Για ποιον λόγο πιστεύετε ότι τραγούδησε ο άνθρωπος για πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του κόσμου;
«Για να εκφράσει ένα συναίσθημα. Ελπίζω αυτό να ήταν η χαρά».
Και εσείς πότε τραγουδήσατε πρώτη φορά μπροστά σε κοινό;
«Οκτώ ετών, όντας μέλος μιας παιδικής χορωδίας. Ηχογραφήσαμε ένα παιδικό παραμύθι σε δισκάκι. Κρατούσα ως σολίστ τον ρόλο του παππού. Δώσαμε τότε θυμάμαι και μία συναυλία σε έναν πανέμορφο χώρο στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, όπου και μεγάλωσα. Πριν από δύο εβδομάδες συνέβη κάτι σχεδόν μεταφυσικό. Βρέθηκα να τραγουδώ στο ίδιο μέρος, με πολλούς από τους ανθρώπους που με είχαν δει τότε να βρίσκονται ξανά, 22 χρόνια μετά, ανάμεσα στο κοινό. Ηταν στο πλαίσιο της προτελευταίας παράστασης της περιοδείας «Πέτα στα όνειρά σου» σε επιμέλεια Λίνας Νικολακοπούλου».
Στην τελευταία συναυλία της περιοδείας σας στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής στο πλευρό σας θα βρίσκεται και η Μαρία Φαραντούρη.
«Ναι, και μάλιστα πέρα από το ρεπερτόριο με το οποίο όλοι την έχουμε αγαπήσει, θα ερμηνεύσει ζωντανά και τραγούδια της Λίνας για πρώτη φορά. Νομίζω ότι θα είναι μια ενδιαφέρουσα συνύπαρξη».
Βέβαια, η συνεργασία σας συνεχίζεται. Τους επόμενους μήνες αναμένεται η κυκλοφορία του δίσκου σας σε μουσική του βραβευμένου με Οσκαρ ιταλού συνθέτη Νικόλα Πιοβάνι και στίχους της Νικολακοπούλου.
«Ναι. Θυμάμαι την μας πρώτη συνάντηση. Τους παρατηρούσα να συνομιλούν και έλεγα από μέσα μου «δεν το ζω εγώ αυτό». Eίναι μία πολύ ζωντανή διεργασία αυτός ο δίσκος. Συγκεντρώνεται το υλικό, η Λίνα ακούει τη μουσική, γράφει τους στίχους, ενορχηστρώνουμε, διορθώνουμε. Πιστεύω ότι το φθινόπωρο θα έχουμε το πρώτο digital release. Δεν υπάρχει βιασύνη. Γίνεται με μεράκι».
Θα είναι ένας μελαγχολικός ή ένας αισιόδοξος δίσκος;
«Ο ακροατής θα περάσει από όλη την γκάμα των συναισθημάτων. Για παράδειγμα το τραγούδι «Πέτα στα όνειρά σου» που έδωσε και το όνομα στην περιοδεία μας είναι φωτεινό. Μιλά για τα όνειρά μας που δεν πρέπει να τα ξεχνάμε και μας υπενθυμίζει πάντα να τα κυνηγάμε. Υπάρχουν όμως και πιο εσωτερικά κομμάτια, όπως το «Aστρο του παραδείσου», ένα τραγούδι που θα ακουστεί και στην επικείμενη συναυλία στο Μέγαρο. «Στον κόσμο μια στιγμή μονάχα σε είδα / μα χτύπησε η καρδιά μου με άλλο χτύπο / και καρφάκι μαύρο σε άδειο τοίχο / εκεί σε αγγίζω ακόμα / βαθιά κρυμμένο / και περιμένω» γράφει η Λίνα».
Ποια είναι η πιο έντονη στιγμή που έχετε ζήσει μαζί της.
«Η Λίνα συνειδητά δεν αναλύει τους στίχους της. Παρ’ όλα αυτά πριν δύο χρόνια αισθάνθηκα έντονα την ανάγκη να μου «εξηγήσει» έναν στίχο της από το τραγούδι «Ανθρώπων Εργα». Το σκεφτόμουν όλο το βράδυ. Δεν κοιμήθηκα. Το απόγευμα τη συνάντησα. Δεν θυμάμαι καν αν της είπα καλησπέρα. Της έπιασα τα χέρια. «Λίνα, σε παρακαλώ, θέλω να μου πεις τι εννοεί ο στίχος πώς κοπήκανε στα δάχτυλα οι σταυροί γι’ ανθρώπων έργα»».
Μετράτε συνεργασίες με Σταύρο Ξαρχάκο, Χρήστο Λεοντή, Ντούλτσε Πόντες και Δημήτρη Μαραμή. Θέλατε πάντα να γίνετε τραγουδιστής;
«Μέχρι τα 23 μου που τελείωσα τη Νομική δεν είχα αποφασίσει αν ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι. Βλέποντας τα πράγματα από απόσταση σήμερα νομίζω ότι δεν υπήρχε δίλημμα. Απλώς φοβόμουν την ευθύνη της επιλογής μου».
Οι γονείς σας θα προτιμούσαν έναν τραγουδιστή ή έναν δικηγόρο;
«Εναν ευτυχισμένο άνθρωπο, θεωρώ».
Η γενιά μας είναι αδικημένη;
«Είναι καταπιεσμένη. Καταπιεσμένη από στερεότυπα, από ανάγκες προηγούμενων γενιών. Είναι μια γενιά χωρίς εργασιακές ευκαιρίες. Οι παιδικοί μου φίλοι έφυγαν στο εξωτερικό. Από ανάγκη και όχι επιλογή. Και αυτό είναι καταπίεση».
Ποια είναι η πιο αστεία ιστορία που σας συνέβη τελευταία;
«Γυρνούσα από μια συναυλία. Πήρα το μετρό. Σε λίγο θα αναχωρούσε ο τελευταίος συρμός. Από τα τέσσερα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων, λειτουργούσαν τα δύο. Είχε σχηματιστεί μία ουρά 25 ατόμων. Περίμενα να βγάλω εισιτήριο. Ημουν τυχερός, βρισκόμουν σχετικά μπροστά. Πολλοί που φοβόντουσαν ότι θα χάσουν το μετρό, πηδούσαν τις μπάρες. Ξαφνικά ένιωσα να μου πετούν χρήματα. Ηταν από κάποιους γνωστούς μου που ζητούσαν να τους βγάλω εισιτήριο. Δεν ήθελαν ούτε να περιμένουν στην ουρά ούτε να παρανομήσουν. Οταν μπήκα στο βαγόνι σκέφτηκα ότι επρόκειτο για μια αλληγορία της Ελλάδας τού σήμερα. Ενα σουρεάλ σκηνικό».
Θυμάστε την πρώτη σας γενναία πράξη;
«Θυμάμαι μια γενναία πράξη ενός φίλου μου, του Νίκου. Οταν ήμουν οκτώ ετών είχαν πέσει τα κλειδιά μου σε ένα σιντριβάνι που είχαμε στην Καλαμαριά. Βούτηξε μέσα και τα έβγαλε με αυταπάρνηση».
Ποιο ήταν το χειρότερο ραντεβού της ζωή σας;
«Ανοιξη και εγώ με αλλεργία. Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν τρία πακέτα χαρτομάντιλα. Οπως καταλαβαίνετε, δεν υπήρξε δεύτερο ραντεβού».
INFΟ: «Πέτα στα όνειρά σου»: 22 Σεπτεμβρίου, Κήπος Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
