Η απόλυτη σύγχρονη σειρά για τη γοητεία της εξουσίας και τον αγώνα για την κατάκτησή της ήταν αναμφίβολα το «Game of Thrones». Ωμά ρεαλιστές, προτιμώντας την υποταγή των αντιπάλων τους διά της πανουργίας και της ίντριγκας, αλλά αρκούντως κυνικοί ώστε να ενδώσουν στο έγκλημα, αν αυτός ήταν ο τρόπος για να φτάσουν στον σκοπό τους, οι πρωταγωνιστές του δεν γνώριζαν άλλον νόμο από αυτόν του δυναστικού συμφέροντος. Ωστόσο, για τον προσεκτικό παρατηρητή της σειράς (και τους αναγνώστες των βιβλίων του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν όπου βασίστηκε), στις ύστερες σεζόν υπήρχε μια εμφανής διαφορά. Τα ηνία της εξουσίας περνούσαν από μια γηραιότερη γενιά προς μία νεότερη – και η πρωτοβουλία από τους άνδρες στις γυναίκες. Το μήνυμα έμοιαζε ξεκάθαρο. Μέθυσοι σαν τον Ρόμπερτ Μπαράθεον, εμμονικοί σαν τον Στάνις, παρανοϊκοί σαν τον Τζόφρι, υστερόβουλοι σαν τον Τάιγουιν Λάνιστερ, διπρόσωποι σαν τον Γουόλντερ Φρέι είχαν φέρει το Γουέστερος στο χείλος της αβύσσου. Ηταν πλέον η ώρα μιας σειράς ικανών, έξυπνων και αδίστακτων γυναικών όπως η Ντενέρις Ταργκάριεν, η Σάνσα Σταρκ, ακόμη και η Σέρσεϊ Λάνιστερ, να ανέλθουν στον θρόνο και να κυβερνήσουν, αν όχι χρηστά, τουλάχιστον αποτελεσματικά. Μένει να δούμε αν ο Μάρτιν διαφοροποιηθεί στα εναπομείναντα βιβλία από τις τελικές επιλογές των τηλεοπτικών παραγωγών, στο μεταξύ, όμως, βλέπουμε μια παρόμοια εναλλαγή να εκτυλίσσεται σε ζωντανή μετάδοση στην παγκόσμια σκηνή. Πρώτα ήταν η Νεοζηλανδή Τζασίντα Αρντερν το 2017, έπειτα η Δανή Μέτε Φρέντρικσεν και η Φινλανδή Σάνα Μάριν το 2019, για να ακολουθήσει η Εσθονή Κάγια Κάλας τον περασμένο Ιανουάριο. Νέες και δυναμικές, μοιάζουν να ενσαρκώνουν με την πρωθυπουργία τους μια ανανεωτική προσέγγιση της διακυβέρνησης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
