Πολυβραβευμένη, εκκεντρική, φημισμένη για τα ακροβατικά που κάνει πάνω στη σκηνή και για τη θυελλώδη προσωπικότητά της, η P!nk, μία από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά τραγουδίστριες των τελευταίων δεκαετιών (έχοντας πουλήσει περισσότερα από 60 εκατομμύρια άλμπουμ), αποτελεί σίγουρα και μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες φιγούρες της παγκόσμιας ποπ. Το σόλο ντεμπούτο της στη δισκογραφία το έκανε το 2000 με το «Can’t Take Me Home» – είχε προηγηθεί μια βραχύβια καριέρα ως μέλος του γυναικείου συγκροτήματος Choice. Ακούγοντας σήμερα αυτή τη δουλειά, η οποία είχε υπάρξει τότε αρκούντως επιτυχημένη, έχεις την αίσθηση ότι είχε δημιουργηθεί με βάση μια καλά σχεδιασμένη (και εν πολλοίς ανέμπνευστη) συνταγή που έπρεπε να περιλαμβάνει όλα τα ηχητικά συστατικά της R&B που κυριαρχούσε στα charts την αυγή του 21ου αιώνα. Κοινώς, δεν έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου.
Πολύ ορθώς, λοιπόν, η Αλίσια Μπεθ Μουρ Χαρτ (όπως είναι το πραγματικό, πλήρες όνομά της) επέλεξε να αλλάξει πλεύση στο επόμενο άλμπουμ. Το «Missundaztood» κυκλοφόρησε το 2001, ήταν ξεκάθαρα ποπ (με ροκ και πανκ πινελιές) και την ανέδειξε σε σουπερστάρ. Κομμάτια όπως το «Just Like a Pill», το «Don’t Let Me Get Me» και το «Get the Party Started» ακούγονταν παντού εκείνη τη χρονιά. Η συνέχεια δόθηκε με το «Try This» το 2003, από το οποίο δεν προέκυψε κάποιο ακαταμάχητο hit, όμως παραμένει (χάρη στις συνθέσεις και τα hooks του Τιμ Αρμστρονγκ των Rancid) ένας δίσκος που ακούγεται πάρα πολύ ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος. Κάποια άλλη στη θέση της μπορεί να είχε πτοηθεί από τη μειωμένη απήχηση, όμως εκείνη συνέχισε στην ίδια κατεύθυνση και το 2006 παρουσίασε το «I’m Not Dead» κάνοντας έναν ολόκληρο πλανήτη να χτυπιέται με το «U + Ur Hand». Τεράστια επιτυχία γνώρισε και το «Funhouse» το 2008 χάρη στο εθιστικό single «So What», το οποίο ανέβηκε φυσικά στην κορυφή του Billboard Hot 100.
To 2012 κυκλοφόρησε το καταπληκτικό άλμπουμ «The Truth About Love», από όπου αγαπήθηκε πολύ το ντουέτο της με τον Νέιτ Ρους των Fun με τίτλο «Just Give Me a Reason» (και θα έπρεπε να έχουν αγαπηθεί εξίσου και τα φανταστικά «How Come You’re Not Here» και «Slut Like You»). Το 2014 συνεργάστηκε με τον Ντάλας Γκριν σε ένα folk πρότζεκτ που ονομάστηκε You+Me. Ο δίσκος τους με τίτλο «Rose Ave.» έλαβε κολακευτικές κριτικές. Τα τελευταία χρόνια έχει ωριμάσει, εξερευνά στα τραγούδια της πιο ενήλικη θεματολογία και είναι ανοιχτή σε ηλεκτρονικούς ήχους και σε αναπάντεχες συμπράξεις. Αυτό τουλάχιστον φανέρωσαν οι δισκογραφικές κυκλοφορίες «Beautiful Trauma» (2017) και «Hurts 2B Human» (2019). Ειδικά το δεύτερο περιλαμβάνει συνεργασίες με ετερόκλητα ονόματα, από τον Wrabel και τον Khalid μέχρι τους Cash Cash και τον σταρ της country μουσικής Κρις Στέιπλτον. Αξίζει να σημειωθεί πως η P!ink έχει γράψει τραγούδια και για άλλους διάσημους καλλιτέχνες όπως η Cher, ενώ υπογράφει, μαζί με τον Μαξ Μάρτιν και τον Shellback, το υπέροχο «Whataya Want from Me» του Ανταμ Λάμπερτ, το οποίο απέσπασε και υποψηφιότητα για Grammy.
