Τόση φασαρία για μια βουτιά

Η παραλία φαινόταν από τη βεράντα µας. Δεν ήταν µακριά. Τότε χρειαζόµασταν 10, το πολύ 15 λεπτά της ώρας για να φθάσουµε έως εκεί, περνώντας µέσα από τα χωράφια µε τα αµπέλια. Τώρα τα αµπέλια έχουν χτιστεί, έχουν γίνει άσχηµα σπίτια. Και εµείς πρέπει να ακολουθήσουµε µια σειρά από στραβοχαραγµένα ανάµεσα στα οικόπεδα δροµάκια που οδηγούν το ένα στο άλλο, κάνοντας την απόσταση ως τη θάλασσα αρκετά µεγαλύτερη, περίπου 25 λεπτά από το σπίτι µας. Και δεν είναι αυτό το µόνο που έχει αλλάξει. Οι καφετέριες που σηκώθηκαν στην ακτογραµµή έχουν αλλοιώσει δραµατικά το τοπίο. Πρόκειται για κακόγουστα κτίρια µε αυλές-χώρους στάθµευσης από µπετόν, µία-δύο γλάστρες µε γεράνια ή γιούκες για να υπάρχει και µια υποψία πρασίνου και εκατοντάδες φθηνές, πλαστικές καρέκλες παραταγµένες η µία δίπλα στην άλλη. Από τα µέσα του Ιουνίου, κυρίως τα Σαββατοκύριακα, ο συνωστισµός είναι τέτοιος που δεν µπορείς να καθίσεις. Περνώ µπροστά από τα µαγαζιά και παρατηρώ τα αγόρια µε τον φραπέ στο ένα χέρι και το ατµιστήρι στο άλλο να ενηλικιώνονται ρουφώντας καπνό µε άρωµα βανίλια και µπισκότο – τι περίεργο, η µυρωδιά παραπέµπει στις κρέµες µε τις οποίες οι µαµάδες ταΐζουν τα µωρά τους.

Παρατηρώ και τα κορίτσια με τα αδιάβροχα μακιγιάζ και τα νύχια με τα στρασάκια να γυαλίζουν σαν ζαργάνες όπως είναι αλειμμένα με τόνους αντηλιακού – κάπως έτσι έγινε απαραίτητο το χάπι για την έλλειψη της βιταμίνης D. Πάνω στην άμμο τεράστιες τσάντες θαλάσσης και σακβουαγιάζ με πετσέτες, μπάλες, φορητά ψυγεία με αναψυκτικά και μπίρες, πτυσσόμενα καρεκλάκια, ομπρέλες, τραπεζάκια, τάβλια, βιβλία, περιοδικά, tablets, μαγνητόφωνα, ταπεράκια με φαγητό… Σαν καραβάνια προσφύγων που κουβαλούν όλο το νοικοκυριό τους, οι παρέες αναζητούν μισό ελεύθερο τετραγωνικό μέτρο παραλίας για να ξεφορτώσουν και να κατασκηνώσουν. Τόσος κόπος, τόση ταλαιπωρία, τόση φασαρία για μια βουτιά. «Εγώ πάντως, αν δεν αναλάβει καθένας να μαζεύει τα πράγματά του, άλλη φορά για μπάνιο δεν έρχομαι, δεν θα τρέχω συνέχεια από πίσω σας» λέει μια νέα μαμά στα παιδιά της και μαζεύει μόνη κουβαδάκια, φτυαράκια, ποτιστηράκια, κουκλάκια… Με την ευκαιρία, «φυτεύει» και τη γόπα της στην άμμο.