Mετά το τέλος της φωτογράφισής τους στο Athens Capital Hotel στην Πλατεία Συντάγματος, o Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Γιάννης Τσορτέκης με υποδέχονται στην πλατεία του Θεάτρου Ακροπόλ. Μπροστά μας ακριβώς στήνεται βήμα-βήμα το σκηνικό της πολυαναμενόμενης παράστασης «Underground», η οποία έρχεται στις 18 Νοεμβρίου σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς με έναν πολυμελή θίασο και μια ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής.
Αυτός είναι άλλωστε και ο μόνος δρόμος να μεταφερθεί στο ελληνικό θέατρο το «Underground», η εμβληματική ταινία που χάρισε στον Εμίρ Κουστουρίτσα τον Χρυσό Φοίνικα το 1995, βασισμένη στο πρωτότυπο θεατρικό έργο «Ανοιξη τον Ιανουάριο» και στο μυθιστόρημα «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα» του Ντούσαν Κοβάσεβιτς. Ο γνώριμος στο ελληνικό κοινό σέρβος σκηνοθέτης Νικίτα Μιλιβόγεβιτς υπογράφει μία γενναία διασκευή για τη θεατρική μεταφορά του έργου στην Ελλάδα. Φυσικά οι γνώριμες διονυσιακά χαρμόσυνες και την ίδια στιγμή βαλκανικά πένθιμες μουσικές του Γκόραν Μπρέγκοβιτς θα πρωταγωνιστούν στην παράσταση μαζί με τις πρωτότυπες μουσικές που συνέθεσε ο συνήθης ύποπτος Αγγελος Τριανταφύλλου.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και ο Γιάννης Τσορτέκης αναλαμβάνουν να δώσουν σάρκα και οστά στον Μάρκο και τον Μπλάκι αντίστοιχα. Οι δυο τους πολεμούν τους Γερμανούς στο Βελιγράδι στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο γενναίος Μπλάκι αγαπά τη Νατάλια – την υποδύεται η εξαιρετική Αλεξάνδρα Αϊδίνη – αλλά και ο Μάρκο τη λατρεύει ερήμην του Μπλάκι. Και έτσι ο πολιτικάντης Μάρκο θα αποδειχθεί πανούργος όταν θα κρύψει σε ένα υπόγειο καταφύγιο τον αδελφικό του φίλο μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του για να τους «προστατέψει» από τους Γερμανούς. Γιατί θα «ξεχάσει» τελικά να τους ενημερώσει ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε, ώστε να καρπωθεί εκείνος για δεκαετίες την άπληστη Νατάλια και παράλληλα να τους εκμεταλλευτεί ώστε ο Μπλάκι να κατασκευάζει όπλα στο υπόγειο τούνελ και αυτός να τα εμπορεύεται. Ομως το κελάρι κάποια στιγμή θα ανοίξει και οι έγκλειστοι του υπογείου θα βρεθούν στη δίνη ενός άλλου πολέμου. Αυτή τη φορά ο πόλεμος είναι εμφύλιος και οι «κακοί» δεν είναι αυτοί που ήταν κάποτε…
Το «Underground» λοιπόν είναι ένα έργο για την ανδρική φιλία και τον έρωτα, την ανθρώπινη τάση για εξαπάτηση και χειραγώγηση και την ίδια στιγμή για τις αυταπάτες μίας ολόκληρης ιστορικής περιόδου που συμπυκνώνει το δράμα μιας χώρας η οποία δεν υπάρχει πλέον. Η αλληγορία συνεχώς παρούσα. Ισως φτάνει να αντικαταστήσεις το πρόσωπο του Μάρκο με τους πολιτικούς και τη φιγούρα του Μπλάκι με έναν λαό που κλείνεται στο κελάρι. Και όλα αυτά να συμβαίνουν εγκιβωτισμένα σε ένα κλίμα μαγικού ρεαλισμού, σκοτεινού χιούμορ, που καταλήγει σε έναν ύμνο για την ανθρώπινη ανθεκτικότητα.
