Χριστιάνα Λαμπρινίδη: «Το ζητούμενο είναι να μας εμπνέει η ζωή»

Στα 30 της χρόνια βρισκόταν ήδη στο Χάρβαρντ ως φιλοξενούμενη συγγραφέας της Εδρας Νεοελληνικών Σπουδών «Γιώργος Σεφέρης» του έγκριτου αμερικανικού Πανεπιστημίου. Εχει τιμηθεί με το «Lillian Hellman & Dashiel Hammett Grant» από το Human Rights Watch, τη διεθνή μη κυβερνητική οργάνωση που εδρεύει στη Νέα Υόρκη και μάχεται για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ έχει προταθεί δύο φορές για το «Right to Livelihood Award» (Δικαίωμα στο Ζην), ένα διεθνές βραβείο που συχνά το αποκαλούν «εναλλακτικό Νομπέλ». Στα πιο σημαντικά της έργα περιλαμβάνονται τα θεατρικά «Ρήγμα στη σιωπή: Πώς διδάσκεται το θάρρος» (Rift in Silence: How Courage is Taught), με πρωταγωνιστές Ελληνες, Τούρκους και Ρομά που ζούσαν στα σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας που παρουσιάστηκε στις κεντρικές εγκαταστάσεις του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, και «Γυναίκες της Τούζλα, του Σαράγεβο και του Μόσταρ: Μια μυθογραφία του θάρρους» (Women of Tuzla, Serajevo and Mostar: A Mythography of Courage), το οποίο ουσιαστικά περιείχε μαρτυρίες γυναικών που είχαν υποστεί τις συνέπειες της εθνοκάθαρσης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη κατά τη διάρκεια του εμφυλίου της Γιουγκοσλαβίας. Η παράσταση ανέβηκε στην Αθήνα, στο Γκάλγουεϊ της Ιρλανδίας, στη Θεσσαλονίκη, στην Αμβέρσα του Βελγίου, αλλά και στα στρατόπεδα προσφύγων, υπό την αιγίδα της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ.

Παρά τις περγαμηνές και το σημαντικό της έργο, όμως, η συγγραφέας, καθηγήτρια, σκηνοθέτρια, ακτιβίστρια, διανοούμενη Χριστιάνα Λαμπρινίδη, είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα, μποέμ προσωπικότητα, η οποία δεν δίστασε, για παράδειγμα, το 2009 να μετακομίσει στην Ολλανδία και στο Βέλγιο εξαιτίας ενός τραγουδιού που λάτρευε από την εφηβεία της. Κάποια στιγμή, όταν εργαζόταν για τον Δήμο του Αμστερνταμ, πρότεινε να ανεβάσουν «Οιδίποδα» με τους ανθρώπους της υπαίθριας αγοράς, πολλοί εκ των οποίων ήταν μαροκινής καταγωγής. Η έντονη αντίδραση των υπευθύνων την έκανε να συνειδητοποιήσει πόσο βαθιά ταξική είναι η ολλανδική κοινωνία, κάτι που, όπως λέει, δεν ισχύει για την ελληνική. Μάχεται για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με όπλο της τις λέξεις, ενώ για την επαύριον της COVID-19 προτείνει να δημιουργήσουμε μια νέα έννοια του «μαζί».