«Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο/ και δώσ’ μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,/ πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!». Ετσι κλείνει ο Κώστας Κρυστάλλης ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του («Στο σταυραητό»), έχοντας το βλέμμα στραμμένο εκεί ψηλά, «απάνου στα βουνά», στην πολύτιμη πατρίδα που τον γέννησε και τον ανέθρεψε. Ο ποιητής είδε το φως της ζωής στο Συρράκο, ένα από τα ομορφότερα χωριά του ορεινού όγκου των Τζουμέρκων, και ως γνήσιος ορεσίβιος, κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του (πέθανε από φυματίωση μόλις στα 26 του χρόνια), επέστρεφε πάντα, έστω νοερά, στις κορυφές, στα τραχιά τοπία και στα δάση της Ηπείρου, στα μέρη που τον ενέπνευσαν βαθιά στο ποιητικό και στο πεζογραφικό έργο του.
Είναι εύκολο να καταλάβουμε ακόμη και σήμερα τη γοητεία που ασκεί η ξεχωριστή αυτή περιοχή όχι μόνο σε όποιον κατάγεται από εκεί, αλλά και στον επισκέπτη της. Γιατί, όσο και αν τα Τζουμέρκα είναι μια αρκετά άγνωστη πλευρά της Ηπείρου (και της Θεσσαλίας), ένας τόπος ανεξερεύνητος από τους πολλούς, παραμένουν μοναδικά σε ομορφιά. Και όσο και αν η τουριστική ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων τα κάνει όλο και πιο δημοφιλή, με την ξενοδοχειακή υποδομή τους να περιλαμβάνει πλέον θαυμάσια σαλέ και ξενώνες που στεγάζονται σε αναπαλαιωμένα αρχοντικά, εκείνα παραμένουν, κυρίως εξαιτίας του σύνθετου ορεινού ανάγλυφου του τοπίου τους, ένα από τα πιο δυσπρόσιτα, καλοκρυμμένα μέσα σε χαράδρες και φαράγγια, αλλά και πολύτιμα την ίδια στιγμή μυστικά της Ελλάδας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