Ιχνηλατώντας το «Underground»
Η ιδέα για το ανέβασμα του «Underground» γεννήθηκε στο μυαλό του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου το 2018, όταν συνεργάστηκε στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη με τον Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. «Οταν άκουσα ότι ο Νικίτα είναι φίλος με τον Κουστουρίτσα, με τον Κοβάσεβιτς, με τον Μπρέγκοβιτς, αυτόματα του είπα: «Mα γιατί δεν ανεβάζουμε το Underground;». Τότε ήταν δύσκολο εξαιτίας διάφορων αιτιών. Σήμερα οι συνθήκες ωρίμασαν».
Ο Γιάννης Τσορτέκης πάλι είναι παλιός γνώριμος με τον Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. «Επαιξα μάλιστα στην πρώτη του σκηνοθεσία στην Ελλάδα, στο Αμόρε, στην παράσταση «Eγκλημα και τιμωρία», και αργότερα συναντηθήκαμε ξανά και στον «Πλατόνοφ» του Τσέχοφ στο ΚΘΒΕ. Είναι οξύνους, ένας άνθρωπος που έχει κάνει ένα μεγάλο ταξίδι στην τέχνη του, ένα ταξίδι που όμως το μοιράζεται» αναφέρει.
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είδε για πρώτη φορά το «Underground» στη σκοτεινή αίθουσα το 1995. «Είχα αγαπήσει τότε τη ματιά του Κουστουρίτσα γιατί σε μία δύσκολη στιγμή για τη χώρα του εκείνος έκανε τον πόνο του τέχνη» αναφέρει. «Μετέδωσε το δράμα ενός λαού μέσα από ένα χιούμορ που τσακίζει κόκαλα. Αυτή είναι η ομορφιά της τέχνης. Για εμένα το «Underground» είναι ένα δράμα μασκαρεμένο σε κωμωδία. Αυτό δεν έκανε και ο Αριστοφάνης; Δεν μίλαγε για το δράμα της Αθήνας μέσα από την κωμωδία; Σε όλη μου τη ζωή κατά βάση θεωρούμαι κωμικός ηθοποιός. Και όμως εγώ δεν έχω παίξει ούτε έναν ρόλο κωμικά. Γιατί αντιμετωπίζω την κωμωδία ως το δράμα του ανθρώπου που όταν θα σκοντάψει οι άλλοι θα γελάσουν».
Επιστρέφουμε στην παράσταση. «Δεν θέλουμε να αναπαραστήσουμε στο θέατρο την ταινία του Κουστουρίτσα» ξεκαθαρίζει ο ίδιος. «Αυτό θα ήταν άλλωστε χωρίς νόημα. Η ταινία είναι μόνο ο μπούσουλας για να βρούμε τη χημεία μας στη σκηνή, να διηγηθούμε αυτή την ιστορία για την ανδρική φιλία που δοκιμάζεται, για τον έρωτα. Αυτή την ιστορία με όλες τις αλληγορίες που μπορεί να εμπεριέχει για τον πόλεμο, για την εκμετάλλευση του αδύνατου από τις Μεγάλες Δυνάμεις».
Ο Γιάννης Τσορτέκης παρατηρεί κάτι ενδιαφέρον ενώ μιλάει για τον ήρωά του, τον Μπλάκι, καθώς βλέπει τον πανούργο Μάρκο που τον έκλεισε στο κελάρι ως ένα ακόμη θύμα. «Οι άνθρωποι δεν είναι θύματα μόνο όταν κάποιος τούς εξαπατήσει» λέει. «Γιατί οι άνθρωποι είναι θύματα των ίδιων των παθών τους. Δείτε την παγίδα που στήνει στον καλύτερό του φίλο για χάρη ενός έρωτα. Είναι αστείο από τη μία πλευρά και από την άλλη τραγικό, αλλά και τελικά βαθιά ανθρώπινο».
