Και την ώρα που θα πεθαίνουµε, θα βριζόµαστε. Οπως κάνουµε εδώ και ηµέρες στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις ουρές των σουπερµάρκετ, στα τηλεοπτικά πάνελ, στους δρόµους. Χάζευα στο Facebook τα «µαλλιοτραβήγµατα» που προκάλεσε ο κορωνοϊός, για να σιχαθώ στο τέλος τον ίδιο µου τον εαυτό που παρασύρεται και σαν την κουτσοµπόλα γειτόνισσα στήνει αφτί στους καβγάδες των άλλων. Αποφάσισα να ελαττώσω τον χρόνο παραµονής µου σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον (µακάρι να τα καταφέρω, γιατί ανήκω κι εγώ στους εθισµένους) και βγήκα στο µπαλκόνι (πού αλλού;) να πάρω λίγο αέρα. Στη γωνία δύο κυρίες που έκαναν βόλτα µε τα σκυλιά τους τσακώνονταν. Μπήκα ξανά µέσα, δεν χρειαζόµουν επιπλέον εντάσεις.
Ξαναμπήκα (για λίγο, υποσχέθηκα στον εαυτό μου) στο Facebook για να συνεχίσω να διαβάζω τις αναρτήσεις εκείνων που διαμαρτύρονταν για παραβίαση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων με την επιβολή της καραντίνας. Αν δεν αφορούσε και τη ζωή μου αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση, μπορεί να την έβρισκα αστεία: Ενας λαός συνηθισμένος να απειθαρχεί, πολίτες που οι περισσότεροι ποτέ δεν έμαθαν να σέβονται τα δικαιώματα του διπλανού τους και που πάντα επέβαλλαν τον δικό τους νόμο με θράσος, τσαμπουκά και αγένεια, ξαφνικά ένιωθαν πως τους στερούσαν το δροσερό αεράκι της Δημοκρατίας. Της Δημοκρατίας που οι ίδιοι καταπατούν καθημερινά! Από δίπλα, τα σενάρια για έναν κατασκευασμένο ιό προκειμένου να κάνουν τις δικές τους βρωμοδουλειές τα σκοτεινά κέντρα λήψεως αποφάσεων. Κοκτέιλ άγνοιας, βλακείας και απόγνωσης; Δεν το σερβίρουν μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Τουρκία, στην Αγγλία, στη Γερμανία, παντού. Λάθος υπολογισμοί, λάθος αντιδράσεις, λάθος αποφάσεις, λάθος αντιλήψεις. Ολοι σαστισμένοι, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Και τσακωνόμαστε, και φτιάχνουμε σενάρια επιστημονικής φαντασίας, και δεν τολμάμε να ομολογήσουμε πόσο φοβόμαστε. «Ζούμε σήμερα σ’ έναν κόσμο τον οποίο γνωρίζουμε λιγότερο από όσο υποθέτουμε» έγραφε αρκετά χρόνια πριν ο θεατρικός συγγραφέας Φρίντριχ Ντίρενματ («Ερεθίσματα», εκδόσεις Ροές) και οι σκέψεις του αντηχούν επίκαιρες και στη σημερινή συγκυρία: «Εχουμε χάσει την εικόνα του κόσμου και εθιστήκαμε στις εικόνες. (…) Ο άνθρωπος δεν κατανοεί πλέον τι διακυβεύεται, νιώθει σαν ένα μπαλάκι στα χέρια των ισχυρών, το παγκόσμιο γίγνεσθαι φαίνεται πολύ τερατώδες ώστε να είναι σε θέση να το ορίσει και ο ίδιος. Ο,τι λέγεται ακούγεται ξένο στα αφτιά του, ο κόσμος τού είναι ξένος. Αισθάνεται πως η εικόνα του σύγχρονου κόσμου, έτσι όπως έχει οικοδομηθεί, είναι πλέον κατανοητή μόνο στους επιστήμονες και πέφτει θύμα απλοϊκών κοσμοθεωριών και αντιλήψεων, που κυκλοφορούν μαζικά στην αγορά και πωλούνται στα πεζοδρόμια». (Ας ελπίσουμε, εν τέλει, να είναι διδακτική η εμπειρία του κορωνοϊού, για όλους.)
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
