Φοράει ένα λευκό δερμάτινο jumpsuit και sneakers. Οι διαβάτες τον χαζεύουν στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου να χαμογελά στον φακό του φωτογράφου, να αυτοσαρκάζεται και να τραγουδά με τη βαθιά φωνή του. Κάποια στιγμή, οι συνεργάτες του τον προκαλούν να ζητήσει ένα κουλούρι από έναν υπαίθριο πωλητή. Εκείνος, με τον αυθορμητισμό του, τον πλησιάζει και τον ρωτάει εάν μπορεί να του προσφέρει ένα δωρεάν… και, φυσικά, το παίρνει! Ποιος άλλωστε μπορεί να αντισταθεί στο αθώο και γλυκό βλέμμα του εφετινού εκπροσώπου της Ελλάδας στη Εurovision, του μόλις 16 ετών Βίκτωρα Βερνίκου;
Αργότερα, όταν θα τον συναντήσω στο roof garden του Athens Capital, του κεντρικού αυτού ξενοδοχείου του Συντάγματος με την εμβληματική συλλογή έργων τέχνης, ο Βίκτωρ Βερνίκος είναι ακόμη γεμάτος ενέργεια. Ο νεότερος εκπρόσωπος που έχει στείλει ποτέ η χώρα μας στη Eurovision είναι ένας καλλιτέχνης που το τελευταίο διάστημα δουλεύει πάνω από 10 ώρες την ημέρα με πειθαρχία στρατιώτη και την ίδια στιγμή ένα 16χρονο αγόρι που στο πρώτο του «ρεπό» μετά από μήνες κανονίζει να δει τους φίλους του. Αυτό που σε εντυπωσιάζει είναι ο επαγγελματισμός του. Ο Βίκτωρ Βερνίκος, o οποίος στα 16 του χρόνια ανήκει στο roster της Panik Records, είναι βέβαιος ότι θέλει να αφιερωθεί στη μουσική και στις συνθέσεις του, την ίδια στιγμή που αποπνέει μια απροσδιόριστη αίσθηση star quality. Τελειώνοντας τη συνέντευξή μας και περπατώντας στην Πανεπιστημίου θα περάσει για δεύτερη φορά από τον πάγκο με τα κουλούρια. Εχει μάθει να ξεπληρώνει τα χρέη του.
Βίκτωρ, πώς ξεκινά η σχέση σου µε τη µουσική;
«Πάντα είχαμε ένα πιάνο στο σπίτι, έτσι τεσσάρων ετών ξεκίνησα τα μαθήματα. Πιθανότατα η μητέρα μου διέκρινε κάτι σε μένα και το αποφάσισε. Μου διηγείται δηλαδή ότι μου άρεσε, μόλις άρχισα να περπατώ, να κάθομαι στο πιάνο, να χτυπάω τα πλήκτρα και να ακούω τους ήχους. «Aς ξεκινήσει μαθήματα» είπε λοιπόν».
Και πότε συνειδητοποίησες ότι η µουσική θα γίνει το επάγγελµά σου;
«Πάντα γνώριζα με έναν τρόπο ότι θα έκανα κάτι δημιουργικό. Μετά τα 11-12 ξεκίνησα να γράφω ολοκληρωμένα τραγούδια. Είπα μέσα μου: «Αυτό είναι! Τελεία και παύλα: η μουσική θα γίνει ο δρόμος σου!»».
Θυµάσαι την πρώτη µελωδία που συνέθεσες;
«Ναι, ήταν κάτι το πολύ αυθόρμητο. Ημουν τεσσάρων ετών. Εκείνη τη μελωδία τη θυμάμαι μέχρι σήμερα. Αν είχαμε αυτή τη στιγμή ένα πιάνο, θα σας την έπαιζα».
Ποιες είναι οι επιρροές σου;
«Εχω πάρα πολλές. Θα έλεγα ότι αντλώ από μία μεγάλη παλέτα ήχων. Ετσι το σκέφτομαι: να ανοίγω το μυαλό όσο περισσότερο γίνεται στη μουσική και μετά να εκφράζομαι όπως αισθάνομαι εγώ. Ο πατέρας μου, για παράδειγμα, έχει πολλά ακούσματα soul, jazz, funk, blues, από τα οποία έχω πάρει κι εγώ. Προσωπικά, έχω ακούσει φυσικά και πολλή pop, ακόμη και hip hop. Πιο μικρός είδωλό μου ήταν ο Εντ Σίραν. Κάπως έτσι ξεκίνησα φωνητική στα οκτώ μου».