Πολιτική
Και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μοιάζει να θέλει να ακουμπήσει τον Μάρκο με αγάπη. «Είναι γοητευτικός, ενώ κάνει τα πάντα για να μην είναι» αναφέρει χαρακτηρίζοντάς τον «λαμόγιο πολιτικάντη». Και κάπως έτσι η κουβέντα έρχεται στην πολιτική. «Δεν ανήκω σε κανέναν πολιτικό χώρο» ξεκαθαρίζει ο ίδιος. «Πιο μικρός ήμουν πιο κομματικοποιημένος, αλλά με το πέρασμα των χρόνων δηλώνω μόνο πολιτικοποιημένος. Η ζωή σού δείχνει ότι η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από εσένα, από το δικό σου παράδειγμα στη ζωή, από το πώς πορεύεσαι με τον διπλανό σου, από τις σχέσεις με τους γύρω σου».
Αυτομάτως τον ρωτώ για τις πρόσφατες καταστροφές στον Βόλο και στο Πήλιο, στο μέρος όπου ο ίδιος τα τελευταία χρόνια έχει στήσει μαζί με τη σύζυγό του Λίνα μία δεύτερη ζωή. «Θα σας απαντήσω πολύ ειλικρινά ότι το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι το σπίτι που έχτισα» αναφέρει. «Ας πέσει ολόκληρο, αρκεί να μην πάθουν τίποτα οι άνθρωποι. Δεν υπήρξα ποτέ υλιστής. Κυκλοφορώ με το ίδιο αυτοκίνητο εδώ και 20 χρόνια. Τι να πω για αυτή την καταστροφή; Εγώ έχω αγαπήσει τους ανθρώπους του Βόλου. Εχω περπατήσει σε αυτούς τους δρόμους. Εχω δει χαμογελαστούς ανθρώπους. Εχω παίξει παράσταση υπό βροχή και οι Βολιώτες δεν σηκώνονταν από τα καθίσματα να φύγουν. Σε κανέναν τόπο δεν αξίζει τέτοια καταστροφή. Πολύ περισσότερο μάλλον να χάνονται ζωές. Λάβαμε ένα μάθημα όμως από ό,τι συνέβη. Αντιληφθήκαμε ότι αυτά τα φαινόμενα πλέον θα είναι μέρος της ζωής μας και είναι ώρα να ακούσουμε τους ειδικούς και μόνο τους ειδικούς για το τι μέλλει γενέσθαι».
Τι αισθάνεται όμως για το φαινόμενο Αχιλλέας Μπέος και την επανεκλογή του; «Ο Αχιλλέας Μπέος δεν είναι φαινόμενο, είναι αναμενόμενο! Δεν μπορώ να κρίνω το έργο του γιατί δεν ζω στον Βόλο, μπορώ όμως να κρίνω τον λόγο του και είναι βαθύτατα προσβλητικός! Για τα μέσα ενημέρωσης και κουτσομπολιού είναι βούτυρο στο ψωμί τέτοιες δηλώσεις, αλλά εγώ τις βλέπω σαν λίπασμα υπέρ του ρατσισμού και της διχόνοιας…».
Ο Γιάννης Τσορτέκης είναι επίσης πολιτικό ον και θέλει πάντα να συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία. «Μα είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν τα πράγματα» λέει. «Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η αποχή ξεπερνά το 50%, οπότε εκλέγονται κάποιοι άνθρωποι επειδή κάποιοι άλλοι δεν μπήκαν στον κόπο να πάνε να ψηφίσουν».
Οσο για τον Αχιλλέα Μπέο, που μονοπωλεί τις τελευταίες ημέρες τη δημόσια συζήτηση, ο ίδιος είναι κάθετος: «Ας τον πληρώνουν αφού τον εξέλεξαν στον Βόλο. Εκείνοι γεμίζουν με καταστροφές και είναι οι ίδιοι που εκλέγουν έναν άνθρωπο με προσβλητικό λόγο, προσβλητικό ακόμη και προς την ίδια του την ύπαρξη. Ο Μπέος είναι δήμαρχος σήμερα επειδή κάποιοι τον ψήφισαν και επειδή κάποιοι άλλοι δεν πήγαν να ψηφίσουν. Γιατί ο Μπέος δεν συγκέντρωσε το 100% των ψήφων των Βολιωτών».
