Τι είναι αυτό που διακρίνει τις χαρισματικές προσωπικότητες; Το έργο τους, οι ιδέες τους, η βιωμένη παρουσία τους, η προσωπική τους γοητεία; Η ερώτηση είναι καίρια, γιατί ανάμεσα σε αυτά που ο Μίμης Φατούρος έκανε και σε αυτό που υπήρξε η διάκριση είναι αδύνατη. Η δράση του ήταν συνεχής και η επιρροή του ισχυρή και αενάως αισθητή, αλλά η πιο έντονη επίγευση είναι η δύναμη και η ένταση της μορφής του. Το καλύτερο έργο του Φατούρου είναι ο εαυτός του.
Ο Δημήτρης Φατούρος, που από τις 7 Νοεμβρίου 2020 δεν είναι πια μαζί μας, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, με καταγωγή από τη Στεμνίτσα Αρκαδίας, όπως πάντα ο ίδιος αρεσκόταν να θυμίζει. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σε μια πολιτικά και πολιτισμικά κρίσιμη εποχή, κοντά στους ζωγράφους Τάκη Μάρθα και Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, και στους αρχιτέκτονες Παναγιώτη Μιχελή και Δημήτρη Πικιώνη. Με τους σημαντικούς αυτούς δασκάλους γεφύρωσε την απόσταση ανάμεσα στη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική, ως διαφορετικές «μεθόδους αναγνώρισης του κόσμου» και ανέπτυξε τη στοχαστική και ποιητική του αίσθηση, καθώς και τη στάση προσωπικού πειραματισμού και αέναης αμφιβολίας. Ο Φατούρος ως οβιδιακή μορφή, θα είναι δάσκαλος της τέχνης των μεταμορφώσεων και των πολλαπλοτήτων, μιας τέχνης που θα κληροδοτηθεί σε περισσότερες της μίας γενιές σπουδαστών αρχιτεκτονικής στα 40 χρόνια διδασκαλίας του στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. «Και η αρχιτεκτονική, όπως και η πολιτική, έχουν ταξινομημένες απαντήσεις-κατηγοριοποιήσεις που εγώ δεν έχω» δήλωνε το 2017 σε μια ωραία συνέντευξη στη Βίκυ Χαρισοπούλου για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. «Λιγοστεύει κανείς την πολλαπλότητα και την πολυπλοκότητα των εννοιών, λιγοστεύει την ηδονή τού να σκέφτεται και να δημιουργεί, όταν προσπαθεί να δώσει τελικό ορισμό, να ορίσει τελεσίδικα τα πράγματα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
