Τις τελευταίες εβδοµάδες στα σκουπίδια που παραδοσιακά ξεχειλίζουν από τους κάδους µετρώ πολλά κουτιά αντικαταθλιπτικών. Θα µπορούσα να τα φωτογραφίζω και στη συνέχεια να κάνω στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης ένα εικαστικό happening µε τον υπαινικτικό τίτλο «Ευτυχία είναι…»: Να κρεµάσω στους τοίχους τις φωτογραφίες των χρησιµοποιηµένων κουτιών όπως προβάλλουν ανάµεσα σε τσόφλια αβγών, στυµµένες λεµονόκουπες, σάπια φρούτα και αποφάγια και καθισµένος στη µέση του δωµατίου να κοιτάζω µε απλανές βλέµµα προς… κάπου (µακριά από εδώ) και να κλαίω βουβά ή και µε λυγµούς – η Μαρίνα Αµπράµοβιτς θα το έκανε καλύτερα; Μπορώ επίσης ανάµεσα στις φωτογραφίες µε τις συσκευασίες των χαπιών να κολλήσω αφίσες όπως εκείνες που βλέπουµε στους δρόµους: «Μην αφήσεις το σύστηµα να βάλει τον κορωνοϊό στο κεφάλι σου», «Η µοναδική πανδηµία είναι ο καπιταλισµός», «Ο κορωνοϊός είναι ο φερετζές τού φασίστα» κ.λπ. Εµένα αυτού του είδους τα επαναστατικά τσιτάτα (που όλο και πυκνώνουν γύρω µου) θα µε ρίξουν στα αντικαταθλιπτικά. Μέχρι στιγµής δεν έχω ενδώσει, όχι επειδή είµαι σίγουρος πως δεν τα χρειάζοµαι, αλλά επειδή οι εναλλακτικοί τρόποι µε τους οποίους αντιµετωπίζω τα άγχη µου εξακολουθούν (τις περισσότερες φορές) να λειτουργούν.
Μιλάω όµως µε φίλους που ο ένας µετά τον άλλον καταφεύγουν στη χηµεία. «Πώς είσαι;». «Σου είπα πως άρχισα τα αντικαταθλιπτικά;».
Κάποτε οι άνθρωποι το έκρυβαν. Σε λίγο θα το γράφουµε και στα κουδούνια των σπιτιών µας. Για να ξέρει ο ντελιβεράς τι έχει να αντιµετωπίσει και να πάρει τα µέτρα του – ή έστω τα αντικαταθλιπτικά του – προτού του ανοίξουµε την πόρτα. Κι όµως, ήµασταν ο λαός που υπερηφανευόταν πως επειδή έχει τον ήλιο, τη θάλασσα και αυτό το ανοιχτόκαρδο περιβάλλον γύρω του δεν κινδυνεύει από την κατάθλιψη από την οποία υποφέρουν οι Βορειοευρωπαίοι. Ξαφνικά, ούτε ο ήλιος είναι αρκετός για να την ξεροψήσει, ούτε το µελτέµι είναι ικανό για να την παρασύρει µακριά. Παίρνεις σκύλο γιατί διάβασες πως οι ιδιοκτήτες σκύλων έχουν λιγότερο άγχος και κατάθλιψη. Παίρνεις και γάτα γιατί και οι ιδιοκτήτες γάτας αντιµετωπίζουν, λένε, πιο εύκολα τη θλίψη τους. Ποιο το αποτέλεσµα; Κάθεσαι στον καναπέ και βλέπεις τον σκύλο και τη γάτα να τσακώνονται, δίχως να έχεις το κουράγιο να τους χωρίσεις. Μήπως να πάρεις και παπαγάλο; Ή θα τον φάει η γάτα; Τελικά – δεδοµένου ότι δεν έφθαναν τα άλλα, ήρθε και η πανδηµία – παίρνεις χάπια. Και κερνάς χάπια. Κοντεύουµε να ξεχάσουµε πως δεν είναι σοκολατάκια που τα προσφέρουµε στους φίλους µας ανενδοίαστα. Σε φίλους που ανάµεσα σε ένα υπέροχο σοκολατάκι και ένα αντικαταθλιπτικό θα επιλέξουν σίγουρα το δεύτερο. Και θα το κατεβάσουν µε ένα ποτήρι κρασί. Εις υγείαν τίνος; Πρόσφατα ο Αλεξάντερ Ρίµπακ, ο νορβηγός νικητής του Διαγωνισµού Τραγουδιού της Eurovision το 2009, αποκάλυψε: «Εδώ και 11 χρόνια είµαι εθισµένος στα υπνωτικά και στα αντικαταθλιπτικά. Ξεκίνησε ακίνδυνα, αλλά στο τέλος σχεδόν κατέστρεψε τη ζωή µου». Ισως θα έπρεπε να πάρουν τα λόγια του στα σοβαρά όλοι όσοι έχουν βρει στα χάπια την εύκολη λύση. Και να επανεξετάσουν τη λύση του παπαγάλου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