Μου έκανε εντύπωση ότι έχεις δηλώσει πως θεωρείς τη σύνθεση πιο δυνατό κοµµάτι σου, σε σχέση µε τη φωνή σου. Κι όµως, διαθέτεις µια υπέροχη φωνή…
«Α, ναι. Κοιτάξτε, αν μου έλεγε κάποιος «κάνε κάτι να με εντυπωσιάσεις», νομίζω δεν θα του τραγουδούσα, θα του έγραφα ένα τραγούδι».
Κεφάλαιο Eurovision. Μίλησέ µας για το τραγούδι «What They Say» (κυκλοφορεί από την Panik Records) που συνέθεσες και µε το οποίο θα µας εκπροσωπήσεις εφέτος στον 67ο διαγωνισµό του µουσικού θεσµού, που θα διεξαχθεί στο Λίβερπουλ από τις 9 έως τις 13 Μαΐου.
«Πρόκειται για ένα κομμάτι που συνέθεσα στα 14 μου, έξι μήνες μετά από μια κομβική στιγμή στη ζωή μου».
Τι συνέβη;
«Οπως λέω, πρόκειται για ένα τραγούδι-ύμνο των εσωτερικών σκέψεων του άγχους. Πώς γεννήθηκε; Στα 13 μου ένιωσα για πρώτη φορά ότι αγγίζω το όνειρό μου γύρω από τη μουσική και αυτό αντί να με γεμίσει χαρά με άγχωσε. Το ξέρω, ακούγεται οξύμωρο, όμως συνέβη. Ξεκίνησαν τότε να ενδιαφέρονται άτομα για τη μουσική μου, να μιλάω με μάνατζερ από τις ΗΠΑ. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τόσο έντονο άγχος. Προηγουμένως δεν το γνώριζα αυτό το συναίσθημα. Φυσικά, το ξεπέρασα. Είπα στον εαυτό μου «μπορείς να το κάνεις, μη φοβάσαι». Αλλά ήθελα έπειτα να γράψω ένα τραγούδι για αυτό το συναίσθημα που με κατέκλυσε και ήταν τόσο έντονο. Ετσι προέκυψε αυτό το κομμάτι μερικούς μήνες μετά, στα 14 μου. Οταν το έγραψα, δεν είχα σκεφθεί ποτέ ότι θα το κατέθετα στον διαγωνισμό της Eurovision».
Οταν τελικά πήρες την απόφαση να το καταθέσεις, πίστεψες στη νίκη σου;
«Ναι. Ελεγα μέσα μου «εσύ θα είσαι ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Eurovision για το 2023″. Για να συμβεί κάτι όμορφο, πρέπει να το πιστέψεις πρώτα. Αν δεν νιώθεις νικητής, δεν πράττεις και ως νικητής».
Με ποιον τρόπο έµαθες τελικά ότι θα µας εκπροσωπήσεις;
«Μέσω τηλέφωνου. Ενιωσα τεράστια χαρά. Περίμενα να κλείσω το τηλέφωνο για να αρχίσω να ουρλιάζω από ενθουσιασμό».
Μετά τη χαρά ήρθε και το άγχος;
«Οχι. Οταν κατέθετα το τραγούδι μου, ήμουν συνειδητοποιημένος. Ηξερα τη μεγάλη ευθύνη που αναλαμβάνω. Δεν αγχώνομαι γιατί ξέρω ότι κάνω καλή δουλειά, θα κάνω το καλύτερο για τη χώρα μου».
Μέχρι στιγµής, όπως έχεις δηλώσει, το µεγαλύτερο κοινό στο οποίο έχεις εµφανιστεί ποτέ είναι 400 άτοµα. Δεν θα αγχωθείς στη σκηνή της Eurovision που θα σε παρακολουθήσουν εκατοµµύρια θεατές;
«Γιατί να αγχωθώ; Απλά ενθουσιάζομαι που θα μου συμβεί αυτό. Θα πάω και θα τραγουδήσω καλά. Για αυτόν τον λόγο δουλεύω αυτή τη στιγμή και τόσες ώρες την ημέρα».
Τους τελευταίους µήνες, όπως είπες, ζεις σαν στρατιώτης αφιερωµένος σε αυτόν τον σκοπό. Αυτό το γεγονός δεν σου στερεί την ανέµελη εφηβεία που θα έπρεπε κανονικά να έχεις;
«Σίγουρα. Αλλά αυτή είναι μια απόφαση που πήρα εγώ ο ίδιος. Και αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή το διασκεδάζω. Θέλω να είμαι εδώ. Οταν βάζω έναν στόχο, δίνομαι στο 100% του εαυτού μου».
