Βερόνα

Η Βερόνα τα είχε όλα. Και το ποτάμι της και τους καταπράσινους λόφους της και τη ρωμαϊκή αρένα της και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της και τις παλιές γραφικές γειτονιές της. Τι της έλειπε για να γίνει τουριστικός προορισμός από τους λίγους; Μόνο το μπαλκονάκι στο οποίο έβγαινε η Ιουλιέτα (το εδώ και αιώνες πιο δημοφιλές κορίτσι της πόλης), για να συναντήσει τον Ρωμαίο της (το εδώ και αιώνες πιο δημοφιλές αγόρι της πόλης). Οπως όμως στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν Ιουλιέτα και Ρωμαίος – τους δημιούργησε ο Σαίξπηρ σε μία από τις διασημότερες τραγωδίες του («Ρωμαίος και Ιουλιέτα») -, έτσι δεν υπήρχε και μπαλκόνι. Αυτό, έως τη στιγμή που ο δήμος της πόλεως αγόρασε μια κατοικία του 13ου αιώνα και αποφάσισε να τη μετατρέψει σε σπίτι της Ιουλιέτας. Τι κι αν ανήκε στην οικογένεια Ντελ Καπέλο και όχι στους Καπουλέτους; Μοιάζουν εξάλλου κάπως τα ονόματα. Το σπίτι αναστηλώθηκε, περί τα 1930 προστέθηκε στην εσωτερική αυλή του και το απαραίτητο μπαλκόνι, και οι τουρίστες άρχισαν να συρρέουν. Απάτη; Οχι, ένα παραμύθι με συνενόχους τους χιλιάδες επισκέπτες που σπεύδουν κάθε χρόνο να φωτογραφηθούν στο fake αξιοθέατο και να ψηλαφίσουν με το χέρι τους το στήθος της χάλκινης Ιουλιέτας που έχει τοποθετηθεί από κάτω: η απρεπής χειρονομία φέρνει, λένε, καλή τύχη. Οι τοίχοι στην είσοδο του σπιτιού είναι γεμάτοι όρκους αγάπης, γραμμένους σε χαρτάκια και κολλημένους με μασημένες τσίχλες. Ναι, αυτό είναι αρκετά άκομψο. Ομως είναι τέτοια η κομψότητα που σε περιτριγυρίζει που εύκολα το προσπερνάς. Εχει πολλή και αληθινή ομορφιά για να θαυμάσεις όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα όταν προσπεράσεις το κατασκευασμένο (αλλά τρυφερό) σύμπαν της Ιουλιέτας.

Στον ιταλικό Βορρά, ανάμεσα σε Βενετία και Μιλάνο, στα νότια της λίμνης Γκάρντα, η Βερόνα μπορεί να μην έχει τη φήμη της Φλωρεντίας, αλλά εγώ την αγάπησα περισσότερο από τη μάλλον αυστηρή και ψυχρή στα δικά μου μάτια «αδελφή» της. Εχει έναν αέρα πιο ρομαντικό και ανάλαφρο από άλλες παλιές, πολύ παλιές, μεσαιωνικές πόλεις και παρά τα πολλά και σημαντικά αξιοθέατά της που προσελκύουν πλήθη κόσμου παραμένει ένα μέρος ήσυχο, με αργούς, ανθρώπινους ρυθμούς. Το ιστορικό κέντρο της, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, είναι τόσο εκτεταμένο ώστε να αξίζει να του χαρίσετε δύο-τρεις ημέρες, αλλά και τόσο μαζεμένο ώστε να μπορείτε εύκολα να το περπατήσετε.