Χαϊδελβέργη

Στα ταξίδια, τα ομορφότερα και τα πιο ενδιαφέροντα μέρη τα ανακαλύπτεις όταν χάνεσαι. Ως άνθρωπος με κακό προσανατολισμό – συχνά για αλλού ξεκινώ και αλλού καταλήγω -, το έχω επιβεβαιώσει πολλάκις. Το έπαθα και πρόσφατα όταν αποβιβάστηκα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Χαϊδελβέργης: Ξεκίνησα να περπατώ προς το ιστορικό κέντρο (δηλαδή προς εκεί όπου πίστευα πως ήταν το ιστορικό κέντρο) για να βρεθώ τελικά στην αντίθεση κατεύθυνση. Ηταν πολύ νωρίς το πρωί, δεν υπήρχε κανένας ντόπιος έξω για να τον ρωτήσω και να ακολουθήσω τη σωστή διαδρομή. Ομως, ούτε αυτή τη φορά βγήκα ζημιωμένος: Η άγνωστη γειτονιά όπου περπάτησα ήταν μια Κηφισιά στη νιοστή, ένα καταπράσινο προάστιο γεμάτο διώροφες και τριώροφες βίλες με μεγάλους κήπους, με περίτεχνες περιφράξεις, με οικόσημα, αγάλματα και με λογής-λογής αρχιτεκτονικά στολίδια. Αναρωτήθηκα: Αν είναι τόσο εντυπωσιακή μια περιοχή που δεν την αναφέρουν ως αξιοθέατο οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, πώς θα είναι το ιστορικό κέντρο της πόλης που χαρακτηρίζεται ως η ομορφότερη, έστω μία από τις πιο όμορφες, της Γερμανίας; Λίγο μετά, όταν επιτέλους κατάφερα να βρω τον δρόμο μου, θα διαπίστωνα πως αυτά που είχα διαβάσει, ακόμα και τα πιο επαινετικά λόγια, ήταν λίγα για να περιγράψουν την αρχοντιά της Χαϊδελβέργης. Η χτισμένη στις όχθες του ποταμού Νέκαρ πόλη αποτελεί ένα ζωντανό μουσείο της ιστορίας αιώνων. Αριστα διατηρημένη, αψεγάδιαστο σκηνικό για ταινία εποχής, προσφέρει στους κατοίκους της περιβάλλον υψηλής ποιότητας διαβίωσης και δίνει την ευκαιρία στον επισκέπτη για περιπάτους γεμάτους από εικόνες σπάνιας γοητείας.

Είναι πραγματικά δύσκολο να προτείνεις τα κυριότερα αξιοθέατα σε μια πόλη που είναι ολόκληρη ένα αξιοθέατο, όμως το Κάστρο της Χαϊδελβέργης (γνωστό και ως Το Παλάτι), το οποίο δεσπόζει πάνω από την πόλη, εύκολα τραβάει τα βλέμματα επάνω του. Πρόκειται για ένα μνημειώδες οικοδόμημα, μια σύνθεση από κτίσματα διάφορων ιστορικών περιόδων που μοιάζει να βγαίνει από παραμύθι και όπου συνυπάρχουν το μπαρόκ και το αναγεννησιακό στοιχείο. Για να φτάσετε ως εκεί θα πάρετε το τελεφερίκ – που στη συνέχεια οδηγεί προς την κορυφή του καταπράσινου βουνού, στο Königstuhl (Κάθισμα του βασιλιά). Μπορείτε επίσης να ακολουθήσετε, όπως κάνουν πολλοί επισκέπτες, κατά τις ηλιόλουστες κυρίως ημέρες, το πλακόστρωτο μονοπάτι που ξεκινάει από το κέντρο της πόλης. Η ανάβαση διαρκεί περίπου είκοσι λεπτά, σε μια μερικά σημεία όμως η κλήση του εδάφους είναι πολύ απότομη. Η περιήγηση στους χώρους του κάστρου θα σας επιβραβεύσει για τον κόπο που θα έχετε καταβάλει. Το κελάρι με τα τεράστια βαρέλια, όπου φυλάσσεται και το μεγαλύτερο βαρέλι κρασιού στον κόσμο, και το Γερμανικό Μουσείο Φαρμακευτικής, με τις προθήκες των ιστορικών φαρμακείων, τους παμπάλαιους δοκιμαστικούς σωλήνες και τις δεκάδες σκόνες και αλοιφές που χρησιμοποιούνταν στην Ιατρική τους περασμένους αιώνες, είναι δύο πολύ σημαντικά αξιοθέατα. Αλλά και η θέα από τους κήπους και τις πολεμίστρες του κάστρου στις δύο όχθες του Νέκαρ είναι εικόνα που αποτυπώνεται στη μνήμη.