Τσαρλς Ντίκενς Η φωνή των αδικημένων

Από όλους τους μεγάλους συγγραφείς της βικτωριανής εποχής, εκείνος κατέχει ιδιαίτερη θέση στις καρδιές των αναγνωστών. Το ερώτημα «γιατί ο κόσμος αγαπά τόσο πολύ τον Τσαρλς Ντίκενς;» απασχόλησε επανειλημμένως τους δημοσιογράφους και τους μελετητές του έργου του και δεν έχει μία μόνο απάντηση. Κάποιοι, εκείνοι που επιλέγουν μια πιο συναισθηματική προσέγγιση, αποδίδουν τη δημοφιλία του στο ότι έγραφε από καρδιάς για καταστάσεις και συναισθήματα που αγγίζουν διαχρονικά τους ανθρώπους. Ή στο ότι, μιλώντας για τη δυστυχία, τη φτώχεια και την αδικία, δίνει με εύληπτο τρόπο πολύτιμα μαθήματα ζωής που μας αφορούν όλους και που μας ακολουθούν σε όλη τη διαδρομή της ζωής μας. Οι φιλόλογοι-μελετητές του έργου του στις επιστημονικές προσεγγίσεις τους επισημαίνουν, βεβαίως, τη συγγραφική δεινότητά του, το ταλέντο του να δημιουργεί χαρακτήρες και να διηγείται ιστορίες. Και ο Τζορτζ Οργουελ στο δοκίμιό του «Κάρολος Ντίκενς» (εκδόσεις Υψιλον, σε μετάφραση του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου) γράφει μεταξύ άλλων πως «κανένας σύγχρονος συγγραφέας δεν θα μπορούσε να συνδυάσει τέτοια έλλειψη στόχων με τόση μεγάλη ζωντάνια», εναλλάσσοντας τον θαυμασμό με την αμφισβήτηση, έστω υιοθετώντας κριτική στάση σε αντιδιαστολή με την άνευ όρων αποδοχή ενός δημιουργού τόσο λαοπρόβλητου που μοιάζει να έχει εξασφαλίσει το απυρόβλητο.

Οπως και αν έχει, ο Τσαρλς Ντίκενς ήταν πολύ μεγάλος συγγραφέας. Γι’ αυτό, ακόμα και σήμερα που συμπληρώνονται 150 χρόνια από τον θάνατό του (πέθανε στις 9 Ιουνίου 1870, σε ηλικία 58 ετών, από εγκεφαλική αιμορραγία στο Gads Hill Place, την εξοχική κατοικία του στο Κεντ), η δημοφιλία του έργου του παραμένει εντυπωσιακή. Τα μυθιστορήματά του κυκλοφορούν ξανά και ξανά σε νέες εκδόσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου, γίνονται θεατρικά έργα, μιούζικαλ, ταινίες και σίριαλ. Ο Ολιβερ Τουίστ, ο Εβραίος Φέιγκιν ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, η Μπέτσι Τρότγουντ, ο ορφανός Πιπ, η παρανοημένη Μις Χάβισαμ και η άκαρδη Εστέλα, η Μαντάμ Ντεφάρζ, ο Σαμ Γουέλερ και δεκάδες ακόμα ήρωές του, αθάνατες μορφές στο πάνθεο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ψυχαγωγούν και συγκινούν διαχρονικά τους αναγνώστες με τις περιπέτειες, με τον πόνο και την απόγνωσή τους, με τα διαψευσμένα όνειρά τους ή και με την ευτυχία που με τόσο πόνο και κόπο κατακτούν.