Το φάουλ της μπαγιάτικης φραντζόλας

Το ταβερνάκι όπου µας έστειλαν ήταν από τα παραδοσιακά εστιατόρια του ονείρου που βλέπουµε στις παλιές ελληνικές ταινίες. Δέκα τραπεζάκια πάνω στην άµµο, εκεί που σκάει το κύµα. Aπνοια, δυο-τρεις πάπιες να κόβουν βόλτες, µία γάτα να τις παρατηρεί βαριεστηµένα, οι υπέροχες µυρωδιές της άνοιξης και του καλοκαιριού που πλησιάζει, και ένας ήλιος κατακόκκινος την ώρα που βυθιζόταν στο νερό, κάνοντας τα τριγύρω βουνά να µοιάζουν διάφανα. Είχε γεµίσει η καρδιά µας οµορφιά όταν έφτασε στο τραπέζι µας ο ευγενέστατος σερβιτόρος για να πάρει παραγγελία. Μια τόσο όµορφη ηµέρα ήταν άδικο να τελειώσει µε εγκράτεια. Βάλαµε στην άκρη τις όποιες ενοχές, αποφασίσαµε να ξεχάσουµε για µερικές ώρες τις λέξεις θερµίδες, λιπαρά και χοληστερίνη και του δώσαµε να καταλάβει: Και κεφτέδες τηγανητοί και ψαράκια τηγανητά και πατάτες τηγανητές (κοµµένες στο χέρι) και αγκινάρες τηγανητές στο κουρκούτι και σκορδαλιά µε αµύγδαλα και ένα σαγανάκι και µια µεγάλη σαλάτα µε απάκι, φιστίκι Αιγίνης και σταφίδες και κρασί παγωµένο. Πρώτο έφτασε στο τραπέζι µας το καλαθάκι µε το ψωµί. Oρµηξα για να διαπιστώσω µε την πρώτη κιόλας µπουκιά πως ήταν ψωµί της χθεσινής, µπορεί και της προχθεσινής ηµέρας. Απογοήτευση! Η αλήθεια είναι πως τα πιάτα που ακολούθησαν ήταν το ένα πιο νόστιµο από το άλλο. Δικαίως µας είχαν υποδείξει το µαγαζί ως το καλύτερο της περιοχής. Oµως η εξαιρετική ποιότητα του φαγητού έκανε το φάουλ της µπαγιάτικης φραντζόλας µε το οποίο ξεκίνησε το δείπνο µας ακόµα πιο ενοχλητικό. Γιατί τη διαφορά την κάνουν οι λεπτοµέρειες. Ειλικρινά, δεν µπορώ να καταλάβω πώς ένας εστιάτορας που προσέχει την ποιότητα του φαγητού του δεν φροντίζει και το κουβέρ. Στο εστιατόριο δεν πηγαίνεις για να φας µπαγιάτικο ψωµί, αυτό το τρως και στο σπίτι σου. Το επισηµαίνω γιατί έχει συµβεί και άλλες φορές να ξεκινώ έτσι απογοητευτικά το γεύµα ή το δείπνο µου σε εστιατόρια που µπορεί και να µην είναι φθηνά. Κάποιοι, οι πιο πονηροί, φρυγανίζουν το προχθεσινό ψωµί. Oµως και πάλι καταλαβαίνεις αν κάτω από το καψάλισµα και το ράντισµα µε το ελαιόλαδο κρύβεται µπαγιατίλα. Κάποιοι δεν µπαίνουν καν στον κόπο να το καµουφλάρουν. Oµως, όταν µε το «καλησπέρα» βάζεις στο στόµα σου την αφυδατωµένη µπουκιά, αρχίζεις να έχεις υποψίες πως και τα υπόλοιπα φαγητά δεν είναι τόσο φρέσκα όσο θα έπρεπε. Κοντολογίς, για να γλιτώσουν µερικά ευρώ – πόσο τους στοιχίζει το ψωµί; – µπορεί να δηµιουργήσουν µια εξαιρετικά κακή εικόνα η οποία στην πραγµατικότητα αδικεί τη δουλειά τους. Τόσο απλά. Oπως κι αν έχει, προσπερνώντας αυτή την παραφωνία, φάγαµε υπέροχα εκείνο το βράδυ. Φεύγοντας ακούσαµε την κυρία που είχε καθίσει στο διπλανό τραπέζι να λέει στον σερβιτόρο: «Oλα ωραία, µόνο το ψωµάκι σας…Hταν µπαγιάτικο!». Κοιταχτήκαµε µεταξύ µας επιβεβαιώνοντας πως δεν είµαστε εµείς οι παράξενοι.