«Tελειομανία: προτέρημα ή ελάττωμα;» διερωτώνται εγχειρίδια λαοφιλούς ψυχολογίας και στο άκουσμα της λέξης το μυαλό πηγαίνει κατευθείαν στην αδυναμία που μεγάλο μέρος του πληθυσμού, αρχής γενομένης από τους ανθρώπους που τους δίνεται δημόσιο βήμα, παραδέχεται για τον εαυτό του. Μια «αδυναμία» στην οποία υποκύπτουμε σχεδόν με τρυφερότητα, όπως μπροστά σε ένα μικρό παιδί, κι ας πρόκειται για μια αδιάκοπη, βάρβαρη εμμονή για μόνιμη πρόοδο, για συσσώρευση όλο και περισσότερων πραγμάτων (εδώ συμπληρώνει καθείς και καθεμία από εμάς τι είδους είναι αυτό το «περισσότερο»), με κάθε κόστος, σωματικό ή ψυχολογικό, και με συχνή δικαιολογία το παρερμηνευμένο νιτσεϊκό απόφθεγμα πως «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Ετσι μας λέει ο Βρετανός Τόμας Κάραν, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογικής και Συμπεριφορικής Επιστήμης (PBS) στη London School of Economics and Political Science (LSE) του Λονδίνου και ειδικός στην τελειομανία. Μέσα από το βιβλίο του «Το κυνήγι της τελειότητας. Πώς να μην πέσεις στην παγίδα» (εκδ. Μεταίχμιο, μτφρ. Κωστής Πανσέληνος) κυκλώνει το προσφιλές «ψεγάδι» της εποχής. «Ατελείωτη δουλειά, κατανάλωση και αυτοβελτίωση, όλα στο όνομα κάποιου ακαθόριστου, ασαφούς τελικού στόχου».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
