Η Ζουλού ακούγεται ανεπαίσθητα από το διπλανό δωμάτιο. «Εχω μεγαλώσει με σκυλιά. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς σκύλο. Αυτό που παθαίνουν συνήθως οι άνθρωποι με τα μωρά, εγώ το έχω με τα σκυλιά. Δεν μπορώ να συναντήσω κάποιο στον δρόμο και να μην του δώσω σημασία». Η Χαρά-Μάτα Γιαννάτου συναντά την παράσταση «Συνοικία το όνειρο» που ανεβαίνει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, βασισμένη στην ομώνυμη ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη, σε σενάριο Τάσου Λειβαδίτη και Κώστα Κοτζιά, με μουσική και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Το εμβληματικό αυτό φιλμ του 1961, που συνέδεε τον ιταλικό νεορεαλισμό με τον ελληνικό, δείχνοντας τα όνειρα των κατοίκων μιας φτωχογειτονιάς της Αθήνας, μικρών φτωχοδιαβόλων που προσπαθούν να ξεφύγουν από την ανέχεια, έπεσε θύμα βαθιάς λογοκρισίας εκείνη την εποχή, καθώς υποτίθεται «δυσφημούσε την εικόνα της ευημερούσας Ελλάδας», όντας μια πέτρα στη βιτρίνα μιας μετεμφυλιακής χώρας που δεν μπορούσε να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
