Χριστόφορος Παπακαλιάτης: «Οι "κινηματογραφικοί έρωτες" έχουν συνήθως και ένα τέλος σκληρό»

«Χαίρω πολύ» λέει και τείνει το χέρι του µε µία ζεστή χειραψία. Είναι Κυριακή απόγευµα, βρισκόµαστε στο ιστορικό ξενοδοχείο Κing George στην Πλατεία Συντάγµατος και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αφήνεται µπροστά στον φακό του Δηµήτρη Σκουλού.

Ο φακός, ο καλύτερος φίλος του. Μπροστά σε αυτόν ενηλικιώθηκε. Και ύστερα, επειδή ήθελε να μάθει όλα τα μυστικά του, έθεσε εαυτόν και πίσω από την κάμερα για να δώσει σάρκα και οστά στους κόσμους που έπλαθε η φαντασία του. Η γραφή, η πιο μοναχική και συνάμα η πιο ευτυχισμένη του στιγμή. Εκείνος σε ένα δωμάτιο, τα χαρτιά του και ένα στυλό – μόλις προσφάτως υπέκυψε στη γοητεία της τεχνολογίας – να ζωντανεύει τις φωνές των ηρώων του. Ετσι πήραν σάρκα και οστά από τη σκέψη του οι ήρωες του «Μaestro»: o Oρέστης, η Μαρία, ο Φάνης, η Χάρις, η Κλέλια, ο Χαράλαμπος, η Σοφία, ο Αντώνης, ο Σπύρος, ο Μιχάλης. Και αυτοί τον πήραν από το χέρι χρίζοντάς τον δημιουργό όχι μόνο της πρώτης ελληνικής σειράς που προβλήθηκε στο Netflix, αλλά και εκείνης που κατάφερε να βρεθεί στο Top 10 με τις δημοφιλέστερες σειρές της πλατφόρμας παγκοσμίως.

Παραμονές της πρεμιέρας των 6 επεισοδίων του Β’ κύκλου του «Μaestro» στις 16 Μαΐου από το MEGA, σε παράλληλη βέβαια παγκόσμια προβολή από την πλατφόρμα του Netflix, η μόνη πολυτέλεια που φαίνεται να αναζητεί ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι αυτή του χρόνου. Γυρίσματα στους Παξούς, σκηνοθεσία, εντατική συγγραφή των τελευταίων επεισοδίων, μοντάζ, μουσική επιμέλεια, ταξίδια στις ΗΠΑ για την προώθηση της σειράς.

Αραγε εκείνο το παιδί που έγραφε στα μπλε τετράδιά του ιστορίες και τις επένδυε με ήχους από το παιδικό του μαγνητόφωνο, ο 15χρονος που αργότερα έκανε σκασιαρχείο για να βρεθεί στο στούντιο ΑΤΑ ώστε να μπει κλεφτά στο γύρισμα της σειράς «Τρεις Χάριτες» κολλώντας με το μαύρο T-shirt και το τζιν του στο ολόμαυρο φόντο για να μη γίνει αντιληπτός, θα τολμούσε να ονειρευτεί ότι δεκαετίες αργότερα κάποιος στην Αυστραλία, στην Ολλανδία, στο Λος Αντζελες ή στην Αργεντινή θα παρακολουθούσε φανατικά μία σειρά του;

Φωτ.: Δημήτρης Σκουλός

Το ερώτημα ρητορικό. Οταν ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ανδρωνόταν στην ελληνική τηλεόραση στα τέλη των 90s δεν υπήρχε Νetflix, δεν υπήρχαν πλατφόρμες και η λέξη παγκοσμιοποίηση έμπαινε δειλά στην καθημερινότητά μας.

