Ηκρίση που έφερε ο κορωνοϊός µάς έχει αφυπνίσει σε πολύ µεγάλο βαθµό ως κοινωνία, παρά τα λάθη που γίνονται, τις ανώριµες συµπεριφορές, τον ανέξοδο κλασικό ελληνικό «ωχαδερφισµό» και την επιπολαιότητα. Το ελληνικό φιλότιµο που επικαλέστηκε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός για να ζητήσει πιο υπεύθυνη συµπεριφορά για την αντιµετώπιση της πανδηµίας δεν είναι πανάκεια και δεν είναι το υπέρτατο «όπλο».
Εξάλλου, εκτός από την ατομική και συλλογική ευθύνη υπάρχει και η κρατική μέριμνα και επιβάλλονται απαραίτητες αποφάσεις για να ενισχυθούν τα αναγκαία συστήματα για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Καλό και άγιο το φιλότιμο, αλλά υπάρχουν και άλλες αξίες και η συγκεκριμένη κρίση ξύπνησε για τη συντριπτική πλειονότητα συνειδήσεις. Εφερε στην επιφάνεια στοιχεία ενός άτυπου ηθικού κώδικα που είχε κάπου ξεχαστεί σε ένα χρονοντούλαπο της Ιστορίας – παρότι κατά καιρούς προστρέχαμε σε αυτόν. Αυτό έγινε σε έναν σημαντικό βαθμό στην οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας μετά την έλευση των μνημονίων. Το εμείς μπήκε πάνω από το εγώ, παρά το γεγονός του ισχυρού αισθήματος της αυτοσυντήρησης που ενίοτε έφερνε σε δεύτερη μοίρα τη συλλογική επιβίωση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
