Το κίνημα της πετσέτας

Επέστρεψαν πρόσφατα από τις διακοπές τους και μου εξηγούσαν τι δεν τους άρεσε: καμία από τις παραλίες που βρισκόταν κοντά στο ξενοδοχείο τους δεν ήταν οργανωμένη, οπότε δεν μπορούσαν να έχουν ούτε ξαπλώστρα ούτε καφεδάκι ούτε φρέσκο τοστάκι ούτε μουσικούλα. Οταν σχολίασα πως όλα αυτά για εμένα ήταν παραπάνω από θετικά, και ζήτησα να μάθω το όνομα του ξενοδοχείου τους για να πάω, με κοίταξαν σαν να έβλεπαν τρελό. Οπότε κι εγώ δεν έδωσα συνέχεια. Λίγες μέρες μετά άρχισαν οι διαμαρτυρίες για τις ξαπλώστρες που δεν αφήνουν ούτε χιλιοστό ελεύθερης παραλίας για να απλώσει την πετσέτα του όποιος δεν θέλει να πληρώσει. Αργήσαμε πολύ να αντιδράσουμε. Αφήσαμε το ελληνικό θέρος, με την απλότητα, την ανεμελιά του, αυτή την αίσθηση της ελευθερίας που καμία άλλη εποχή δεν σου χαρίζει, να γίνει κάτι άλλο. Το ενταφιάσαμε επιμελώς κάτω από ξαπλώστρες, ομπρέλες και beach bars και ανεβάσαμε την ένταση της μουσικής.

Ολοι εμείς που ως παιδιά πηγαίναμε για μπάνιο μόνο με το μαγιό μας, ξεχνώντας ακόμα και να πάρουμε μαζί μας πετσέτα, αποφασισμένοι να καθίσουμε κατάχαμα στην άμμο, να μπούμε και να ξαναμπούμε στο νερό, να στεγνώσουμε και να ξαναστεγνώσουμε (μέχρι να καούμε) στον ήλιο, να περάσουμε όλη τη μέρα χωρίς πόσιμο νερό αν βρισκόμασταν σε απομονωμένη τοποθεσία (εντάξει, αυτό δεν ήταν το καλύτερο) και χωρίς φαγητό (αυτό καλό μάς έκανε, καθώς ήμασταν μοσχοθρεμμένοι), στερήσαμε όλες αυτές τις χαρές από τα παιδιά μας: Τα μάθαμε πως θαλάσσιο μπάνιο σημαίνει μετακόμιση, με καρεκλάκια, τραπεζάκια, ραδιοφωνάκια, ηχεία, φορητές τηλεοράσεις, ψυγειάκια κ.λπ. Και πως για αυτό το ανεκτίμητο αγαθό που παρέχεται δωρεάν σε όλους τους Ελληνες, τη θάλασσα, πρέπει να πληρώνουμε και 10 και 20 και 50 και 100 ευρώ, ανάλογα με το πόσο κοσμική και πόσο οργανωμένη είναι η παραλία που θα επιλέξουμε. Κυρίως μάθαμε τα παιδιά μας να μην αντέχουν τη φύση, δηλαδή να μην μπορούν να ξαπλώσουν στην άμμο (γιατί τα πιάνει φαγούρα), να μην μπορούν να περπατήσουν στα βότσαλα (γιατί πονάνε τα πόδια τους), να μην μπορούν λεπτό χωρίς τα ντάπα ντούπα των ηχείων (γιατί χωρίς μουσική βαριούνται). Των φορητών-αφόρητων ηχείων που μπορούν να μετατρέψουν το μπάνιο των διπλανών σε κόλαση έτσι όπως τρίζουν στη διαπασών παραμορφώνοντας τον ήχο και κάνοντας την Κάιλι Μινόγκ να ακούγεται σαν την Μπόνι Τάιλερ. Λυπάμαι τα παιδιά μας που ποτέ δεν θα απολαύσουν ένα μπάνιο της προκοπής! Λυπάμαι περισσότερο τα παιδιά των παιδιών μας που, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, το πιο πιθανό είναι να μην πατήσουν ποτέ το πόδι τους σε παραλία! Τα βλέπω ήδη να κάνουν προσομοιώσεις θαλάσσιων μπάνιων καθισμένα στον καναπέ τους, φορώντας στο κεφάλι τους τις συσκευές εικονικής πραγματικότητας που σε ταξιδεύουν παντού χωρίς να κάνεις ούτε ένα βήμα από το σπίτι σου. Και για την έλλειψη βιταμίνης D από την οποία θα πάσχουν όλα, ένα χάπι την ημέρα. Εκτός αν ο εικονικός ήλιος με τον οποίο θα φωτίζουν το εικονικό καλοκαίρι τους θα κυκλοφορεί και σε ενισχυμένη έκδοση με βιταμίνες και ιχνοστοιχεία.