Εκείνος τόλμησε. Τόλμησε σειρές με κανονικούς διαλόγους ανθρώπων, τόλμησε να ξεφύγει από κακοφωτισμένα στούντιο, τόλμησε να επενδύσει στην εικόνα, να θέσει υψηλές προδιαγραφές, να επιβάλει εντυπωσιακά πλάνα και υποβλητικές μουσικές, να παίξει με τις ανατροπές και τα αγαπημένα κλισέ και τελικά να δημιουργήσει μία προσωπική αισθητική, για την οποία όσο αποθεώθηκε τόσο έπεσε και βορά στα στόματα αυτόκλητων κριτών. Και κάπως έτσι, πέρα από χορταστικούς, «larger than life» έρωτες που παρέδωσε στο κοινό του, με κεραίες ανοιχτές, αφουγκραζόταν παραλλήλως τις κοινωνικές ζυμώσεις: από το πρώτο gay φιλί στην ελληνική τηλεόραση και τη σειρά «Κλείσε τα μάτια» το 2003, μέχρι την αποπνικτική Αθήνα της κρίσης στην ταινία «Αν…» το 2012 και το αδιέξοδο του Προσφυγικού στην ταινία του «Ενας άλλος κόσμος» το 2015.

Σήμερα, στην πιο ώριμη στιγμή του, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης εκτός από ένας εκ των διαμορφωτών της σύγχρονης ελληνικής ποπ κουλτούρας μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το παγκόσμιο κοινό προσφέροντας high-end μυθοπλασία made in Greece. Kαι αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.

Κύριε Παπακαλιάτη, στις 16 Μαΐου κάνει πρεµιέρα ο Β΄ κύκλος του «Μaestro» µέσα από τη συχνότητα του MEGA, µε ταυτόχρονη προβολή σε όλον τον κόσµο µέσω της πλατφόρµας Netflix. Ποιο είναι το µεγάλο στοίχηµα αυτή τη φορά; Το ελληνικό κοινό, το διεθνές κοινό;

«Το στοίχημα παραμένει αυτό που ήταν και αρχικά. Να καταφέρω να πω μια ιστορία που θα παρακολουθήσει ο κόσμος και που θα έχει κάποια μηνύματα. Φυσικά και θα λάβω υπόψη μου ότι θα παρακολουθήσουν τη σειρά και ξένοι θεατές, αλλά αυτό δεν θα με μετακινήσει από τον αρχικό μου στόχο».

Την ηµέρα της πρεµιέρας πιθανότατα θα βρίσκεστε στους Παξούς για τα γυρίσµατα του τρίτου και τελευταίου µέρους της σειράς. Πώς το φαντάζεστε αυτό το βράδυ;

«Το βράδυ εκείνο θα παρακολουθήσουμε όλοι μαζί την προβολή με τους ηθοποιούς, το συνεργείο και τον κόσμο του νησιού. Θέλουμε να φτιάξουμε κάτι σαν ένα θερινό σινεμά στο παλιό σχολείο και εκεί να το δούμε».

«Ελπίζω το «Maestro» να μείνει ως μια σειρά που μέσα από την ιστορία, τους ηθοποιούς και την εικόνα της έθιξε κάποια θέματα ουσίας με έναν ανθρώπινο τρόπο και που εμβάθυνε λίγο πιο πολύ σε πράγματα που αφορούν όλους μας».

Είστε ο άνθρωπος που θα διατρέξει το X (πρώην Τwitter) ώστε να δείτε τα σχόλια που θα γραφτούν;

«Οχι, δεν έχω Τwitter. Αλλά θα μου μεταφέρουν την ατμόσφαιρα οι γύρω μου που έχουν».

Πώς σας φαίνεται λοιπόν που τη στιγµή της προβολής ταυτόχρονα υπάρχει κοινό που σχολιάζει στο Twitter;

«Περίεργο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ακόμα εθιστεί σε αυτόν τον τρόπο θέασης. Ιδανικά πιστεύω πως ένα έργο πρώτα το βλέπεις ολόκληρο και μετά, αν θες, το σχολιάζεις. Δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας που ζωντανά γίνεται αναμετάδοση. Αλλά, από την άλλη, έχουν αλλάξει τόσο πολλά στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε κάτι, που δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό».

