Το δικό μας θρίλερ

Με τις ταινίες τρόµου είχα σχέση αγάπης και µίσους. Δεν έχανα καµία. Μετά όµως έχανα τον ύπνο µου, όταν στους εφιάλτες µου δεχόµουν επισκέψεις από φαντάσµατα, πνεύµατα του κακού και σχιζοφρενείς δολοφόνους µε πριόνια. Μεγαλώνοντας σταµάτησα να παρακολουθώ αυτού του είδους τα ψυχαγωγικά-επιβαρυντικά (για την ψυχική υγεία µου) φιλµ, ίσως επειδή µπούχτισα.Oµως τα τελευταία χρόνια, µε τα downloading και µε τις συνδροµητικές πλατφόρµες, υποτροπίασα. Η αρχή έγινε µε τα ζόµπι των «The Walking Dead» και συνεχίστηκε µε το «American Horror Story», µε την «Penny Dreadful»… Προς υπεράσπισή µου, ο νέος εθισµός µου σε αποκεφαλισµούς, θανατηφόρα δαγκώµατα και ακρωτηριασµούς είναι ποιοτικά ανώτερος από εκείνον των νεανικών µου χρόνων. Επειδή οι νέες αγαπηµένες σειρές θρίλερ δεν είναι απλώς σπλάτερ (α λα «Η νύχτα µε τις µάσκες», «Παρασκευή και 13» και «Ο εφιάλτης στον δρόµο µε τις λεύκες») όπως ήταν κάποτε, αλλά έχουν φιλοσοφικό υπόβαθρο, είναι πολυεπίπεδες, θέτουν ηθικά διλήµµατα, δίνουν υλικό για σκέψη: Η «Penny Dreadful» αποτελεί µια βίαια ποιητική σπουδή πάνω στη διά της θυσίας εξιλέωση, οι «Walking Dead» βρίθουν συµβολισµών-παραβολών για τη φύση του ανθρώπου, το «Midnight Mass» χρησιµοποιεί τον τρόµο για να µιλήσει για τον Θεό κ.λπ. Στο µεταξύ, ήρθαν και οι Κορεάτες. Τα τέρατα του «Hellbound» µού υπενθύµισαν µε το συγκλονιστικό φινάλε του πρώτου κύκλου (δεν το αποκαλύπτω για να µην καταστρέψω την απόλαυση εκείνων που θα παρακολουθήσουν τη σειρά) πως ακόµα και τους πιο φρικτούς εφιάλτες η αγάπη µπορεί να τους νικήσει, έστω να τους αντιµετωπίσει. Aυτή την περίοδο νέος εθισµός µου είναι το επίσης κορεάτικο «All of Us Are Dead»: Οι µαθητές και οι καθηγητές ενός σχολικού συγκροτήµατος γίνονται ζόµπι που µολύνουν οτιδήποτε ζωντανό. Περσινά ξινά σταφύλια; Οµως και αυτή η σειρά χρησιµοποιεί ένα παλιό θέµα (την ανάσταση των νεκρών) για να µιλήσει για προβλήµατα σηµερινά, όπως για το bullying και για τον χουλιγκανισµό στον χώρο του σχολείου και κατ’ επέκταση της σύγχρονης κοινωνίας. Ετυχε να την παρακολουθώ τις ηµέρες που εκείνη η παρέα δολοφόνησε τον Αλκη. Επιβεβαιώνοντας πως πράγµατι τα αιµοβόρα ζόµπι κυκλοφορούν ανάµεσά µας. Η κορεάτικη µυθοπλασία έµοιαζε ξαφνικά ντοκιµαντέρ που αναπαράγει την πραγµατικότητα. Οταν ένας από τους πρωταγωνιστές της σχολίασε «ζούµε σε ένα σύστηµα βίας», θεώρησα πως µιλούσε εκ µέρους µου, πως αναφερόταν και στη δική µας κοινωνία. Ζούµε σε ένα σύστηµα βίας, πράγµατι, το επιβεβαιώνουµε καθηµερινά παρακολουθώντας σαν σε ταινία τρόµου αυτά που συµβαίνουν γύρω µας, τα όλο και πιο δυσβάστακτα. Αν είχαµε και στις ζωές µας ένα τηλεκοντρόλ όπως εκείνο που έχουµε για την τηλεόραση…Θα το πατούσαµε και θα παγώναµε την ασχήµια που µας κυκλώνει, θα τη βάζαµε στο pause και εµείς θα προχωρούσαµε, θα δραπετεύαµε προς κάτι πιο όµορφο και ασφαλές. Αυτό θα ήταν το ιδανικό happy ending στο θρίλερ της ζωής µας. Το οποίο, όµως, δυστυχώς συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο τροµακτικό και σκοτεινό. Υπάρχει, αλήθεια, κανείς που να πιστεύει πως η κατάσταση θα βελτιωθεί σύντοµα;