Αλήθεια, ποια είναι η σχέση σου µε τον διαγωνισµό της Εurovision, τον παρακολουθούσες αυτά τα χρόνια;
«Ναι, όχι βέβαια όλες τις χρονιές. Την πρώτη φορά που τον παρακολούθησα πρέπει να ήμουν οκτώ ετών. Μάλιστα, ένα από τα πρώτα τραγούδια που τραγούδησα μπροστά σε κοινό ήταν το «Heroes» του Μονς Σέλμερλεβ, με το οποίο εκπροσώπησε τη Σουηδία και κέρδισε τη Eurovision το 2015».
Τι απαντάς σε αυτούς που χαρακτηρίζουν τον διαγωνισµό της Eurovision ένα «µουσικό πανηγυράκι»;
«Γελάω. Το κοινό της Eurovision είναι δύο φορές το κοινό του Super Bowl! Πρόκειται για το μεγαλύτερο μουσικό show του πλανήτη. Πέρυσι την παρακολούθησαν πάνω από 161 εκατ. θεατές. Για ποιο πανηγυράκι μιλάμε λοιπόν;».
Φαντάζοµαι ότι έχεις ακούσει την κριτική που ασκείται κάθε χρόνο σε σχέση µε το γεγονός πως συµµετέχουµε συνήθως µε αγγλόφωνα τραγούδια…
«Εγώ εκφράστηκα όπως εκφράστηκα και για αυτό επιλέχθηκα. Επειδή γράφω στα αγγλικά δεν σημαίνει ότι δεν είμαι Ελληνας. Εδώ μεγάλωσα. Η Ελλάδα με διαμόρφωσε στο άτομο που είμαι σήμερα, μαζί φυσικά με τους γονείς μου».
Προσωπικά, όµως, γιατί επιλέγεις τον αγγλικό στίχο;
«Ισως γιατί άκουγα περισσότερο ξένη μουσική. Ισως γιατί φοιτώ σε αγγλικό σχολείο και μου είναι πιο εύκολο να εκφράζομαι στην αγγλική γλώσσα. Στο μέλλον, βέβαια, δεν αποκλείω να γράψω και στα ελληνικά».
Την καριέρα σου τη φαντάζεσαι εδώ ή στο εξωτερικό; Θέλεις να φύγεις φαντάζοµαι από την Ελλάδα…
«Δεν θα το έθετα έτσι. Δεν λέω ποτέ ότι θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Λέω ότι απλώς θέλω να πάω στο εξωτερικό».
Δέχεσαι µηνύµατα από θαυµαστές σου αυτό το διάστηµα;
«Ναι, και είναι υπέροχο. Νιώθεις ότι σε στηρίζει όλη η πατρίδα σου! Προσπαθώ να απαντάω σε όσα περισσότερα γίνεται. Δέχομαι πολλά μηνύματα και από το εξωτερικό. Προχθές ένα παιδί από την Ιταλία, 16 ετών και εκείνος, σαν και εμένα, μου έστειλε στο Instagram ένα voice memo που τραγουδούσε το τραγούδι μου και μου ευχόταν καλή τύχη. Συγκινήθηκα πολύ».
Του απάντησες;
«Φυσικά! Του έγραψα «το τραγουδάς καλύτερα από μένα»». (γέλια)
Ο πατέρας σου είναι Δανός. Πιστεύεις ότι θα έχουµε στήριξη από τη δεύτερη πατρίδα σου;
«Ελπίζω να μας ψηφίσει η Δανία και το τραγούδι μου να αρέσει. Είμαστε σε επικοινωνία με content creators από τη Δανία, όπως Instagrammers και TikTokers που θέλουν πολύ να με στηρίξουν».
Τη σκηνική σου παρουσία στο stage του Λίβερπουλ υπογράφει ο σκηνοθέτης, χορογράφος και διευθυντής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κωνσταντίνος Ρήγος. Τι θα δούµε;
«Οπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά. Αυτό που θέλουμε σίγουρα να κάνουμε στη σκηνή είναι να εκφράσουμε με τον καλύτερο τρόπο το τραγούδι, ώστε αυτό να αγγίξει το κοινό. Σίγουρα πάντως σκηνοθετικά θα επικεντρωθούμε σε μένα».
Τι σε έχει συµβουλεύσει µέχρι στιγµής ο Κωνσταντίνος Ρήγος;
«Μου έχει πει να είμαι μεγάλος. Μεγάλος, όχι με την έννοια την ηλικιακή, αλλά με την έννοια τού να ανέβω στη σκηνή και να κυριαρχήσω. Να μην κλειστώ σε εμένα. Επειδή ακριβώς πρόκειται για ένα πολύ εσωτερικό τραγούδι, το οποίο εγώ συνέθεσα, στη σκηνή πρέπει να είμαι «ανοιχτός». Γιατί όταν ανεβαίνεις στο stage το τραγούδι σου πλέον δεν σου ανήκει, είναι του κοινού».