Στις 17 Μαΐου, όταν ξυπνήσετε, ποιο είναι το πρώτο πράγµα που θα κάνετε; Θα αναζητήσετε τα νούµερα τηλεθέασης; Σε ποιον βαθµό τελικά σας αφορούν;

«Με αφορούν στον βαθμό που μου επιτρέπουν να κάνω τη δουλειά μου όπως θέλω. Ομως μην ξεχνάτε ότι έχει αλλάξει ριζικά η εποχή, η πηγή, το δείγμα και άρα η ίδια η μέτρηση της τηλεθέασης. Είναι σήμερα τόσοι οι τρόποι και οι πηγές που μπορεί κάποιος να δει ένα έργο. Ειδικά στην περίπτωση του «Maestro», που θα γίνεται παράλληλη προβολή σε Ελλάδα και εξωτερικό. Μια σειρά, λοιπόν, που παίζεται και στην ελεύθερη τηλεόραση και σε πλατφόρμα, αλλά και που μπορείς ανά πάσα στιγμή να τη δεις στο Διαδίκτυο, ε αυτό από μόνο του μοιράζει την τηλεθέαση σε διαφορετικές πηγές που δύσκολα μετριούνται την επόμενη ημέρα. Αρα πώς πάμε να μετρήσουμε με έναν παλιό τρόπο κάτι που έχει αλλάξει ριζικά;».

Εχει γίνει πολύς λόγος για τη µεγάλη ανατροπή που κρύβει ο Β΄ κύκλος. Μπορείτε να µας δώσετε έστω ένα µικρό teaser;

«Ε, όχι, θα ήταν κρίμα. Το μόνο που θα ήθελα θα ήταν να μη γίνονται spoilers. Υπάρχουν θεατές που απολαμβάνουν να βλέπουν τη σειρά κάθε εβδομάδα και άλλοι που θα τη δουν σε δύο μέρες. Αν καταφέρουμε ο ένας θεατής να σεβαστεί τον άλλον, τότε θα είμαι χαρούμενος».

Φωτ.: Δημήτρης Σκουλός

Σήµερα που µιλάµε έχετε συλλάβει το φινάλε του «Μaestro»; Το «καλό» θα νικήσει;

«Στο μυαλό μου το φινάλε υπήρχε από την πρώτη μέρα που άρχισα να γράφω και όλα προς τα εκεί τα κινώ. Το θέμα είναι ότι δεν νομίζω πως το «Μaestro» είναι μια σειρά που έχει μόνο «καλό» ή «κακό». Είναι πιο πολυδιάστατο, μιας και έχει τόσους ήρωες με διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις».

Θέλω να περάσουµε στην παγκόσµια επιτυχία της σειράς. Οταν συναντηθήκατε στο Λος Αντζελες µε τον επικεφαλής του Netflix, Τεντ Σαράντος, τι ειπώθηκε µεταξύ σας;

«Μου είπε ότι είδε τη σειρά και ότι του άρεσε. Μάλιστα ήταν ο πρώτος που μου είπε ότι θα πάει καλά. Εγώ φυσικά δεν τον πίστεψα, αλλά τελικά κάτι ήξερε. Βλέπετε, εγώ όσο ψύχραιμος και αν είμαι ως άνθρωπος, μου είναι αδύνατον να είμαι σίγουρος για ένα έργο μου».

