Τοπία που θυμίζουν σινεμά

Εξαιρετικά δημοφιλής, με φανατικούς θαυμαστές και επτάκις υποψήφιος για βραβείο Οσκαρ, ο ιδιοσυγκρασιακός σκηνοθέτης Γουές Αντερσον μνημονεύεται συχνά για την εντυπωσιακή συμμετρία στα πλάνα του, τα παστέλ χρώματα των κάδρων του και την εμμονή που έχει με τις προσόψεις των αρ νουβό κτιρίων. Αποτελεί επίσης εδώ και κάποια χρόνια τη βασική πηγή έμπνευσης για έναν ενδιαφέροντα λογαριασμό στο Instagram όπου αναρτώνται φωτογραφίες τοποθεσιών στις οποίες θα μπορούσες εύκολα να φανταστείς τον Μπιλ Μάρεϊ ή τον Τζέισον Σουάρτσμαν (δύο από τους ηθοποιούς-φετίχ του) να στέκονται σκεπτικοί. Το @accidentallywesanderson έχει πια ξεπεράσει τους 1,2 εκατομμύρια followers – στη λίστα με τους οποίους βρίσκονται και διάσημα ονόματα, από την Τζούλια Ρόμπερτς και τη Σαρλότ Γκενσμπούρ έως τη φωτογράφο Σίντι Σέρμαν, την τραγουδίστρια Φλόρενς Γουέλς και το πανέμορφο μοντέλο Κάρολιν Μέρφι – και εδώ και λίγο καιρό έχει ξεφύγει από τα περιθώρια του ψηφιακού κόσμου και έχει αποκτήσει φυσική μορφή, αυτή του ομότιτλου φωτογραφικού/ταξιδιωτικού λευκώματος.

Η ιδέα για τη δημιουργία του προφίλ στο Instagram ανήκει στο ζεύγος Γουάλι και Αμάντα Κόβαλ, μαζί επιμελήθηκαν και το όμορφο βιβλίο, όμως ο κύριος Κόβαλ, ειδικός στο content marketing, ασχολήθηκε πιο επισταμένα, εξ ου και εμφανίζεται ως o συγγραφέας του. Την εισαγωγή του «Accidentally Wes Anderson» (εκδ. Voracious Bοοks) την έχει γράψει πάντως ο κινηματογραφιστής που τιμάται στις σελίδες του, ο οποίος έχει μάλιστα διαλέξει την αγαπημένη του φωτογραφία από αυτές που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε κάποια ταινία του. Πρόκειται για μια καντίνα στην Κροατία που πουλάει pancakes και ο 51χρονος σκηνοθέτης σκοπεύει να την επισκεφθεί το συντομότερο δυνατό. Ο Γουάλι Κόβαλ ανακάλυψε το σινεμά του Αντερσον μικρός, συνοδεύοντας τον πατέρα του σε μια προβολή του φιλμ του 1998 «Ο Αρχάριος» («Rushmore»). Η αισθητική και η ατμόσφαιρα της ταινίας χαράχτηκαν βαθιά μέσα του και έκτοτε παρακολουθεί κάθε δημιουργία του αμερικανού auteur – τις αγαπάει μάλιστα όλες το ίδιο. Τη γοητεία των κάδρων του ο ίδιος την αποδίδει σε κάτι ακαθόριστο που ηρεμεί και γαληνεύει τον θεατή: ο τρόπος με τον οποίο όλα δένουν μεταξύ τους, η παλέτα των χρωμάτων, η φροντίδα και της παραμικρής λεπτομέρειας, η τέλεια συμμετρία, αυτά είναι που σε κάνουν να νιώθεις σαν να βρήκες το τελευταίο κομμάτι ενός παζλ.