Χαμένοι παράδεισοι

Επειτα από αιώνες κρεατοφαγίας, εγώ, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα, αλλάζω δραματικά τρόπο διατροφής: Περιορίζω ή κόβω εντελώς το κρέας. Γιατί σέβομαι τις ζωές των ζώων. Για απώλεια βάρους – ως γνωστόν, τα παϊδάκια παχαίνουν. Για καλύτερη υγεία – αν και οι θεωρίες διίστανται. Γιατί έχω βαρεθεί να με κοιτούν υποτιμητικά οι vegan φίλοι μου όποτε σκύβω με λαχτάρα πάνω από μια σταβλίσια μπριζόλα. Επιπλέον, κόβω τη ζάχαρη και ρίχνω ανάθεμα στην παιδική μου ηλικία, τότε που η γιαγιά με τάιζε τον χαλβά με την κουτάλα της σούπας, μην αδυνατίσω και πουν πως «δεν το τάιζα το παιδί και το είχα να πεινάει». Κόβω λοιπόν τη ζάχαρη, στην οποία οι ξεπερασμένες παιδαγωγικές μέθοδοι με είχαν εθίσει, και την αντικαθιστώ με χουρμάδες, με οσμωτικά φρούτα, με ξυλιτόλες, ερυθριτόλες, μελάσες και άλλες τέτοιες μαγγανείες. Κόβω και τα γαλακτοκομικά και τα αντικαθιστώ με γάλα σόγιας, γάλα βρόμης, πιθανώς και με γάλα αγκινάρας – αυτό δεν το έχω δει ακόμα στην αγορά, δίνω ιδέες όμως στον επιχειρηματία του μέλλοντος. Oπως και αν έχει, αυτό που εγώ τώρα αποκαλώ γάλα μόνο γάλα δεν είναι. Το ίδιο και το γιαούρτι μου: Από αγελαδινό και πρόβειο έχει μετατραπεί σε γιαούρτι αμυγδάλου και καρύδας. Στο πρωινό μου καταργώ, εννοείται, το τσουρέκι με βούτυρο και μαρμελάδα και επιλέγω easy overnight οats – πάντα χωρίς ζάχαρη, ώστε να είναι όσο πιο άνοστα γίνεται. Είμαι όμως πονηρός, γι’ αυτό και ψιλοκόβω μέσα αποξηραμένα δαμάσκηνα. Για να τα γλυκάνω λίγο. Επειτα αρχίζω να τρέχω στην τουαλέτα κάθε λίγο και λιγάκι. Τι άλλο κάνω για να είμαι in και για να επιβιώσω στη νέα πραγματικότητα παραμένοντας πάντα νέος; Τζόγκινγκ και γυμναστική, καθημερινά. Παίρνω τόνους συμπληρωμάτων διατροφής – αν και τα άρθρα που λένε πως τελικά μπορεί και να μη μας προσφέρουν απολύτως τίποτε με προβληματίζουν. Και λέω δόξα τω Θεώ που με λίγο γιαούρτι αμυγδάλου, τρία-τέσσερα δαμάσκηνα, μερικές κουταλιές τσία και λίγη γιόγκα νιώθω πως επιτέλεσα το καθήκον μου προς τον εαυτό μου. Από τη μία αισθάνομαι προνομιούχος που μπορώ να απολαμβάνω τέτοιες μικρές πολυτέλειες. Από την άλλη, επειδή έχω μνήμη, θυμάμαι τις εποχές που τρώγαμε ό,τι θέλαμε. Χωρίς να φοβόμαστε μην κακοχαρακτηριστούμε επειδή απολαύσαμε ένα κομμάτι γαλακτομπούρεκο – από το απαγορευμένο, με ολόπαχο γάλα και με μπόλικη ζάχαρη. Και μετά ένα δεύτερο κομμάτι. Και που το τρέξιμο το βλέπαμε στους «Δρόμους της φωτιάς» και θεωρούσαμε πως ήταν μια χορογραφία για τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Τότε με πιάνει νοσταλγία για τους παραδείσους που χάσαμε. Και όσο και αν προσπαθώ να με πείσω πως η κινόα είναι πεντανόστιμη, δεν τα καταφέρνω. Είναι; Στις πόσες υπερτροφές σταματάς να λιμπίζεσαι τα σοκολατάκια γάλακτος; Και πόσες μπανάνες την εβδομάδα αντέχεις; Eνας vegan φίλος, όταν τις προάλλες βρέθηκε για πολλοστή φορά μπροστά στο υγιεινό banana bread με λάδι αβοκάντο (αντί για βούτυρο) και με χουρμάδες (αντί για ζάχαρη) που του είχαν επιβάλει ο διαιτολόγος και η ιδεολογία του μεταμορφώθηκε σε μαϊμού. Αληθινή ιστορία!