Σε ποιον βαθµό σε αγχώνει η θέση που θα καταλάβεις;
«Αυτό που σκέφτομαι εγώ είναι το πώς θα τα πάω καλά στη σκηνή. Συγκεντρώνομαι στο να κάνω το καλύτερο και ελπίζω στο καλύτερο».
Παρακολουθείς τα στοιχήµατα;
«Προσπαθώ να κρατηθώ μακριά από αυτό. Οταν επικεντρώνεσαι στις ενέργειες των άλλων, δεν μπορείς να εκπέμψεις τη δική σου».
Είσαι έτοιµος για τη σκληρή κριτική που µπορεί να ακολουθήσει αν, ο µη γένοιτο, δεν πάµε όσο καλά θα θέλαµε;
«Σίγουρα είμαι. Οπως είπα, εγώ πρέπει να κοιτάξω να τα πάω καλά στη σκηνή και μετά όποια κριτική υπάρξει θα την ακούσω προσεκτικά. Αλλά από τη στιγμή που θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για την Ελλάδα, νομίζω κανείς δεν θα μπορεί να πει τίποτα».
Η σχέση σου µε τον Aντριου Λάµπρου, τον εκπρόσωπο της Κύπρου, αλήθεια, ποια είναι;
«Είναι εξαιρετική. Με τον Αντριου γνωριστήκαμε πριν από μερικές ημέρες. Ελπίζω στο καλύτερο και για τους δυο μας».
Kάτι που ακόµη εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι κάνεις µόνος σου την παραγωγή των τραγουδιών σου…
«Μου αρέσει πολύ αυτό το κομμάτι. Ενα τραγούδι δεν είναι μόνο η σύνθεση, είναι και ο τρόπος που θα φθάσει ως ήχος τελικά στο κοινό. Η παραγωγή είναι τρόπος έκφρασης. Εχω παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής παραγωγής για έναν χρόνο. Αλλά πάντα δούλευα σ’ αυτό το κοµµάτι και µόνος µου και σιγά-σιγά άρχισα να γίνομαι καλύτερος».
Αλήθεια, αυτό το διάστηµα µε το σχολείο πώς τα καταφέρνεις;
«Από τον Σεπτέμβριο παρακολουθώ online σχολείο που η βάση του είναι στο Λονδίνο. Μπορείς να παρακολουθήσεις τα μαθήματα σε πραγματικό χρόνο με τον καθηγητή στην τάξη ή αργότερα, βιντεοσκοπημένα. Ηταν μια απόφαση που πήρα, ασχέτως με τη Eurovision, για να έχω περισσότερο χρόνο να αφιερωθώ στη μουσική μου. Το σχολείο αυτό το ανακάλυψε η μητέρα μου και της είμαι ευγνώμων».
Οι γονείς σου πάντα σε στήριζαν;
«Νομίζω ό,τι όσο περισσότερο με έβλεπαν να αφιερώνομαι στη μουσική τόσο παραπάνω το έπαιρναν και εκείνοι σοβαρά».
Γενικά είσαι ένας καλλιτέχνης που έχει άποψη επάνω στα πράγµατα;
«Αν δεν έχει άποψη ο καλλιτέχνης, δεν είναι καλλιτέχνης. Γίνεται απλά όσα του λένε οι άλλοι κι έπειτα όλοι θα τον βαρεθούν γιατί θα είναι μία από τα ίδια. Δεν γίνεται να κάνεις πάντα αυτό που λένε οι συνεργάτες σου – συζητάς μαζί τους, κάνετε διάλογο και προχωράτε μαζί. Οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι δημιουργικοί. Αν δεν δημιουργούν, δεν θα ξεχωρίσουν».
Για την «Ωρα της Γης», στις 25 Μαρτίου, έπαιξες µε την κιθάρα σου και τραγούδησες τους στίχους από το θρυλικό κοµµάτι της country «Take Me Home, Country Roads» του Τζον Ντένβερ. Πόσο ευαισθητοποιηµένος είσαι σε σχέση µε το περιβάλλον;
«Νομίζω ότι όλη η γενιά μου είναι. Υπάρχουν τρόποι να δουλέψουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Η προστασία του περιβάλλοντος θεωρώ ότι είναι η επανάσταση της δικής μου γενιάς».
* Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο Αthens Capital Hotel, Ελ. Βενιζέλου (Πανεπιστημίου) 4 & Κριεζώτου 2, Σύνταγμα.
