Υπάρχουν δεκάδες ημερομηνίες-σταθμοί στην ιστορία της Ferrari. Γεννήσεις και θάνατοι, νίκες και ήττες, σε κάθε μορφή αγώνων, παγκόσμια πρωταθλήματα στη Formula 1 και αλλού, πρεμιέρες εμβληματικών sports cars, στιγμές στον χρόνο που καθόρισαν το παρελθόν και συνωστίζονται στο μουσείο της εταιρείας στο Μαρανέλο της Βόρειας Ιταλίας υπενθυμίζοντας τη διάρκεια του μύθου. Ανάμεσά τους η τρίτη ημέρα κάθε νέου χρόνου που αποτελεί αφορμή μιας ακόμα γιορτής για τη «Scuderia», καθώς τότε είναι τα γενέθλια του Μίκαελ Σουμάχερ. Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της σύγχρονης ιστορίας του αγωνιστικού τμήματος της Ferrari γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1969 και με έναν καρμικό αναριθμητισμό εντάχθηκε στις τάξεις της το 1996 όντας ήδη δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, το 1994 και το 1995 με την Benetton.
Ακολούθησαν πέντε συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα για τον πιο επιτυχημένο γερμανό οδηγό αγώνων όλων των εποχών, τον «Κόκκινο Βαρόνο» της Formula 1, το «ιερό τοτέμ» των Ferraristi ανά τον κόσμο. Τώρα, στο χρυσό ιωβηλαίο της ζωής του, πενήντα χρόνια μετά τη γέννησή του και πέντε χρόνια μετά τον μοιραίο τραυματισμό του σε μια πλαγιά της Μεριμπέλ κάνοντας σκι με τους φίλους του, η Scuderia του αφιερώνει στο Μαρανέλο τη θεματική έκθεση «Michael 50». Μια διοργάνωση που άνοιξε τις πύλες της εφέτος την ημέρα των γενέθλίων του παρουσία εκατοντάδων οπαδών του από ολόκληρη την Ευρώπη και αφηγείται μέσα από εικόνες, λόγια, μονοθέσια και άλλα αυτοκίνητα την κοινή τους πορεία: 180 Grand Prix, 116 παρουσίες στο βάθρο, 72 νίκες και 53 ταχύτεροι γύροι μαζί της άφησαν το σημάδι του στην ομάδα με το βαρύτερο όνομα στην παγκόσμια αγωνιστική ιστορία.
Περπατώντας ανάμεσα στα εκθέματα που βρίσκονται στην Αίθουσα των Νικών (Hall of Victories) θα συναντήσετε ορισμένα από τα σημαντικότερα μονοθέσια που οδήγησε στην 11χρονη παρουσία του στo στρατόπεδο των Ιταλών. Από την F310, με την οποία κατέκτησε τις τρεις πρώτες νίκες μαζί τους το 1996, και την F399, το μονοθέσιο που τους χάρισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα κατασκευαστών το 1999, έως την F1-2000, την επονομαζόμενη «Κόκκινη Αυγή» (Alba Rossa) με την οποία ο Σουμάχερ εξασφάλισε στη Σουζούκα της Ιαπωνίας το πρώτο του παγκόσμιο πρωτάθλημα με τους «κόκκινους», 21 ολόκληρα χρόνια μετά την αντίστοιχη επιτυχία του Τζόντι Σέκτερ. Δίπλα τους βρίσκονται οι τροπαιούχες F2002 και F2004, αλλά και η 248 F1 του 2006, με την οποία ο Σουμάχερ πανηγύρισε την 72η και τελευταία με τη Ferrari νίκη του από τις συνολικά 91 της καριέρας του στον κορυφαίο θεσμό του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Οι επισκέπτες μπορούν επίσης να μάθουν λεπτομέρειες για τη λιγότερο γνωστή επαγγελματική ιδιότητα του Μίκαελ Σουμάχερ που συνέβαλε δραστικά στην εξέλιξη διαφόρων μοντέλων παραγωγής, όπως για παράδειγμα η 430 Scuderia του 2007 και η Ferrari California του 2008. Αντίθετα, δεν θα βρουν τίποτα για την προσωπική του ζωή παρά μόνο μία φωτογραφία που τον δείχνει να φιλάει ύστερα από μια επιτυχία του την Κορίνα, σύζυγό του και μητέρα των δύο παιδιών τους, της 22χρονης Τζίνα-Μαρί και του 20χρονου Μικ.