Για εκείνον υπάρχει κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο. «Αυτή τη στιγμή τα κανάλια ασχολούνται μαζί του» αναφέρει. «Η τηλεόραση τον προβάλλει και εντός ή εκτός εισαγωγικών ο ίδιος με αυτόν τον τρόπο αποτελεί πρότυπο. Θα τον δει ένας ενήλικας, λοιπόν, αλλά θα τον δει και ένα μικρό παιδί που ενδεχομένως θα γαλουχηθεί με την πληροφορία που αυτός θα εκπέμψει. Τώρα λοιπόν βλέπουμε τον Μπέο που εκλέχθηκε δήμαρχος, τα επόμενα όμως χρόνια θα δούμε τα «μπεάκια» που μεγάλωσαν με εκείνον δήμαρχο».
Κεφάλαιο θέατρο
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μοιάζει να αγαπά βαθιά την τέχνη του. Αλήθεια, το θέατρο τον έκανε καλύτερο άνθρωπο; «Δεν με έκανε πάντως χειρότερο» ομολογεί. Και ο ναρκισσισμός που τρέφει τον ηθοποιό; «Εχω διαχωρίσει τη σημαντικότητά μου ως καλλιτέχνη, όποια και αν είναι αυτή, από τη σημαντικότητά μου ως ανθρώπου» αναφέρει. «Δεν περιμένω το «μπράβο» που θα ακούσω στη σκηνή να το μεταφράσω ως τι φοβερός άνθρωπος που είμαι. Ξέρετε, όταν τελειώσει η παράσταση και φύγουν οι θεατές, έχει μια τρομερή ερημιά το θέατρο. Μπορεί 10 λεπτά πριν να σε κατέκλυζε ένα θερμό χειροκρότημα, αλλά όταν φύγεις από το καμαρίνι σου, φορώντας πλέον τα κανονικά σου ρούχα και όχι το κοστούμι της παράστασης, για να γυρίσεις στην κανονική ζωή σου, κανείς δεν θα είναι εκεί να σε χειροκροτήσει».
Για τον ίδιο, το θέατρο είναι ψυχοθεραπεία. «Οι ρόλοι σου είναι ψεύτικοι άνθρωποι και όμως την ίδια στιγμή τόσο αληθινοί, ενώ εσύ καλείσαι να τους αναλύσεις» εξηγεί. Αλήθεια, ο ίδιος έχει ποτέ βρεθεί στην πολυθρόνα του ψυχαναλυτή; «Μόλις ξεκίνησα! Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, συσσωρεύτηκαν όμως πολλά μέσα μου, κυρίως απώλειες ανθρώπων, και όταν συνειδητοποίησα ότι το βάρος που κουβαλώ είναι μη διαχειρίσιμο κατάλαβα ότι πρέπει να μιλήσω σε κάποιον ειδικό. Για να ξεμπερδέψω δηλαδή τα μπερδεμένα καλώδια μέσα μου ώστε να μη γίνουν κόμποι. Είναι περίεργη αυτή η εποχή που ζούμε…».
