Ηκατάσταση έκτακτης ανάγκης, στην οποία βρέθηκε η ανθρωπότητα µε τη ραγδαία εξάπλωση της πανδηµίας, δεν εξαντλείται µόνο σε αριθµούς κρουσµάτων και νοσηλευόµενων ασθενών. Δηµιουργεί προκλήσεις και αναδεικνύει ευκαιρίες βελτίωσης, σε έναν κόσµο που δεν θα είναι ποτέ πια όπως τον γνωρίζαµε. Η εκπαίδευση υπήρξε από τους κλάδους που υπέφεραν περισσότερο από την αποµόνωση και την κοινωνική αποστασιοποίηση. Η βίαιη αποκοπή µαθητών και φοιτητών από την εκπαιδευτική διαδικασία ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της εκπαιδευτικής κοινότητας παγκοσµίως, ώστε να βρεθούν άµεσα λύσεις µε τη βοήθεια της τεχνολογίας. Με ταχύτατες διαδικασίες ο ηλεκτρονικός υπολογιστής αναδείχθηκε στο κύριο εργαλείο µάθησης του καινούργιου εκπαιδευτικού οικοσυστήµατος, το οποίο µέσα από εύθραυστες ισορροπίες δηµιουργεί τη νέα «κανονικότητα». Η «από έδρας» διδασκαλία σε µεγάλα αµφιθέατρα φαίνεται ότι δεν θα επιστρέψει, ούτε µετά το τέλος της πανδηµίας. Η αξιοποίηση των εφαρµογών της 4ης Βιοµηχανικής Επανάστασης παρέχει νέα, ψηφιακά εργαλεία για διαφορετικούς τρόπους διδασκαλίας και αξιολόγησης. Προσοµοιωτές, τρισδιάστατα µοντέλα και «µεγεθυµένη πραγµατικότητα» θα προετοιµάζουν τον εκπαιδευόµενο για την «πραγµατική ζωή». Η εκπαίδευση θα γίνεται µε εξατοµικευµένη προσέγγιση, καθώς µηχανές µάθησης θα αναλάβουν ρόλο εικονικών πανεπιστηµιακών βοηθών και γνωσιακών δασκάλων (cognitive tutors). Η εξ αποστάσεως διδασκαλία (ασύγχρονη και σύγχρονη) θα γίνεται µε προσαρµογή της εκπαιδευτικής ύλης και των tests αξιολόγησης στις ανάγκες, ελλείψεις και δεξιότητες του κάθε φοιτητή, ώστε η «προσωποποιηµένη» εκπαίδευση να καταστεί πραγµατικότητα. Παράλληλα, θα διευκολύνεται η επιστηµονική και ερευνητική συνεργασία µεταξύ Πανεπιστηµίων και Ερευνητικών Ιδρυµάτων ώστε η απόσταση και ο χρόνος να µην είναι πλέον εµπόδια στη µεγαλύτερη δυνατή διάχυση της γνώσης. Η τεχνολογία καθιστά το αγαθό της γνώσης προσβάσιµο σε περισσότερους και κυρίως στους πιο ευάλωτους της κοινωνίας µας, όπως είναι οι γυναίκες, τα άτοµα µε ιδιαιτερότητες και τα παιδιά µε µαθησιακές δυσκολίες, καθιστώντας την εκπαίδευση πιο δηµοκρατική. Βεβαίως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η έγκαιρη διαµόρφωση των Προγραµµάτων Σπουδών έτσι ώστε να ανταποκρίνονται καλύτερα στις αυξηµένες ανάγκες της εποχής και να αξιοποιείται ποιοτικότερα ο κοινός χρόνος δασκάλων και φοιτητών.
Σε κλάδους της επιστήμης όπου η φυσική παρουσία είναι υποχρεωτική, όπως είναι η Ιατρική, η εκπαίδευση θα γίνεται μόνο στο πεδίο, σε μικρές ομάδες φοιτητών ανά εκπαιδευτή, με πρακτική άσκηση σε εργαστήρια και κλινικές. Ετσι η εκπαίδευση αποκτά δυναμική, δίνει κίνητρο, προσφέρει δυνατότητα καλύτερης διαχείρισης του διδακτικού χρόνου και γίνεται αγωγός ορθολογισμού, κριτικής σκέψης και εμπειριών για τον μελλοντικό γιατρό. Εξ άλλου η μετάδοση της γνώσης είναι ένα μικρό μόνο μέρος των καθηκόντων ενός εκπαιδευτή. Οικοδομώντας μια υγιή και ειλικρινή επικοινωνία με τον φοιτητή του, ο Πανεπιστημιακός Καθηγητής διδάσκει δεοντολογία, αξιοπρέπεια, σεβασμό στους θεσμούς, συνεργασία με τους συναδέλφους και προσφορά προς τον ασθενή. Ετσι καθίσταται υπόδειγμα, πηγή έμπνευσης και πρότυπο για τον νέο γιατρό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