Οι συνεργάτες σας µιλούν για την παροιµιώδη ψυχραιµία σας στη διάρκεια των γυρισµάτων. Πλέον, όµως, µετά το βάρος αυτής της επιτυχίας, σε ποιον βαθµό µπορείτε να διατηρείτε αυτή την ψυχραιµία;

«Είναι τόσα αυτά που πρέπει να γίνουν μέχρι να τελειώσει το «Maestro» που δεν μου επιτρέπεται να χάσω την ψυχραιμία μου και τη συγκέντρωσή μου. Μόλις ξεκίνησα γυρίσματα για το τελευταίο μέρος της σειράς και έχω μπροστά μου ένα πεντάμηνο δουλειάς, ώστε το φθινόπωρο να παραδώσω τα τελευταία επεισόδια».

Αυτή όµως η διεθνής επιτυχία για τη δική σας καριέρα τι σηµαίνει; Πώς θα θέλατε να την «κεφαλαιοποιήσετε» σε επόµενα βήµατα;

«Δεν το αντιμετωπίζω τόσο πολύ έτσι. Καταλαβαίνω πώς με ρωτάτε, ωστόσο δεν είμαι και τόσο ο άνθρωπος που κυνηγάει να κεφαλαιοποιήσει κάτι. Ισως στο μέλλον να έχω κάποιες ευκαιρίες προκειμένου να κάνω πράγματα που από μόνος μου εδώ δύσκολα θα έκανα. Θα δείξει».

Είστε ένα πρόσωπο συνυφασµένο µε το MEGA. Πώς θα περιγράφατε αυτή την τελευταία συνεργασία σας επάνω στο «στοίχηµα» του «Μaestro»;

«Νομίζω ήταν η καλύτερη μορφή συνεργασίας που θα μπορούσα να έχω για ένα έργο όπως το «Maestro». Μου δόθηκε από το κανάλι και εμπιστοσύνη και ελευθερία και χρόνος, που για εμένα είναι κάποια από τα πιο σημαντικά στοιχεία για έναν δημιουργό, προκειμένου να υλοποιήσει το έργο του. Αν δεν ήταν το MEGA, o κύριος Μαρινάκης και όλοι οι άνθρωποι του καναλιού, τότε δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι».

«Στο μυαλό μου το φινάλε του «Maestro» υπήρχε από την πρώτη μέρα που άρχισα να γράφω και όλα προς τα εκεί τα κινώ».

Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η παρακαταθήκη του «Maestro» στην ελληνική τηλεόραση;

«Ελπίζω να μείνει ως μια σειρά που μέσα από την ιστορία, τους ηθοποιούς και την εικόνα της έθιξε κάποια θέματα ουσίας με έναν ανθρώπινο τρόπο και που εμβάθυνε λίγο πιο πολύ σε πράγματα που αφορούν όλους μας».

Ας περάσουµε στο κοµµάτι της συγγραφής. Υπάρχουν ήρωές σας που «αυτονοµήθηκαν» στην πορεία, οι οποίοι σας πήραν από το χέρι και σας οδήγησαν εκεί όπου εκείνοι ήθελαν;

«Ναι, φυσικά, ή και ηθοποιοί που τους ενσάρκωναν και μου έδειξαν τον δρόμο ώστε να γράψω ακόμα περισσότερα για αυτούς και την εξέλιξή τους».

Πώς θα ορίζατε τελικά την έµπνευση;

«Ως μια στιγμή που ξυπνά μια ανάγκη να καθίσεις και να γράψεις αυτό που γεννιέται στο μυαλό σου. Αλλες φορές έχει αποτέλεσμα, άλλες πάλι όχι. Βέβαια μερικές φορές πιστεύω πως όσο πιο πολύ γράφεις τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχεις να σε επισκεφθεί η έμπνευση και από αυτό να προκύψει κάτι καλό».

Φαντάζοµαι λοιπόν ότι έχετε βρεθεί µπροστά στη «βάσανο» της λευκής σελίδας;

«Πολύ συχνά. Η διάθεσή μου όλη μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή ανάλογα με το αν μπορώ να γράψω ή όχι».

