Τώρα που πέρασαν ευρωεκλογές, περιφερειακές εκλογές και εθνικές εκλογές μπορούμε ήρεμα και ωραία να προβληματιστούμε για το αν ένα βαρύ επώνυμο, σαν αυτό που κουβαλά ο νέος μας Πρωθυπουργός, είναι ευλογία όταν θέλεις να ασχοληθείς με την πολιτική ή κατάρα. Το ότι σε όλον τον κόσμο υπάρχουν «πολιτικά τζάκια», δηλαδή οικογένειες με πλήθος μελών τους που σταδιοδρομούν στην πολιτική, δείχνει ότι, αν μη τι άλλο, το πράγμα δεν είναι καθόλου παράξενο ή παράδοξο. Απλά συμβαίνει.
Είναι το βαρύ επώνυμο διαβατήριο που ανοίγει πόρτες; Σε κάποιες περιπτώσεις ναι, και δεν χρειάζεται να είσαι ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για να το καταλάβεις. Το επώνυμο προκαλεί συστολή – αν όχι σε όλους, σε πολλούς. Είναι σαν να ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου προτού καν αυτός μιλήσει. Τη στιγμή που απλώς σου συστήνεται νομίζεις ότι τον γνωρίζεις, και μάλιστα καλά, μόνο γιατί πιστεύεις ότι γνωρίζεις τον αξιακό κόσμο του πατέρα του ή της μητέρας του. Αλλά σου προκαλεί όλο αυτό απαραίτητα συμπάθεια; Δεν είναι δεδομένο: πολλές φορές μπορεί όποιος έχει αυτό το βαρύ επώνυμο να κουβαλάει, φυσικά άθελά του, και την αντιπάθεια που προκαλούσε σε κάποιους ο γονιός του. Και αυτό ωστόσο να μη συμβαίνει, είναι αρκετά πιθανό ότι ο τυχερός-άτυχος που έχει γεννηθεί διάσημος λόγω του επωνύμου του μπορεί να κουβαλάει την αγωνία να αντέξει τη σύγκριση με τον γονιό του. Ενώ είναι δεδομένο ότι πολλές φορές στη ζωή του θα σκοτώσει τον όποιο αυθορμητισμό του γιατί θα σκεφτεί πως δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να κάνει ρεζίλι (έστω και στα μάτια λίγων) αυτόν του οποίου το βαρύ επίθετο φέρει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