Οι επιμελητές της έκθεσης μοιάζουν απόλυτα εναρμονισμένοι ως προς αυτό με τη διαχρονική επιθυμία του Σουμάχερ να διαχωρίζει πλήρως την επαγγελματική από την προσωπική του ζωή. Ο ίδιος είχε σε ανύποπτο χρόνο χαρακτηρίσει τη σύζυγό του «φύλακα-άγγελο», έναν ρόλο που εκείνη φροντίζει να επιβεβαιώνει με τον δύσκολο τρόπο μετά τον Δεκέμβριο του 2013 και το τραγικό ατύχημα. Ακόμα και τώρα που κάποιες αναλαμπές ελπίδας για την κατάσταση της υγείας του έρχονται στο προσκήνιο μέσα από δηλώσεις φίλων της οικογένειας, εκείνη συντονίζει αυτή τη συμφωνία σιωπής που ανέκαθεν επιθυμούσε ο Μίκαελ. Η πεποίθηση ότι τους τελευταίους μήνες εκείνος ανταποκρίνεται στην προσπάθεια που καταβάλλει η ομάδα αποκατάστασής του – την οποία απαρτίζουν 15 φυσικοθεραπευτές και νοσοκόμες – πηγάζει και ταυτόχρονα συντηρείται από δημοσιεύματα που αποδίδονται στο στενό του περιβάλλον, είτε ανώνυμα είτε με ονοματεπώνυμο. Ενας από αυτούς, ο μόνος «ξένος» ίσως που μπορεί να βρεθεί στην αξίας 100 εκατ. δολαρίων έπαυλη της οικογένειας στο Γκλαντ, κοντά στη λίμνη της Γενεύης, οποιαδήποτε στιγμή του 24ωρου χωρίς προηγουμένως να ειδοποιήσει, είναι ο Ζαν Τοντ, επικεφαλής της Ferrari F1 την περίοδο Σουμάχερ και πρόεδρος σήμερα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου. Μόλις τον περασμένο μήνα ο Τοντ δήλωσε στον γερμανικό Τύπο ότι είχε παρακολουθήσει μαζί με τον Σουμάχερ, στις 11 Νοεμβρίου στην Ελβετία, το Grand Prix της Βραζιλίας, χωρίς ασφαλώς να μπει σε λεπτομέρειες για τον βαθμό αντίληψης του αγώνα από τον επτά φορές παγκόσμιο πρωταθλητή.
Διακριτικό αλλά έμπρακτο ενδιαφέρον για την πορεία της υγείας του επιδεικνύει και η Αγία Εδρα, με τον αρχιεπίσκοπο Γκέοργκ Γκενσβάιν, δεξί χέρι του Πάπα Φραγκίσκου, να επισκέπτεται τον Σουμάχερ δηλώνοντας αινιγματικά ότι «…εκείνος αισθάνεται την αγάπη και τη φροντίδα όσων τον περιβάλλουν». Πρόσωπο-κλειδί, τέλος, στη διαφύλαξη της ιδιωτικότητας του γερμανού πολυπρωταθλητή είναι η μάνατζέρ του, Σαμπίνε Κεμ, η οποία σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει: «Νομίζω ότι ήταν το μυστικό του όνειρο να εξαφανιστεί κάποια μέρα από τη δημοσιότητα. Γι’ αυτό και εγώ, σεβόμενη την επιθυμία του, δεν θα επιτρέψω να δημοσιοποιηθεί οτιδήποτε για την κατάστασή του».