Ως ένας άνθρωπος που βρίσκεται στα φώτα της δηµοσιότητας από πολύ νεαρή ηλικία, ως ένας δηµιουργός που τολµά και εκτίθεται, έχετε εισπράξει και αρκετή αµφισβήτηση στην πορεία σας. Η διεθνής επιτυχία του «Μaestro» πιστεύετε ότι ενδεχοµένως να µεγάλωσε τον «φθόνο» εναντίον σας;

«Δεν ξέρω. Δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ με τίποτα από όλα αυτά. Θα σας ξαναπώ ότι έχω τόσο πολλή δουλειά που δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ ούτε με τα καλά ούτε με τα άσχημα. Με πετυχαίνετε σε μία από τις πιο πιεσμένες περιόδους της ζωής μου».

Φωτ.: Δημήτρης Σκουλός

Ποιος είναι ο µεγαλύτερος µύθος για εσάς;

«Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας τεράστιος μύθος».

Με την έπαρση έχετε φλερτάρει ποτέ;

«Οχι. Η έπαρση είναι χαρακτηριστικό χαζού ανθρώπου».

Τι σηµαίνει να έχεις περάσει τα 2/3 της ζωής σου µπροστά στις κάµερες; Να µεγαλώνεις σε «ζωντανή σύνδεση»;

«Ετσι όπως το θέτετε ακούγεται κάπως τρομακτικό, όσο αλήθεια και αν είναι. Δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Φαντάζομαι κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Σωστά;».

Τι κερδίσατε;

«Εκανα κάτι που λάτρευα. Και που το κάνω ακόμα».

Τι χάσατε;

«Χρόνο και κάποιες εμπειρίες που υπό άλλες συνθήκες ίσως και να τις ζούσα. Φαντάζομαι».

Εχουν περάσει 12 χρόνια από την τελευταία σας εµφάνιση στο θέατρο, µε το «Αµαντέους» του Πίτερ Σάφερ. Γιατί; Η θεατρική τέχνη δεν σας συγκινεί τόσο;

«Φυσικά και με συγκινεί, όμως με συγκινεί πιο πολύ η τέχνη της αφήγησης και να φτιάχνω ιστορίες. Δεν γινόταν πρακτικά να μπορώ να είμαι και στους δύο αυτούς χώρους και να είμαι κάλος. Αρα πήγα σε αυτό που με τράβηξε περισσότερο».

Οταν βλέπετε τον εαυτό σας σε παλιές σειρές σας, τι αισθάνεστε σήµερα;

«Για κάποια πράγματα χαμογελάω, γιατί θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μου εκείνη την περίοδο. Για κάποια άλλα ντρέπομαι πάρα πολύ».

Υπό το πρίσµα, λοιπόν, της σηµερινής πραγµατικότητας, έχετε µετανιώσει για τον τρόπο που έχετε παρουσιάσει κάποια σκηνή στο παρελθόν;

«Μόνο για μία; Για πάρα πολλές. Στα τόσα χρόνια έχω γράψει και γυρίσει τόσες σκηνές που θα ήταν αδύνατον να μην υπάρχουν και κάποιες που τις θεωρώ κάκιστες».

«Η έπαρση είναι χαρακτηριστικό χαζού ανθρώπου».

Ζούµε στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και ορθώς αυτό συµβαίνει. Αναρωτιέµαι, όµως, εάν αυτό το γεγονός µπορεί κάποιες φορές να περιορίζει την καλλιτεχνική έκφραση…

«Σε κάποιες περιπτώσεις, ναι, την περιορίζει και είναι πολύ λεπτές οι γραμμές που πρέπει να κινηθεί ένας δημιουργός. Ειδικά όταν ασχολείται με τη σάτιρα ή την κωμωδία που από τη φύση τους είναι και εκτός ορίων. Στη δική μου περίπτωση, όμως, πάντα πρόσεχα να μη φέρω σε δύσκολη θέση τον άλλον. Εβαζα πάντα τα δικά μου όρια, όχι επειδή έπρεπε, αλλά βάσει της αξιοπρέπειας που εγώ θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έκανα ποτέ καμία έκπτωση».