23 χρόνια μετά
Αντίστοιχης λογικής είναι και το άλμπουμ «Trustfall» που κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες, μια ωδή στην αποδοχή του εαυτού όπου εκτός από το πολύ ανεβαστικό single «Never Gonna Not Dance Again» με τις ντίσκο επιρροές υπάρχουν και πανέμορφα τραγούδια σαν το «Last Call» με το εξόχως μελωδικό ρεφρέν ή τη σπαραξικάρδια μπαλάντα «Our Song». Σε αυτόν τον δίσκο η 43χρονη καλλιτέχνις συνεργάζεται με τον δαιμόνιο παραγωγό Fred Again, τις First Aid Kit, τους Lumineers και, ξανά, με τον Στέιπλτον. Σε συνέντευξή της που εξασφάλισε αποκλειστικά το BHMAgazino λέει πως αγαπά τις συνεργασίες: «Αγαπώ τους δημιουργικούς ανθρώπους και τις συνδέσεις που μπορείς να κάνεις μέσα στο στούντιο ηχογράφησης. Eχω ξαναδουλέψει με τον Κρις και είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Θέλω απλώς να βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν. Και ο Fred είναι απίστευτα νόστιμος τύπος, με κάθε έννοια της λέξης, και πάρα πολύ αστείος. Μου αρέσει να ανακατεύω την τράπουλα. Μάλλον για αυτό μου αρέσουν τόσο πολλά είδη μουσικής. Θέλω να χορεύω, θέλω να κλαίω. Ο Στέιπλτον με κάνει να δακρύζω με τις ερμηνείες του. Αγαπώ και τις First Aid Kit και τους The Lumineers. Απλώς ζητάω από τους ανθρώπους να συνεργαστούμε και εκείνοι δέχονται. Κάποιοι λένε όχι, όμως οι πιο πολλοί λένε ναι. Είμαι τυχερή».
«Δούλευα πάνω σε αυτό το πρότζεκτ τα τελευταία τρία χρόνια. Aρχισα όταν ξεκίνησε η πανδημία. Για πρώτη φορά πήρα τον χρόνο μου. Δεν έγινε δηλαδή η συνηθισμένη διαδικασία «φτιάξε άλμπουμ και βγες για περιοδεία». Γιατί νομίζαμε ότι ο κόσμος καταστρέφεται. Το πρώτο τραγούδι που έγραψα ήταν το «Never Gonna Not Dance Again» και μετά ηχογράφησα το «Lost Cause»», περιγράφει για τη νέα της δουλειά. Στην ερώτηση αν φοβάται το ταξίδι στο άγνωστο που εμπεριέχει κάθε δημιουργική διαδικασία απαντά: «Απολύτως. Μπαίνω κάθε φορά στο στούντιο και αναρωτιέμαι αν θα ξέρω ακόμα πώς να το κάνω. Μερικές φορές κυριολεκτικά είμαι στον δρόμο, πάω να ηχογραφήσω κάτι και σκέφτομαι «δεν έχω τίποτα να πω, δεν έχω τίποτα να προσθέσω» και μετά φτάνω εκεί και λέω «ωχ, ναι, ναι»». Πιστεύει άραγε ότι αυτό προέρχεται από την εμπιστοσύνη στις δεξιότητές της και την εμπιστοσύνη στη δημιουργικότητά της; «Μερικές φορές νομίζω ότι είμαστε απλώς αγωγοί. Oτι είναι πνευματικό θέμα. Και μερικές φορές μοιάζει με την ψυχοθεραπεία. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάποιες συνεδρίες. Oταν μπαίνεις στο γραφείο του θεραπευτή και λες «δεν έχω τίποτα να πω σήμερα» και μετά σου κάνει μια ερώτηση και αρχίζεις να κλαις με λυγμούς και να λες «έχω τόσα πολλά να πω σήμερα». Είναι κάπως παρόμοιες διαδικασίες. Eχω τετράδια και σημειωματάρια που είναι γεμάτα με πράγματα που έχω γράψει. Και έχω κρατημένες σημειώσεις στο τηλέφωνό μου με ιδέες που μου έχουν κατέβει στο κεφάλι. Κάποιες φορές ψάχνω εκεί για έμπνευση και άλλες μέρες ξυπνάω και είμαι πολύ νευριασμένη και ξέρω σίγουρα ότι θα έχω κάτι να γράψω. Οι μέρες της αβεβαιότητας μπορεί να είναι τελικά οι καλύτερες, γιατί δεν ξέρεις πού μπορεί να σε οδηγήσουν. Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει μερικές φορές, είναι ανεξήγητο. Μοιάζει σαν μια σύνδεση με κάτι πέρα από τον πραγματικό κόσμο».
Ο τίτλος του άλμπουμ παραπέμπει στο άλμα πίστης που πρέπει όλοι να κάνουμε κάθε μέρα την ώρα που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας: «Κάθε μέρα απαιτεί τόσο πολλά από όλους μας. Πρέπει να δείξουμε πίστη ότι δεν θα υπάρξει κάποια φονική πυρκαγιά, ένας τυφώνας ή μια επίθεση με πυροβόλο όπλο. Αφήνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο, βγαίνουμε από το σπίτι, πηγαίνουμε να ψηφίσουμε στις εκλογές, μπαίνουμε στο Διαδίκτυο, εκφράζουμε τις απόψεις μας. Με αυτόν τον δίσκο είναι σαν να λέω «αυτές είναι οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι εμπειρίες, ο πόνος μου, αυτό είναι που με κινητοποιεί και με κάνει χαρούμενη, αυτό είναι που θέλω να δίνω στον κόσμο». Και θέλω να πιστεύω ότι όσοι με καταλαβαίνουν με καταλαβαίνουν πραγματικά και ουσιαστικά γιατί σε αυτή τη φάση έχουμε μεγαλώσει μαζί».
