Θέμα χρόνου

Οταν προ δεκαετιών άκουγα τους µεγάλους να παραπονιούνται για τις βλαβερές συνέπειες του νοτιά (και της υγρασίας του) στο µυοσκελετικό σύστηµά τους, τους θεωρούσα γεροπαράξενους. Στην πραγµατικότητα δεν καταλάβαινα ποιο ήταν το πρόβληµα. Οταν τις προάλλες βγαίνοντας έπεσα πάνω σε έναν παλιό συµµαθητή, το πρώτο πράγµα που µου σχολίασε ήταν «αυτός ο νοτιάς µε έχει πεθάνει φέτος, πονάω παντού». Ακούγοντας τον εαυτό µου να του απαντά «εµένα µου προκαλεί πονοκεφάλους που δεν περνάνε µε τίποτα» επιβεβαίωσα πως τώρα πια οι µεγάλοι είµαστε εµείς. O συµµαθητής µου µού σύστησε έναν καλό οστεοπαθητικό για τη µέση µου, του σύστησα κάτι χάπια µε µελατονίνη που βοηθάνε στον ύπνο, θυµηθήκαµε κοινούς γνωστούς, µερικοί εκ των οποίων δεν βρίσκονται πια στη ζωή… Μου αποκάλυψε και πως πέρυσι έγινε παππούς. «Τόσο νωρίς!», σχολίασα έκπληκτος, όµως, αν τα βάλεις κάτω, ένας άνδρας που έχει κάνει παιδί στα 25 χρόνια του, ακόµη και στα 30, στα 53 του µπορεί κάλλιστα να έχει εγγόνι. Αποχαιρετιστήκαµε, µε εκείνον να προφταίνει να προσθέσει, ενώ είχα σχεδόν γυρίσει την πλάτη µου, πως παρακολουθεί και το θέµα του προστάτη του, γιατί είχε κάτι ενοχλήσεις. «Ξέρεις κανέναν καλό γιατρό;». Ηξερα. Του έδωσα το τηλέφωνό του, και έφυγα νιώθοντας διάφορα πονάκια σε σηµεία του σώµατός µου που ποτέ άλλοτε δεν µε είχαν απασχολήσει. Οι ψυχοσωµατικές συνέπειες της συνάντησης; Για να φτιάξω τη διάθεσή µου αποφάσισα να κουρευτώ – πιάνει σχεδόν πάντα. Ο νεαρός που µε ανέλαβε ξεκίνησε µία από τις αµήχανες συζητήσεις µεταξύ λουτήρα και σεσουάρ: «Πού δουλεύετε, αν επιτρέπεται;». «Σε εφηµερίδα». «Σούπερ! Και τι κάνετε;». Ενώ προσπαθούσα να του εξηγήσω τι κάνω, παρατήρησα τα κοµµένα µαλλιά µου στο πάτωµα. «Τι βλέπετε;». «Πόσο άσπρισα!». «Υπάρχουν κάτι νέα προϊόντα που θα σας βοηθήσουν να λύσετε το πρόβληµα». Με είδα µε φρίκη ως νέο Γκούσταφ Ασενµπαχ µε κορακί µαλλί και θλιµµένο µάτι στο τέλος του «Θανάτου στη Βενετία». Ηθελα να πω στον νεαρό κουρέα πως το άσπρισµα της κεφαλής µου είναι το τελευταίο που µε απασχολεί, προηγούνται τα πιασίµατα στον αυχένα, οι πονοκέφαλοι, οι ελαφρώς τσιµπηµένες τιµές σε κάτι αιµατολογικές… Θυµήθηκα όµως πόσο αδιάφορα άκουγα όταν ήµουν παιδί τους µεγάλους να παραπονιούνται για τον νοτιά και αποφάσισα πως αυτά τα προβλήµατα είναι αποκλειστικά δικά µου. Δική µου και η αµηχανία µπροστά στα χρόνια που τρέχουν. Σκέφτηκα και πως θα µεγαλώσει κάποια στιγµή και ο κουρέας και τότε θα καταλάβει τι εστί βερίκοκο, ή µάλλον µέτρηση του PSA. Βρήκα όµως αυτή τη σκέψη πολύ µικρόψυχη, και άρχισα να του συζητώ για τα νέα σίριαλ που βλέπω στο Internet. Είναι, εξάλλου, ένα θέµα που µε κάνει να νιώθω πιο νέος.