Η Γενική Γραµµατεία Πολιτικής Προστασίας ανακοίνωσε πριν από λίγες ηµέρες ότι τα κέντρα διασκέδασης θα µείνουν κλειστά µέχρι το τέλος Σεπτεµβρίου και ότι το όριο πληρότητας των ανοιχτών συναυλιακών χώρων (καθήµενοι, µε µάσκες) µειώνεται στο 50%. Οι καιροί είναι δύσκολοι για συνθέτες και τραγουδιστές, αλλά ελπίζω να µην το βάλουν κάτω. Θέλω να πιστεύω ότι τα σχετικά µέτρα θα είναι προσωρινά και πως κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι του ελληνικού τραγουδιού πρέπει να δείξουν επιµονή, υποµονή και δύναµη. Μπορεί πολλά να είναι δύσκολα, αλλά έχουν υπέρ τους κάτι σηµαντικό: τη δική µας ανάγκη για την Τέχνη τους.
Τον περασµένο Ιούνιο, όταν είχε φουντώσει η δυσφορία των καλλιτεχνών για τα µέτρα της κυβέρνησης, που κατά τη γνώµη τους ήταν για τον κλάδο τους ανεπαρκέστατα, ένιωθα την αγωνία τους: συµβαίνει να γνωρίζω αρκετούς που ανήκουν στον χώρο. Σκεπτόµουν ότι µε τους ηθοποιούς κάτι θα γίνει: τα τηλεοπτικά κανάλια θα επενδύσουν σε σίριαλ, στα θέατρα θα επιτραπεί η είσοδος του κοινού, έστω µε µάσκες, η παραγωγή ελληνικών ταινιών, που δεν τη λες και βιοµηχανία, κάπως θα πάρει µπροστά. Αλλά οι συνθέτες, οι τραγουδιστές και οι λοιποί βιοπαλαιστές της διασκέδασης είχαν στα µάτια µου µεγάλο πρόβληµα: πώς άραγε θα µπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους αν έπρεπε να γίνουν σεβαστά τα πρωτόκολλα αντιµετώπισης της COVID-19; Για όλον αυτόν τον κόσµο δουλειά δεν είναι πάντα η σύνθεση και η ερµηνεία, η δηµιουργία και το τραγούδι: δουλειά είναι η διασκέδαση. Και η ελληνική διασκέδαση τα τελευταία χρόνια είχε µια παραξενιά: επειδή ήταν (είναι;) πάντα νυχτερινή, η νύχτα την οµογενοποίησε. Οι χώροι όπου εµφανίζονταν οι καλλιτέχνες ήταν διαφορετικοί. Η προσέγγιση του κοινού, όµως, από την πλευρά των περισσοτέρων, ήταν περίπου ίδια: ο σκοπός ήταν ο πελάτης να ξεδώσει, είτε µε λαϊκά είτε µε έντεχνα. Μεταξύ µας, µικρή διαφορά υπήρχε. Είτε στις µικρές µουσικές σκηνές είτε στα θηριώδη νυχτερινά µαγαζιά, ο σκοπός ήταν κατά κάποιον τρόπο ο ίδιος: να έρθει ο άλλος στο τσακίρ κέφι, να πιει, να σηκωθεί και να χορέψει ή απλά να χοροπηδάει. Το βασικό ήταν να γίνουν όλοι στο τέλος µια µεγάλη παρέα. Αλλού µέχρι τις 3 το πρωί και αλλού µέχρι τα χαράµατα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