Γράφετε, σκηνοθετείτε, παίζετε, είστε στο µοντάζ, έχετε τη µουσική επιµέλεια, ο ίδιος δηλώνετε control freak. Δεν είναι εξουθενωτικό όλο αυτό για τους ώµους ενός ανθρώπου; Μοιάζει να φοβάστε να εµπιστευθείτε κάποιον άλλον πέρα από εσάς…

«Μοιάζει να είναι έτσι, αλλά δεν είναι. Μη μένετε στο φαινόμενο αυτού που βλέπετε. Το πιο εύκολο είναι να δώσεις αυτή την ερμηνεία. Η αλήθεια, όμως, είναι πως αν μοιράσω τις ευθύνες και κάνω πίσω, τότε πολλά από αυτά που πρέπει να γίνουν, πολύ απλά δεν θα γίνουν. Ή θα γίνουν με έναν τρόπο που εμένα δεν μου αρέσει. Από τη στιγμή λοιπόν που το έργο είναι δικό μου, θεωρώ πως είναι υποχρέωσή μου να τα κάνω».

Είδαµε το τελευταίο διάστηµα ανθρώπους από τον χώρο της τέχνης, της δηµοσιογραφίας, να εισέρχονται στον πολιτικό στίβο µε αφορµή τις ευρωεκλογές. Δεχθήκατε κάποια αντίστοιχη πρόταση; Θα σας ενδιέφερε ενδεχοµένως κάτι τέτοιο;

«Το θέμα δεν είναι αν θα με ενδιέφερε. Το θέμα είναι αν θα ήμουν ικανός. Ως πολίτης δεν έχω κανένα θέμα να εισέρχονται στον πολιτικό στίβο άνθρωποι από άλλους χώρους. Μη σας πω ότι κάποιες φορές θεωρώ πως πρέπει, προκειμένου να υπάρχει ισορροπία. Ομως το θέμα είναι να είναι ικανοί. Εγώ δεν ξέρω κατά πόσο θα ήμουν ικανός να προσφέρω σε έναν χώρο σαν αυτόν της πολιτικής. Και πόσο μάλιστα όταν είμαι απόλυτα καλυμμένος με αυτό που κάνω, εκεί που το κάνω και με τον τρόπο που το κάνω».

«Ως πολίτης δεν έχω κανένα θέμα να εισέρχονται στον πολιτικό στίβο άνθρωποι από άλλους χώρους».

Η επαγγελµατική επιτυχία µεταφράζεται σε προσωπική ευτυχία για εσάς όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού;

«Οχι πάντα. Είναι δύσκολη η ισορροπία».

Κρίση ταυτότητας έχετε βιώσει ποτέ;

«Ναι, βέβαια. Είμαι σχεδόν 50 χρόνων, είναι δυνατόν να μην έχω βιώσει κρίση ταυτότητας; Ομως πάντα με έναν τρόπο έβρισκα την ισορροπία».

Εχετε περάσει σκοτεινές περιόδους; Φλερτάρατε ποτέ µε την κατάθλιψη;

«Σκοτεινές όχι, αλλά στενόχωρες και βασανιστικές, ναι. Εχω περάσει και από αυτό το στάδιο της θλίψης, ίσως όχι με την ακραία κλινική μορφή της κατάθλιψης, αλλά, ναι, φυσικά. Οι άνθρωποι έχουμε ψυχές, και οι ψυχές μας έχουν και τραύματα. Το θέμα είναι να μην αρνείσαι κάτι όταν αυτό συμβαίνει».

