Τρύπες

Δημόσια έργα γίνονται παντού. Οπου και να έχω ταξιδέψει, σε όποια πόλη του εξωτερικού κι αν έχω πάει, βλέπω δρόμους σκαμμένους, πεζοδρόμια ξηλωμένα, πλατείες, αλσάκια και πάρκα κλειστά για λόγους συντήρησης. Βλέπω όμως και συνεργεία να εργάζονται όλη την ημέρα, συχνά από το πρωί ως το βράδυ – εννοείται πως υπάρχουν βάρδιες που αντικαθιστούν η μία την άλλη -, σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Δεν το κάνουν, υποθέτω, για να ταλαιπωρήσουν, να τιμωρήσουν ή να εκμεταλλευθούν τους εργάτες. Σε κοινωνίες όπως η αυστριακή, η σουηδική και η νορβηγική, δεν νομίζω πως τίθενται τέτοια θέματα. Απλώς, τα δημόσια έργα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσουν. Και για να τελειώσουν πρέπει να προχωρούν. Αυτά κάπου αλλού, εκτός συνόρων. Αντιθέτως στην Αθήνα επικρατούν από πάντα ρυθμοί Βιλαμπάχο, για να θυμηθούμε την τηλεοπτική διαφήμιση με το χωριό που έτριβε ώρες ατελείωτες τα τσουκάλια του για να τα καθαρίσει, με απογοητευτικά αποτελέσματα. Εδώ ανοίγουμε την τρύπα και την αφήνουμε ανοιχτή μέχρι… Μέχρι; Μέχρι να βρέξει, να γεμίσει νερά και να μετατραπεί σε υδροβιότοπο; Μέχρι να τη γεμίσουν σκουπίδια οι περαστικοί (άλλο αστικό δράμα αυτό) και να μετατραπεί σε χωματερή; Μέχρι να πέσει μέσα κάποιος και να καταλήξει χωρίς να το καταλάβει στα επείγοντα του ΚΑΤ; Ποτέ δεν κατάλαβα ποια είναι τα χρονοδιαγράμματα των εν Ελλάδι δημοσίων έργων. Αν υπάρχουν χρονοδιαγράμματα, και αν υπάρχουν επιπτώσεις για εκείνους που θα τα αναλάβουν και που πιθανώς θα πέσουν εντελώς έξω στους χρόνους. Γνωρίζω πως αυτού του είδους οι δουλειές είναι δύσκολες. Γνωρίζω και πως στην Ελλάδα συχνά κακοπληρώνονται, ενώ θα έπρεπε να είναι καλά αμειβόμενες. Γνωρίζω και ότι οι επιτήδειοι βγάζουν πολύ χρήμα (ενίοτε μαύρο) από αυτά τα χάσκοντα «πηγάδια» που ανοίγουν και ξεχνούν ανοιχτά, από τα στραβά και κακοστρωμένα πεζοδρόμια που αντί να τα φτιάξουν τα κάνουν χειρότερα, από τις θλιβερές σκονισμένες πλατείες με τα στερεμένα σιντριβάνια, τις απότιστες πικροδάφνες και τα σπασμένα παγκάκια. Γνωρίζω, κοντολογίς, πως ούτε το σύστημα ούτε η νοοτροπία μάς βοηθούν για να γίνει σωστά η δουλειά. Ομως, ως άνθρωπος που ζει (δυστυχώς) στο κέντρο, που περπατά καθημερινά στο κέντρο και που παρατηρεί την κατάντια του κέντρου (δεν ανήκω σε εκείνους που έχουν αποφασίσει πως η Αθήνα είναι η ομορφότερη πόλη στον κόσμο και ζουν χαμένοι στο όνειρό τους), έχω βαρεθεί να μετράω τρύπες και τρυπούλες παρατημένες για εβδομάδες, ακόμα και για μήνες, από τα συνεργεία που τις άνοιξαν και μετά τις εγκατέλειψαν για λόγους που δεν γνωρίζω. Πιθανώς για να ανοίξουν παρακάτω και άλλες τρύπες και να τις αφήσουν και αυτές ορθάνοιχτες ή πρόχειρα καλυμμένες, πληγές μολύνσεων και ασχήμιας στην ήδη καταταλαιπωρημένη πόλη. Τρύπα εδώ, τρύπα εκεί, τρύπα παρακάτω… Κάποια στιγμή όλα αυτά τα λαγούμια θα ενωθούν κάτω από τα πόδια μας και θα δημιουργήσουν μία τεράστια τρύπα, μία τρυπάρα, έναν κρατήρα που θα μας καταπιεί όλους και θα ξεμπερδεύουμε. Ισως και να είναι αυτή η λύση στο πρόβλημά μας.