Βανκούβερ

Εζησε σύντομη αλλά περιπετειώδη ζωή ο άγγλος πλοίαρχος Τζορτζ Βανκούβερ, ταξιδεύοντας προς κάθε κατεύθυνση από τα 13 του χρόνια, οπότε έγινε δεκτός στο Βασιλικό Ναυτικό, έως το 1798, τη χρονιά που αποχώρησε από τον (διόλου) μάταιο τούτο κόσμο, σε ηλικία 40 ετών. Το όνομά του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο πάνθεον των εξερευνητών – υπήρξε μεταξύ άλλων συνεργάτης και συνταξιδιώτης του Τζέιμς Κουκ -, παραμένει όμως κυρίως γνωστό χάρη σε μια πόλη και σε ένα νησί. Το Βανκούβερ και η ομώνυμη νήσος που βρίσκεται απέναντι «βαφτίστηκαν» έτσι προς τιμήν του θαρραλέου, δραστήριου και σκληροτράχηλου άνδρα (άνθρωποι σαν αυτόν δεν φημίζονταν συνήθως για την ευγένεια των αισθημάτων και των τρόπων τους), ο οποίος το 1792, επικεφαλής της βρετανικής αποστολής, εξερεύνησε την περιοχή – την οποία διεκδικούσαν και οι Ισπανοί. Δάση ατελείωτα και παγωμένα ποτάμια και λίμνες, αυτό είναι το τοπίο που είχε αντικρίσει όταν με τους συντρόφους του χαρτογραφούσε τον σχεδόν ανεξερεύνητο αμερικανικό Bορρά. Και να που λίγα έχουν αλλάξει από εκείνα τα μακρινά χρόνια. Τα απέραντα δάση εξακολουθούν να κυριαρχούν στο τοπίο του Καναδά, να απλώνονται προς όποια κατεύθυνση και αν γυρίσεις το βλέμμα. Ποτάμια και χείμαρροι καταλήγουν σε λίμνες ή σε θαλάσσια φιόρδ. Νερό κρύσταλλο, παγωμένος αέρας, η μελαγχολία που δημιουργεί η ασταμάτητη βροχή – πυκνό χιόνι κατά τους χειμερινούς μήνες – και η ομίχλη που απλώνεται σαν υγρό χαλί πάνω από τα πάντα, καταπίνοντας με τα σύννεφά της εκατοντάδες χιλιόμετρα δέντρων. Μόνο που τώρα πια, μεταξύ στεριάς και θάλασσας, εκεί που τελειώνει το πράσινο και ξεκινάει το βαθύ γκρίζο και το σκούρο μπλε των Στενών της Τζόρτζια, υψώνεται ένα εντυπωσιακό τείχος από ουρανοξύστες. Πώς θα του φαινόταν άραγε αυτή, η σημερινή εικόνα, του Τζορτζ Βανκούβερ;