Το χαμόγελο λάμπει στο πρόσωπό της όταν τη συναντούμε στην παραλία της Βάρκιζας. Η 21χρονη Κατερίνα Δίβαρη στην τελευταία παρουσία της κλάσης RSX στους Ολυμπιακούς Αγώνες θα πραγματοποιήσει την πρώτη της εμφάνιση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κάνοντας ουσιαστικά το παιδικό της όνειρο πραγματικότητα. «Ανέβηκα πρώτη φορά στη σανίδα στην ηλικία των εννέα ετών ένα καλοκαίρι» θυμάται. «Ο πατέρας μου ήθελε να κάνει κάποια μαθήματα windsurf και έτσι βρεθήκαμε λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι – μένουμε στη Βάρκιζα – στο πιο κοντινό club, στη σχολή του Παύλου Χειλαδάκη». Και όπως ομολογεί, η παρθενική επαφή της με το windsurf ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά: «Εγώ, ένα μικρό παιδάκι, ξαφνικά μπορούσα να χειριστώ έναν εξοπλισμό στη θάλασσα, τη μεγάλη και απέραντη. Ηταν σαν να είχα δίπλωμα αυτοκινήτου για να ταξιδεύω πάνω στα κύματα».
Η πρώτη της μεγάλη διάκριση ήρθε στην Ιταλία το 2016, όπου κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεότητας στα Techno, ενώ την ίδια χρονιά στην Κύπρο κατέκτησε στην κλάση RSX το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεότητας. Εναν χρόνο αργότερα, στη Γαλλία, κέρδισε το αργυρό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεότητας στα Techno 293 Plus, το 2018 στην ίδια κατηγορία πήρε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεότητας στην Ιταλία και την ίδια χρονιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νεότητας της Αργεντινής τερμάτισε 5η στην ίδια κατηγορία. Ωστόσο, ορόσημο στην καριέρα της θεωρεί την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο που ήρθε στα νερά της Πορτογαλίας. «Τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα. Ηταν μία περίεργη χρονιά λόγω COVID-19, αλλά έπρεπε να μείνω προσηλωμένη στον στόχο μου. Ηταν ένας πολύ δύσκολος αγώνας. Ουσιαστικά είχε μείνει μόνο ένα εισιτήριο πρόκρισης για μία ευρωπαϊκή χώρα και το διεκδικούσαμε έξι (Ελλάδα, Κροατία, Λευκορωσία, Κύπρος, Τσεχία και Πορτογαλία). Μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Μαζί μου στην Πορτογαλία κάλεσα για στήριξη και τον παλιό προπονητή μου, Ζαν Μαρκ Φάντης – για ένα μεγάλο διάστημα πριν από την πρόκριση ουσιαστικά δεν είχα προπονητή και έκανα προπονήσεις μόνη μου με τη βοήθεια του ιστιοπλόου Κωνσταντίνου Χανιώτη – αλλά και τον γυμναστή μου Νικηφόρο Δερμιτζάκη, τον οποίο ευχαριστώ που με έφτασε σε αυτό το επίπεδο καλής φυσικής κατάστασης. Μαζί μου ήταν και η μητέρα μου».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
