεννοφάσκια του και η μαμά του τού έβαζε να δει κινούμενα σχέδια στο YouTube. Αυτός μπορεί όντως να πιστεύει πως το lockdown χωρίς Ιnternet θα ήταν η κόλαση. Αλλά οι πιο μεγάλοι απορώ πώς ξέχασαν τον κόσμο στον οποίο μεγάλωσαν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
