η συναντώ ένα απόγευμα Κυριακής στο θέατρο Αλίκη, λίγο προτού ξεκινήσει η πρόβα για την παράσταση «Μάμα Ρόζα», στην οποία πρωταγωνιστεί. Η φωτογραφία της κόρης της, Δανάης Μπάρκα, επίσης ηθοποιού, ξεχωρίζει κολλημένη στον καθρέφτη του καμαρινιού της, ανάμεσα σε δεκάδες επίσης κολλημένα μικρά σημειώματα με αφιερώσεις φίλων της. «Βικάκι μου, εσύ δεν παίζεις θέατρο. Το λυτρώνεις» γράφει ένα από αυτά. Το υπογράφει η Κική Δημουλά. «Είστε φίλες;» τη ρωτώ. Η Βίκυ Σταυροπούλου χαμογελά. «Οταν ήμουν ακόμη μαθήτρια στη δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη, η Κική είχε έρθει να μας διαβάσει ποιήματά της, ως ένα δώρο από τον καθηγητή μας Κώστα Γεωργουσόπουλο. Εγινε κάτι μαγικό και από εκείνη τη στιγμή συνδεθήκαμε βαθιά. Εχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε. Ναι, είμαστε φίλες. Το λέω και φουσκώνω από περηφάνια. Εχουμε μια σχέση ζωής. Και η Κική με έχει ξεμπλοκάρει σε όλες τις μαυρίλες μου. Με μια φράση της, με έναν στίχο. Αυτό κάνουν οι μεγάλοι ποιητές: αγγίζουν απευθείας το κουκούτσι της ψυχής σου».
Η Βίκυ κινείται στον χώρο. Αστειεύεται με τους τεχνικούς του θεάτρου. Το γέλιο της ακούγεται κελαρυστό, διαψεύδοντας τον μύθο που θέλει τους μεγάλους κωμικούς σκυθρωπούς εκτός σκηνής. «Είστε πάντα τόσο χαρούμενη;» τη ρωτώ. «Οταν με ρωτούν οι φίλοι μου τι κάνω, τους απαντώ πως «είμαι καλά από απόφαση». Γιατί μια απόφαση είναι τελικά η στάση ζωής που κρατάς. Δηλαδή μου συμβαίνουν δέκα στραβά και ένα καλό; Εγώ θα εστιάσω στο καλό και θα το μεγεθύνω. Δεν λέω, έχω και πολλά σκοτεινά σημεία και όταν δεν είμαι καλά και θα απομονωθώ και θα πέσω στη «μαύρη τρύπα». Αλλά δεν μένω για πολύ. Δεν αντέχω».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