Ο Γιάννης Τσορτέκης επίσης δηλώνει φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, ακόμη και στις απογοητεύσεις του, στις απορρίψεις που δέχτηκε. «Στην περίπτωσή μου, χάρη στην απόρριψη ξεκίνησαν όλα» αναφέρει. «Μπορεί να δέχτηκα «χυλόπιτα» από το Εθνικό Θέατρο, να τελείωσα με άριστα και να μη με κράτησαν, αλλά η δική μου ανάγκη να παίξω στάθηκε πιο ισχυρή από όλα. Εμένα αυτό που με μαγνήτιζε πάντα ήταν η δική μου επιθυμία για κάτι. Και όταν είναι δυνατή δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεθεί και ο τρόπος να πραγματωθεί. Μπορεί να μην ήμουν στο Εθνικό Θέατρο, αλλά εγώ έπαιζα στο Θέατρο Πολύτεχνο στη Μαυρομιχάλη, που σήμερα είναι σουπερμάρκετ – τώρα που το σκέφτομαι, πολλά από τα θέατρα που έχω παίξει έχουν γίνει πλέον σουπερμάρκετ – στην παράσταση «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουv», με ερασιτέχνες από το θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Αλίμου. Ολο αυτό που ζούσα ήταν συγκλονιστικό. Ηταν σαν να ήμουν σε 15 Εθνικά Θέατρα μαζί εκείνη τη στιγμή».
«Πληρώσατε όμως κάποιο κόστος για αυτή την επιλογή σας;» τον ρωτώ. «Κανένα. Δούλευα απλά σε δύο δουλειές κάθε ημέρα. Και εργαζόμουν για να μπορώ να μαζέψω κάποια μαγιά χρημάτων ώστε να μπορώ να τη διαθέσω στο ενοίκιο ενός χώρου για να ανεβάσω μία παράσταση. Πραγματοποιούσα, θυμάμαι, τις πρόβες στο σπίτι μου από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 5 το πρωί για να μπορεί να κοιμάται το παιδί στο διπλανό δωμάτιο. Ολη αυτή η προσπάθεια, βέβαια, δεν είχε οικονομικό αντίκρισμα. Και αυτό ήταν το πιο βοηθητικό τελικά για εμένα. Επειδή δεν περίμενα χρήματα, ούτε καν για χαρτζιλίκι, όταν αυτό ερχόταν ήταν ΜΑΓΙΚΟ».
Η ευρεία αναγνωρισιμότητα που ήρθε τα τελευταία χρόνια μέσα και από την τηλεόραση τον έχει επηρεάσει; «Καθόλου. Πώς να με επηρεάσει; Η ζωή είναι αλλού. Στην πρόβα που τρέχει αυτή τη στιγμή με τον Βασίλη, με την Αλεξάνδρα μου τη γλυκιά, και όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Το να μου μιλήσει τώρα κάποιος στον δρόμο, αυτό είναι υπέροχο. Γιατί καταλαβαίνω ότι ο άλλος που δεν με γνώριζε ως χθες, σήμερα με βλέπει ως φίλο του. Και έτσι συναντήθηκαν δύο ανάγκες. Η δικιά μου να παρουσιάσω κάτι με αυτόν τον τρόπο που το έκανα και του απέναντι να το εισπράξει με τον δικό του τρόπο».
Στο πρόγραμμά του, βέβαια, υπάρχει και η τηλεόραση. Μία νέα αστυνομική σειρά με τον τίτλο «Σκαραβαίος» που έρχεται με την καινούργια χρονιά, ενώ την ίδια στιγμή τα γυρίσματα για τη δεύτερη σεζόν του «Μaestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που έρχεται στο ΜEGA συνεχίζονται. Ο ίδιος συγκλόνισε με την ερμηνεία του στον ρόλο του κακοποιητή Χαράλαμπου. «Ούτε νεκρός ο «γλυκός» μου ο Χαράλαμπος δεν με αφήνει να ησυχάσω» λέει γελώντας. «Και τον λέω γλυκό ούτε για να τον αποκαταστήσω, ούτε για να τον δικαιολογήσω, αλλά με πικραίνει που αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα για να μη γίνει αυτό που έγινε. Και εδώ είναι «χάρτινος», εκεί όμως έξω υπάρχουν πολλοί αληθινοί».
Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε
στο Athens Capital
Hotel-MGallery Collection (Ελευθερίου Βενιζέλου 4
& Κριεζώτου 2,
Πλ. Συντάγματος).