Σωστά. Αλλωστε έχετε εξοµολογηθεί ότι κάνετε ψυχοθεραπεία. Ποιο ήταν το έναυσµα για να ξεκινήσετε;

«Το έναυσμα ήταν ότι δεν ήμουν καλά, εξ ου και ζήτησα βοήθεια. Με τον χρόνο, όμως, ανακάλυψα ότι η ψυχοθεραπεία, όταν γίνεται από τον σωστό θεραπευτή-επιστήμονα, μπορεί να βοηθήσει πολύ άπαξ και εσύ θες να αλλάξεις κάποια πράγματα που μπορεί να σε ταλαιπωρούν».

Στις σειρές και στις ταινίες σας ο έρωτας είναι καταλυτικός, σαρωτικός, ορίζει τις πράξεις των ανθρώπων. Στην πραγµατική ζωή, στην πεζή πραγµατικότητα, γεννιούνται σήµερα τέτοια πάθη;

«Πάθη πάντα γεννιόντουσαν και πάντα θα γεννιούνται. Είναι στη φύση μας».

Εσείς έχετε βιώσει «κινηµατογραφικούς έρωτες» στην πραγµατική ζωή;

«Ναι, αλλά οι «κινηματογραφικοί έρωτες» έχουν συνήθως και ένα τέλος σκληρό. Εγώ ας πούμε ότι έχω βιώσει και τα δύο στο παρελθόν».

Είναι εύκολο µία σύντροφος να σταθεί στο πλευρό ενός καλλιτέχνη τόσο «ερωτευµένου» µε τη δουλειά του;

«Οχι, είναι πολύ δύσκολο. Οταν είσαι παθιασμένος τόσο πολύ με κάτι, αυτό μοιραία έχει ένα κόστος σε κάτι άλλο. Ή μπορεί πάλι και να παθιάζεσαι με κάτι ακριβώς γιατί υποσυνείδητα φοβάσαι να δεσμευτείς κάπου. Ολα παίζουν».

Εχετε χάσει λοιπόν ανθρώπους από τη ζωή σας εξαιτίας της τέχνης και της δουλειάς σας;

«Δεν χάνεις ανθρώπους εξαιτίας της τέχνης ή της δουλειάς σου. Χάνεις ανθρώπους επειδή ή δεν μπορείς να τους κρατήσεις ή δεν θες. Τα άλλα όλα είναι μικρές δικαιολογίες».

Μεγαλώνοντας ο έρωτας έχει αποµυθοποιηθεί καθόλου στα µάτια σας;

«Οχι. Ο έρωτας είναι η αρχή για να γεννηθεί κάτι. Από αυτόν ξεκινάνε όλα. Ακόμα και αν δεν καρποφορήσει η σχέση».

Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας εύκολο άνθρωπο;

«Σε κάποια πράγματα ναι. Σε κάποια άλλα ΚΑΘΟΛΟΥ».

Υπάρχει µία ηµέρα που θα θέλατε να σβηστεί από τον παρελθόν σας;

«Οχι. Και μακάρι να μην έρθει τέτοια μέρα».

«Με τα χρόνια ανακαλύπτω πως σε ένα δικό μου έργο, είμαι πιο δημιουργικός όταν είμαι πίσω από την κάμερα».

Περιγράψτε µας µια ιδανική στιγµή ευτυχίας.

«Οταν έχω γράψει κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι μια πολύ προσωπική στιγμή, που όμως μου δίνει τεράστια ευφορία και δύναμη».

«Κάποια στιγµή στο µέλλον, νοµίζω πως θα είµαι και µόνιµα πίσω από την κάµερα» έχετε δηλώσει. Γιατί νιώθετε αυτή την ανάγκη; Αισθάνεστε ότι θα είναι µία επώδυνη απόφαση για έναν άνθρωπο που είναι στα φώτα από έφηβος;

«Οχι, γιατί θα γίνει οργανικά και με δική μου θέληση. Και αυτό γιατί με τα χρόνια ανακαλύπτω πως σε ένα δικό μου έργο, είμαι πιο δημιουργικός όταν είμαι πίσω από την κάμερα».